"αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" Ισίδωρος Ζουργός

τα αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι από τα παραμύθια του γέρου στο καράβι

είναι τα "Ευφροσύνη", "Ο γιός του Δράκου" και "Ο ταξιδευτής"

από εκεί που παρουσιάζει την Ευφροσύνη αντιγράφω:

"... Πάντως η Ευφροσύνη, η νεαρή αρχόντισσα, τώρα άκουγε τη σιωπή της. Συμβαίνει συχνά, ακόμα και στα παραμύθια, όταν όλοι οι ήχοι σταματούν, ν' ακούς κάτι που δεν είναι το βούισμα των αυτιών σου αλλά ένας άλλος ήχος, μόνιμος και χαλαρός, που, αν ήταν εικόνα, θα ήταν άδεια πλατεία με μια μουριά στη μέση."

παρακολουθώ την Ευφροσύνη, ¨πρόσφυγα του πάνω κόσμου" στη συνάντησή της με το Δράκο, "πληγή του πεπρωμένου της"

βλέπω το γιό του Δράκου να συναντά τον άγγελο που "έφυγε από μια παλιά εικόνα"

και ρωτάω όπως η Αργυρώ : "γιατί μας γοητεύουν τα ταξίδια των άλλων περισσότερο από το προσωπικό μας ταξίδι;"

υπάρχει πάντως ένα αφρικάνικο ρητό που λέει ότι ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους γιατί του άρεσει να ακούει ιστορίες...

Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από το καφενείο του Δούδη, όπου πολύ φάγαμε, πολύ ήπιαμε, πολύ μιλήσαμε, πολύ γελάσαμε!!!!!!!!!!

Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας (μέρος 2)

συνεχίζω γιατί φοβάμαι το χρόνο που κυλάει

το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε και μου το έδωσε η Μαρία Ζ., ένα νέο κορίτσι, μέλος της Λέσχης μας εδώ και τρία χρόνια:

"Στη γενιά μας συχνά η ζωή μας εξαντλεί από τα ίδια και τα ίδια, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να ανακαλύψουμε κάτι συναρπαστικό. Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με το χώρο, τα πρόσωπα, αλλά μάλλον μόνο στη θέαση. Έχουμε πάψει να κοιτάζουμε ουσιαστικά γύρω μας, μέσα μας, να αφουγκραζόμαστε ανθρώπους και μέρη. Να σκεφτόμαστε ότι πίσω από το παρόν υπάρχουν αλλεπάλληλα στρώματα ιστορικής μνήμης. Συμπεριφερόμαστε σχεδόν με ιεροσυλία στο χρόνο. Αντίθετα η τέχνη συνήθως εξωραΐζει, παραλείπει, αποκρύπτει, "ψεύδεται", προσδίδει επιτηδευμένη βαρύτητα και αξία. Είναι από τις ελάχιστες φορές που διακρίνω μια τέχνη που σε μαγνητίζει, σε πυρπολεί, που είναι απόλυτα δυναμική μέσα από την ίδια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης που τόσο εύστοχα και γλαφυρά μας κατατίθεται. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, να σκιαγραφεί τα γεγονότα, να τους παρουσιάζει με τις αποκορυφώσεις τους ή τις πιο ποταπές πράξεις; Σαν οι λέξεις να γράφτηκαν από το ίδια το χέρι των ηρώων. Ο ίδιος ο συγγραφέας μας απαντά: όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά! Αριστούργημα. Πόση γνώση, πόσες πληροφορίες, πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόση πίστη, πόση υπομονή, πόσες ψυχές κουβαλάτε κ. Ζουργέ;;

Ένα ντοκυμαντέρ χαρακτήρων με κεφαλαίους, ελληνικούς-ιστορικούς υπότιτλους και μουσική επένδυση την ποίηση. Ένας λόγος με τέτοια δύναμη που είναι σαν να αναγκάζει το νου να διαγράψει τις ίδιες διαδρομές των σελίδων. Ίσως η Θεσσαλονίκη να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια για εμάς τους αναγνώστες του "στη σκιά της πεταλούδας". Ευχαριστούμε!!!"

Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας

Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα τελικά...

Από μέρα σε μέρα έλεγα να γράψω για την επίσκεψη του Ισίδωρου Ζουργού στη Λέσχη μας και οι μέρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω! Ήταν τόσο όμορφα, σαν να τον γνωρίζαμε από χρόνια κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχόλησαν διαβάζοντας το μυθιστόρημά του "στη σκιά της πεταλούδας" καθώς και τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" και την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού". Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού", ένα βιβλίο εξαιρετικό, που άγγιξε την ψυχή μου, που με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια, που με έφερε για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με βασικά ερωτήματα της ζωής. Ενδιαφέρων τρόπος αφήγησης, λόγος ποιητικός, φευγάτος... Προσωπικά λατρεύω τις παρομοιώσεις του Ζουργού καθώς και την ατμόσφαιρα των έργων του. Δίνω δύο αποσπάσματα από το "βιβλίο του ωκεανού". Το ένα είναι η περιγραφή της Αργυρώς και κυρίως το σημείο για τις μυρωδιές : " Η Αργυρώ έμεινε με κατεβασμένα τα βλέφαρα, ο Μάνθος την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ήταν μελαχρινή, σκέπαζε τα ξανθά μαλλιά μ΄ένα άσπρο μαντήλι που φορούσαν όλες οι κοπέλες του νησιού της, τα χέρια της ήταν λεπτά, τα δάχτυλά της βλαστοί τρυφεροί από σκούρες καλαμιές. Ο Μάνθος ήταν σίγουρος και για τις μυρωδιές. Αν μπορούσε να συρθεί δίπλα της, αν μπορούσε ν' ακουμπήσει το το πρόσωπό του στα χέρια της, στο λαιμό, εκεί που ξέφευγαν κάποιες τρίχες απ' το προστατευτικό μαντήλι. Ναι - ήταν σίγουρος - ο κόρφος της θα μύριζε σαν να έβραζες μαζί κυδώνια και δαφνόφυλλα, ο λαιμός σαν κισσός μετά τη βροχή, τα χέρια της κάτι πιο ξερό, όπως δέρμα όπου εξατμίστηκε ο ιδρώτας της αγωνίας της από την όστρια που βασίλευε στο κατάστρωμα. Κι αυτή η μυρωδιά από ξεραμένο πορτοκάλι όταν την πλησίαζε; Ή πάλι αυτή σαν σαπούνι που το ξέχασες έξω απ' το παράθυρο και ρούφηξε την πρωινή ομίχλη;" Δε χρειάζεται νομίζω να πω εγώ κάτι παραπάνω...

Το δεύτερο απόσπασμα στο επόμενο ποστ. Τώρα θέλω να βάλω μερικές φωτογραφίες από τη συνάντηση και από το τσίπουρο που ήπιαμε μετά στο καφενείο του Θανάση του Δούδη, παρότι ο θείος ο Μήτσος ήθελε κάτι πιο επίσημο, εμείς επιλέξαμε καφενείο και περάσαμε υπέροχα! Μέχρι που η Γεωργία, η γυναίκα του Ισίδωρου, ήπιε για πρώτη φορά στη ζωή της τσίπουρο! Οι φωτογραφίες το μαρτυρούν...

Στο επόμενο ποστ επίσης έχω και κάτι από τη Μαρία Ζ., αλλά να μην τα φορτώσω όλα τώρα!