Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Ο Παίκτης





Το τρίτο βιβλίο που διαβάσαμε ήταν " Ο Παίκτης" του Ντοστογιέφσκυ. Το δικό μας βιβλίο είναι παλιό και το φυλάμε σαν τα μάτια μας!
"Ένα από τα βίτσια του Ντοστογιέβσκι δίνει μια μορφή συμβολική, χειροπιαστή, σ' ό,τι είναι η ίδια η ουσία του Είναι του: η αρρωστιάρικη μανία για τα τυχερά παιχνίδια. Από μικρό παιδί έχει το πάθος των χαρτιών -αλλά μόνο στην Ευρώπη ανακαλύπτει το διαβολικό καθρέφτη της νευρικότητάς του: το Κόκκινο και το Μαύρο, τη ρουλέτα, αυτό το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι μεσ' στον πρωτόγονο δυϊσμό του. Η πράσινη τσόχα του Μπάντεν, η ρουλέτα του Μόντε-Κάρλο είναι οι εντονότερες εκστάσεις του στην Ευρώπη: τον υπνωτίζουν πιο πολύ απ' τη Μαντόνα της Σιξτίνα, απ' τ' αγάλματα του Μιχαήλ Αγγέλου, απ' τα μεσημβρινά τοπία, απ' την τέχνη και τον πολιτισμό ολόκληρου του κόσμου. Επειδή εκεί βρίσκει την ένταση, την τελεσίδικη απόφαση: μαύρο ή κόκκινο, μονά ή ζυγά, ευτυχία ή εκμηδένιση, χασούρα ή κέρδος -συμπυκνωμένα στα δευτερόλεπτα εκείνα που η ρόδα γυρίζει: η ένταση συγκεντρωμένη μεσ' σ' αυτή την αστραπή του πόνου ή της απόλαυσης, όπως τη λαχταράει η ιδιοσυγκρασία του."
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα, ήταν σχετική με το τι είναι ευτυχία και με το αν πρέπει να κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις.
Εγώ βρήκα το βιβλίο εξαιρετικό, πρώτη φορά μπήκα στη θέση του να υπερασπιστώ έναν τζογαδόρο...

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

"Ευχάριστα έντονη" ατμόσφαιρα

Ναι, ήταν τελικά πολύ ωραία η συνάντηση για το "Σουέλ". Δεν θα τη ξεχάσω. Και εγώ προσωπικά, όχι τόσο λόγω του βιβλίου, όσο της ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε με αφορμή αυτό. Η αντιπαράθεση οδήγησε στην πιο "ευχάριστα έντονη" ατμόσφαιρα. Και μεγαλύτερη συγκίνηση ένιωσα εκείνη την ημέρα, παρά όταν διάβαζα το βιβλίο. Θυμάμαι που περίμενα να πάρω το λόγο για να μιλήσω και όταν μου τον έδιναν έλεγα: "αργότερα, αργότερα".

Όταν τελικά ήρθε η σειρά μου, μετά βίας κατάφερα να πω το εξής:

"Εγώ θέλω απλά να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενη που δημιουργήθηκε αυτή η λέσχη και που είμαστε τώρα όλοι μαζί εδώ και συζητάμε έτσι. "
...και δεν κατάφερα να πω τίποτα άλλο από τη συγκίνηση!

Σουέλ




"- Ό,τι κι αν είναι αυτό, πες μου τι συμβαίνει.- Το σουέλ μου 'βαλε μπελά στο μυαλό.- Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δε γυρίζεις;- Η θάλασσα δεν με επιστρέφει.- Τι γυρεύεις τώρα πια;- Δεν έχω θέληση για στεριά.Δώδεκα χρόνια μακριά από την οικογένειά του. Μακριά από τη στεριά, από τα αγαπημένα αλλά και λησμονημένα του πρόσωπα. Σπίτι του είναι πλέον το ATHOS III. O τόπος όπου αναμετριέται με τις μνήμες του. Το καταφύγιο όπου διαφυλάσσει ερμητικά κλεισμένα τα μυστικά του. Το μόνο μέρος απ' το οποίο μπορεί και παρακολουθεί -όπως εκείνος θέλει- τη σιωπηλή πορεία του να χαράσσεται ερήμην του· τη μοναξιά του συντροφιά με το σουέλ: το βουβό κυματισμό του ωκεανού."
από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάσαμε. Το πρότεινα εγώ, γιατί ούτως ή άλλως θα το διάβαζα, είμαι φανατική αναγνώστρια της Καρυστιάνη, έχω ρίξει πολύ βουβό κλάμα με "Μικρά Αγγλία" και "Κοστούμι στο χώμα"...
Η συνάντησή μας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Χωριστήκαμε στα δυο. Αυτοί που δεν τους άρεσε καθόλου το βιβλίο, κι αυτοί που το λάτρεψαν. Ενδιάμεση τοποθετηση δεν υπήρχε! Η συζήτησή μας κράτησε δύο ώρες και βάλε και ασχοληθήκαμε με πολλά, με την πλοκή, με το ποιος ήρωας μας άρεσε και γιατί, με το ποιο τέλος θα δίναμε εμείς στην ιστορία κ.λ.π.
Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Ίσως επειδή είμαι πολύ άνθρωπος του μέτρου, γοητεύομαι από χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι θα πει μέτρο, π.χ. Μήτσος Αυγουστής, Λίτσα. Τραγικά πρόσωπα.
Ένας όμως χαρακτήρας είναι αυτός που με συγκίνησε πάνω απ' όλα. Αυτό το παιδί που περπατούσε με τα χέρια κάτω και τα πόδια πάνω, "Ο υιός Αυγουστής, που από τα δεκαπέντε ως τα δεκαεφτά του δέκα φορές είχε αγοράσει το Σταυρό του Νότου από λατρεία για τον Παπακωνσταντίνου και δέκα φορές τον είχε σπάσει από μίσος για τον πατέρα του,..."
Μου θύμισε μια ανάλογη περίπτωση, το Μοσκώβ Σελήμ του Βιζυηνού.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Σιντάρτα





