tag:blogger.com,1999:blog-54136195812220425192024-03-13T09:00:03.872+02:00ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΑυτό είναι το blog της Λέσχης Ανάγνωσης του Μορφωτικού Συλλόγου ενός μικρού χωριού της Μακεδονίας. Λέγεται Χρύσα και ανήκει στο Δήμο Αριδαίας του Νομού Πέλλας.Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-83236509509508595532012-05-13T23:26:00.000+03:002012-05-13T23:28:21.686+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κοντεύουν δύο χρόνια από την προηγούμενη ανάρτηση...<br />
πως περνάει ο καιρός...<br />
θα έλεγε κανείς ότι η λέσχη μας σταμάτησε τις συναντήσεις της, κάθε άλλο όμως!<br />
εν συντομία, και όσο μου επιτρέπει η μνήμη μου θα αναφερθώ σε κάποια από τα βιβλία που διαβάσαμε:<br />
<ul style="text-align: left;">
<li>«Ταξιδεύοντας» του Καζαντζάκη </li>
<li>«Αρόδο» της Ασημένιας Σαράφη. Κάναμε μια πολύ όμορφη συνάντηση με τη συγγραφέα του βιβλίου στη λέσχη μας.</li>
<li> «Καπέλο από δέρμα ψαριού» του Μίλοραντ Πάβιτς</li>
<li>«Το γεφύρι του Δρίνου» του Ίβο Άντριτς</li>
<li>«Ο μύθος του Σίσυφου» του Αλμπέρ Καμύ</li>
<li>«Γκασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ» του Μισέλ Τουρνιέ </li>
</ul>
επίσης προχωρήσαμε τη βιβλιοθήκη μας, να είναι καλά και τα κορίτσια από το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών που μας βοήθησαν τόσο πολύ<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD51MnIjcRYXD8CdEVxBtDkFkrsj6B9sEq9rSItJ1kQtnwG3qXDl5gztXW4RfMD_K38fRRMdfYrBLagy9Fw_TGGPiBUJv-A_cxhS-Fsvv15QWlkyTCpuZijTOYyUnFQtQgDhIVJcll0b0/s1600/DSCN4690.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD51MnIjcRYXD8CdEVxBtDkFkrsj6B9sEq9rSItJ1kQtnwG3qXDl5gztXW4RfMD_K38fRRMdfYrBLagy9Fw_TGGPiBUJv-A_cxhS-Fsvv15QWlkyTCpuZijTOYyUnFQtQgDhIVJcll0b0/s320/DSCN4690.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMqga-h33S9nTocp1oey4Mc3JplsIOwmAiGp4JXJFfbMSNIktDvNQ5_otsCL0Gt7NbMM6ieCgqsYJ5s4FrCXfZghUezqBrZp6f87nbuPFgP2f0CLFQF0t4KUL4SFAfQGXt3Whl4Cj5qc/s1600/DSCN4691.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHMqga-h33S9nTocp1oey4Mc3JplsIOwmAiGp4JXJFfbMSNIktDvNQ5_otsCL0Gt7NbMM6ieCgqsYJ5s4FrCXfZghUezqBrZp6f87nbuPFgP2f0CLFQF0t4KUL4SFAfQGXt3Whl4Cj5qc/s320/DSCN4691.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
και ένα άλογο που ήθελε να διαβάζει!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOIA51wlPFPfHOwX_qz-EyhHk_g2_8bd9lbRXrGpzJ563FjHTKCoWO-j3_uv2qrDAmkf0pOGCOUTUvesHA27sLFH62cDlc_OgxbKTOuiq2Dca448ftr3QRKFUu7Q4BeZ6wUdyGU5gRHE/s1600/DSCN4664.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieOIA51wlPFPfHOwX_qz-EyhHk_g2_8bd9lbRXrGpzJ563FjHTKCoWO-j3_uv2qrDAmkf0pOGCOUTUvesHA27sLFH62cDlc_OgxbKTOuiq2Dca448ftr3QRKFUu7Q4BeZ6wUdyGU5gRHE/s320/DSCN4664.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
μπορούμε ίσως να το κάνουμε παραμύθι; να είναι καλά οι «παραμυθάδες και νεραϊδοκόρες» που μου θύμισαν πόσον καιρό είχα να γράψω εδώ...</div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-49376111133360904552010-06-27T10:48:00.003+03:002010-06-27T11:17:13.961+03:00από την εκδήλωση για την κ. Φωτιάδου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrZIrOuBIgsKLblOctGEFdm1IxTi9B6Z-Be1jgFHMzAqErlfPDVLP21kNl4Q-Dk_iOp4C4L5vCBVQwvb7IhK70GxiD8VjAVf43EoAlJ1H_BzJed3dIE7hbS8A-595sYmLBsSYAo4EkvLw/s1600/DSCN4145.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrZIrOuBIgsKLblOctGEFdm1IxTi9B6Z-Be1jgFHMzAqErlfPDVLP21kNl4Q-Dk_iOp4C4L5vCBVQwvb7IhK70GxiD8VjAVf43EoAlJ1H_BzJed3dIE7hbS8A-595sYmLBsSYAo4EkvLw/s320/DSCN4145.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487363921128184610" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_teuoMWSCQJVaeElGzszbNqxNFJAQmm2vqG28w5MIT6XgXPTgIhrWSd99dh3_HYBrXdDN-TDYiezUgoP_9AML4dEYs-nxAc6qV_N_FkoWTlmBBm-I2r9ji4HIPmbwnFz8tzcygVNJ48I/s1600/DSCN4143.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_teuoMWSCQJVaeElGzszbNqxNFJAQmm2vqG28w5MIT6XgXPTgIhrWSd99dh3_HYBrXdDN-TDYiezUgoP_9AML4dEYs-nxAc6qV_N_FkoWTlmBBm-I2r9ji4HIPmbwnFz8tzcygVNJ48I/s320/DSCN4143.