Σάββατο 5 Ιουλίου 2008




Γεια σας!
Πριν μιλήσω για το βιβλίο επιτρέψτε μου να συστηθώ. Είμαι η Λίνα, καινούριο μέλος του blog, αλλά όχι και της λέσχης. Συγκεκριμένα, είμαι το μέλος με τις περισσότερες απουσίες (ευτυχώς δεν ισχύουν οι τιμωρίες γιατί θα έκανα συχνά τον πελεκάνο) αλλά και αυτή που ακούγεται λιγότερο στις συζητήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί δε μου αρέσει να είμαι στο επίκεντρο αλλά και επειδή, γενικά, είμαι λιγομίλητη λόγω χαρακτήρα. Όμως αρκετά για μένα, καιρός να πω κάποια πράγματα για το βιβλίο.
Όταν πήγα να το αγοράσω η βιβλιοπώλις μου είπε πως κατά τη γνώμη της ήταν το καλύτερο που είχαμε διαβάσει ως τώρα. Δεν το συνειδητοποίησα παρά μόνο όταν το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να «ξεκολλήσω». Η απλή γλώσσα και η λεπτομερής αλλά καθόλου κουραστική περιγραφή, ήταν από τα πρώτα στοιχεία που με αιχμαλώτισαν. Κάτι άλλο ήταν ο τρόπος που ανέλυε τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων. Ήταν τόσο παραστατική που σ’έκανε να χαίρεσαι και να λυπάσαι μαζί τους.
Σ’ ότι αφορά τους χαρακτήρες, κατά τη γνώμη μου, ο Γιώργης ήταν η πιο τραγική φιγούρα της ιστορίας μας. Υπέφερε σιωπηλά το μαρτύριο του και συγχρόνως ήταν σε θέση να εκτιμήσει όσα του πρόσφερε η ζωή, χωρίς να το βάλει ποτέ κάτω. Η Ελένη αντάξια του. Η ίδια όπως και ο Γιώργης δε σταμάτησε να παλεύει ούτε όταν άφηνε την τελευταία της πνοή. Όσο για την Άννα, φαινομενικά ήταν η πέτρα του σκανδάλου, αλλά εγώ θα συμφωνήσω με αυτό που είπε η Αλέξις (σ. 491) :
«Λοιπόν χαίρομαι που δεν ήταν δική μου μητέρα, αλλά δεν θα της έριχνα όλο το φταίξιμο. Ήταν αδύναμη, αλλά πάντοτε είχε εκείνο το απείθαρχο πνεύμα, έτσι δεν είναι; Φαίνεται λες και πάντοτε έβρισκε δυσκολότερο απ’ότι η Μαρία να κάνει αυτό που έπρεπε. Απλώς έτσι ήταν φτιαγμένη».
«Είσαι πολύ επιεικής, Αλέξις. Είχε σίγουρα τα ελαττώματα της, όμως δεν θα έπρεπε να παλέψει σκληρότερα με τα ένστικτά της;»
«Όλοι θα έπρεπε να το κάνουμε, νομίζω, αλλά δεν έχουν οι πάντες αυτή τη δύναμη. Και φαίνεται ότι ο Μανόλης εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία της όσο μπορούσε – όπως ακριβώς κάνουν πάντα αυτού του είδους οι άνθρωποι».
Η Άννα δυναμική αλλά στην πραγματικότητα αδύναμη. Μπορεί να ήξερε να διεκδικεί αυτό που θέλει, αλλα στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα μόνη της. Όταν ήταν μικρή είχε την Μαρία και τον πατέρα της και αργότερα την κοινωνική θέση του άνδρα της.
Η Μαρία ήταν το ακριβώς αντίθετο. Μια αγνή ψυχή που ήταν πάντα πρόθυμη για όλους, δυνατή και προσγειωμένη, φτιαγμένη να αντέχει στις δυσκολίες και πάντα μια διακριτική παρουσία στο χώρο.
Δε θα μπορούσα να κλείσω το κείμενο μου χωρίς να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο που αναλύει η συγγραφέας αλλά το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Μιλάω για τον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων με μεταδοτικές ασθένειες. Οι κάτοικοι της Σπιναλόγκας δεν υπέφεραν μόνο από λέπρα, υπέφεραν και εξ’ αιτίας της προκατάληψης του κόσμου. Ήταν οι «απόβλητοι», οι στιγματισμένοι. Γι’ αυτό το λόγο οι περισσότεροι ασθενείς έφταναν σε προχωρημένο στάδιο πριν αποκαλύψουν ότι ήταν άρρωστοι.
Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτές τις προκαταλήψεις σχετικά με τις μεταδοτικές ασθένειες. Αρνούνται ακόμα και να ενημερωθούν από φόβο και μόνο. Δεν ξέρω αν ποτέ αλλάξει αυτό, θέλω να πιστεύω όμως πως όπως έκσυγχρονιζόμαστε σε άλλα πράγματα θα υπάρξει κάποι θετική εξέλιξη και σ΄αυτό.
Αυτά από μένα. Περιμένω τα δικά σας σχόλια!

Υ.Γ. : Συγνώμη για τυχον συντακτικά λάθη.
Για οποιαδήποτε απορία, απλά ρωτήστε με!