Το βιβλίο του Χέρμαν Έσσε "Σιντάρτα" ήταν το πρώτο που διαβάσαμε. Κάποιοι από την ομάδα μας το είχαμε ήδη διαβάσει από παλιά κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να το θυμηθούμε πάλι. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο, από αυτά που τα ξεχωρίζεις γιατί σου μαθαίνουν αλήθειες για τη ζωή. Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

"Το Σιντάρτα είναι από τα βασικά μυθιστορηματικά τεκμήρια της σύγχρονης εποχής. Καταγραφή της πορείας ενός ανθρώπου που ψάχνει να βρει τον εαυτό του και τη βαθύτερη αλήθεια της ζωής, γραμμένη με βιβλική σχεδόν απλότητα και ομορφιά, που καταλήγει σ' έναν παθιασμένο ύμνο της ατομικότητας και της πνευματικής ανεξαρτησίας. Δεν είναι περίεργο που το βιβλίο τούτο, απαλλαγμένο από τις βαριές, αποπνικτικές αναθυμιάσεις της εποχής των ορθοδόξων και των δογμάτων, έγινε κάτι σαν ευαγγέλιο για τις γενιές του ποπ και του ροκ, για τις γενιές της σύγχρονης μαρκουζικής μεταμαρξιστικής αμφισβήτησης. Μέσα στις λιγοστές σελίδες του Σιντάρτα, οι νέοι βρήκαν την πίστη, αποκαλυπτική αντανάκλαση του κόσμου που αγωνίζονται να δημιουργήσουν: ενός κόσμου όπου η πείρα και η γνώση κατακτούνται και δε χαρίζονται, όπου ο έρωτας είναι μαθητεία, γνωστική περιπέτεια κι όχι φτηνός συναισθηματισμός, ενός κόσμου, τέλος, όπου η ζωή προχωρεί προς το αύριο, χωρίς να δεσμεύεται από την πίστη και τις φιλοδοξίες κανενός χθες. Είναι αμφίβολο αν υπάρχει στη σύγχρονη λογοτεχνία άλλο βιβλίο τόσο αποκαλυπτικό , τόσο πολύτιμο για τους νέους του καιρού μας... για όσους θέλουν να είναι νέοι."

Στη Λέσχη μας κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση με αφορμή την ανάγνωση του " Σιντάρτα ", άλλοτε συμφωνώντας, άλλοτε διαφωνώντας. Αυτό που πολύ μου άρεσε ήταν η συμμετοχή των νέων σε ηλικία μελών. Πάρα πολυ μου άρεσε που είχαν άποψη και την τεκμηρίωναν με πολύ αποτελεσματικό τρόπο και έκαναν διεισδυτικότατες παρατηρήσεις.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2008

για τη Λέσχη μας

Ο καιρός περνάει γρήγορα. Το συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά σήμερα με αφορμή τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου, θέλοντας να πω λίγα λόγια για τη Λέσχη Ανάγνωσης του χωριού μου. Πότε έγινε; Χμ, να που πέρασε κιόλας ένας χρόνος! Η πρώτη μας συνάντηση έγινε το Φεβρουάριο του 2007, μια μέρα που έκανε πολύ κρύο και η σόμπα στην αίθουσα του Μορφωτικού μας Συλλόγου δεν τα κατάφερνε να μας ζεστάνει. Ήταν όμως μεγάλη η ανάγκη μας για επικοινωνία άλλου είδους που το αποφασίσαμε, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, παρόλη την αποθάρρυνση από πολλούς, που θα βρούμε στο χωριό κόσμο να διαβάζει, θα μας κοροϊδεύουν κ.τ.λ.
Και όμως έγινε η Λέσχη και υπάρχει ακόμη και θα υπάρχει γιατί τη θέλουμε και γιατί οι συζητήσεις μας εκεί δίνουν χρώμα στη ζωή μας βγάζοντάς μας από τα τετριμμένα και ανοίγοντάς μας πνευματικούς ορίζοντες.
Στο επόμενό μου ποστ θα αναφερθώ στα βιβλία που διαβάσαμε...