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487363908351144690" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEYDDX7ToZMNmZS9r7uDnMg07WLt9-LYFxICHi5Wjeb8oThBKcaXodCxlv8GlSHRvwM-4r7LG7pWF2TG4mGl7s3CvI6n_msEpiT8rbbnXPqyUzdV3-f_x5QXgx2-APKG1K9gX3YOMlUuU/s1600/DSCN4121.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 225px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEYDDX7ToZMNmZS9r7uDnMg07WLt9-LYFxICHi5Wjeb8oThBKcaXodCxlv8GlSHRvwM-4r7LG7pWF2TG4mGl7s3CvI6n_msEpiT8rbbnXPqyUzdV3-f_x5QXgx2-APKG1K9gX3YOMlUuU/s320/DSCN4121.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487363899704254994" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxEhsviBmR-WwwUQV2d56sRUrcF02rWBQeOwZStWAdXywFEJrjIwZxAatIGgkJPiQJZPS8zN3kIvI5OJ4eJFIPdSngQkeH7sDNP-gHiA1F_tCDN90Aqv1wOrpq6CT4obc7VIfOtrIIj9k/s1600/DSCN4140.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxEhsviBmR-WwwUQV2d56sRUrcF02rWBQeOwZStWAdXywFEJrjIwZxAatIGgkJPiQJZPS8zN3kIvI5OJ4eJFIPdSngQkeH7sDNP-gHiA1F_tCDN90Aqv1wOrpq6CT4obc7VIfOtrIIj9k/s320/DSCN4140.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487363894243284082" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmaL7PWtYOJOyptxFOQPqfNrG1l1aaxvCKriEK-5IW-K6aPFIAxFrbVq7JcJG4_wH6wyr8GoaSRCjcpQ8kSvZOd7ndc2qJzsVChMYTvYlJPVEb-4qRhjLZENH3WjQTzE5NlB2aEAuWY5M/s1600/DSCN4130.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmaL7PWtYOJOyptxFOQPqfNrG1l1aaxvCKriEK-5IW-K6aPFIAxFrbVq7JcJG4_wH6wyr8GoaSRCjcpQ8kSvZOd7ndc2qJzsVChMYTvYlJPVEb-4qRhjLZENH3WjQTzE5NlB2aEAuWY5M/s320/DSCN4130.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487363886871883938" /></a><br /><!--StartFragment--> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;line-height: 25.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Georgia; font-size: -webkit-xxx-large; color: rgb(180, 86, 20); "><a href="http://lesxianagnosisxrissa.blogspot.com/2010/05/blog-post.html">εκδήλωση - αφιέρωμα στο έργο της Γιώτας Φωτιάδου - Μπαλαφούτη</a></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Arial;mso-bidi-font-family:Arial;font-size:16.0pt;color:#262626;"><span style="mso-spacerun: yes"> </span>Εκδήλωση – αφιέρωμα στο λογοτεχνικό έργο της κ. <b>Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη </b>πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 15/5/ 2010 και ώρα 8μ.μ., στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο, στην Αριδαία.</span><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Arial;mso-bidi-font-family:Arial;font-size:16.0pt;color:#262626;">Στην εκδήλωση μίλησε η Λέτα Κουτσoχέρα, ποιήτρια και ζωγράφος και </span><span style="font-family:Verdana;mso-bidi- font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">παρουσιάστηκε η ποιητική συλλογή</span><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><b><i><span style="font-family:Verdana;mso-bidi- font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">«Με τ' ασπροπούλια τ' ουρανού»</span></i></b><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Verdana;mso-bidi-font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">μελοποιημένη από τον συνθέτη Π. Αποστολίδη, καλλιτεχνικό Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Αριδαίας.</span><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Verdana;mso-bidi-font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">Στο τραγούδι γοήτευσε με τη φωνή και τη σκηνική παρουσία της η σοπράνο Ελένη Αναγνώστου συνοδευόμενη από την κ. Πόπη Φιρτινίδου στο πιάνο.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Verdana;mso-bidi-font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">Το ποίημα “Σάρα”, επίσης μελοποιημένο από τον κ. Αποστολίδη, ερμήνευσε ο Δ. Λιακόπουλος με τη συνοδεία της κιθάρας του Α. Χύρτογλου.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Verdana;mso-bidi-font-family:Verdana;font-size:16.0pt;color:#262626;">Αποσπάσματα από το έργο της κ. Φωτιάδου, η οποία ως μαθήτρια του Γυμνασίου έζησε για λίγο στην πόλη της Αριδαίας από την οποία διατηρεί τις καλύτερες αναμνήσεις, διάβασαν οι μαθήτριες του Σ.Δ.Ε. Αριδαίας Κιουρτσίδου Όλγα και Λιάση Κατερίνα.</span><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;">Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από:<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-top:0cm;margin-right:0cm;margin-bottom:0cm; margin-left:36.0pt;margin-bottom:.0001pt;text-indent:-36.0pt;line-height:20.0pt; mso-pagination:none;mso-list:l0 level1 lfo1;tab-stops:11.0pt 36.0pt;mso-layout-grid-align: none;text-autospace:none"><span style=" font-family:Georgia;mso-fareast-font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><span style="mso-list:Ignore">•<span style="font:7.0pt "Times New Roman""> </span></span></span><b><span style="font-family: Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;">το Δημοτικό Ωδείο Αριδαίας</span></b><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-top:0cm;margin-right:0cm;margin-bottom:0cm; margin-left:36.0pt;margin-bottom:.0001pt;text-indent:-36.0pt;line-height:20.0pt; mso-pagination:none;mso-list:l0 level1 lfo1;tab-stops:11.0pt 36.0pt;mso-layout-grid-align: none;text-autospace:none"><span style=" font-family:Georgia;mso-fareast-font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><span style="mso-list:Ignore">•<span style="font:7.0pt "Times New Roman""> </span></span></span><b><span style="font-family: Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;">τη Λέσχη Ανάγνωσης του Μορφωτικού Συλλόγου Χρύσας-Τσάκων-Ροδωνιάς</span></b><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-top:0cm;margin-right:0cm;margin-bottom:0cm; margin-left:36.0pt;margin-bottom:.0001pt;text-indent:-36.0pt;line-height:20.0pt; mso-pagination:none;mso-list:l0 level1 lfo1;tab-stops:11.0pt 36.0pt;mso-layout-grid-align: none;text-autospace:none"><span style=" font-family:Georgia;mso-fareast-font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><span style="mso-list:Ignore">•<span style="font:7.0pt "Times New Roman""> </span></span></span><b><span style="font-family: Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;">το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Αριδαίας</span></b><span style="font-family:Georgia; mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;text-indent:-24.0pt;line-height: 20.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;text-indent:-24.0pt;line-height: 20.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;text-indent:-24.0pt;line-height: 20.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;text-indent:-24.0pt;line-height: 20.0pt;mso-pagination:none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi- font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:13.0pt;line-height:20.0pt;mso-pagination: none;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none"><span style="font-family:Georgia;mso-bidi-font-family:Georgia;font-size:13.0pt;color:#262626;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language:EL"><o:p> </o:p></span></p> <!--EndFragment-->Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-10125691492682467822010-05-18T16:45:00.006+03:002010-05-18T19:26:30.479+03:00"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_ΙΙΙ: όργουελ εναντίον χάξλεϋCheck out this SlideShare Presentation: <div style="width: 425px;" id="__ss_3470684"><strong style="margin: 12px 0pt 4px; display: block;"><a href="http://www.slideshare.net/anopetra2/ss-3470684" title="όργουελ εναντίον χάξλεϋ">όργουελ εναντίον χάξλεϋ</a></strong><object id="__sse3470684" width="425" height="355"><param name="movie" value="http://static.slidesharecdn.com/swf/ssplayer2.swf?doc=random-100318155656-phpapp02&stripped_title=ss-3470684"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed name="__sse3470684" src="http://static.slidesharecdn.com/swf/ssplayer2.swf?doc=random-100318155656-phpapp02&stripped_title=ss-3470684" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="355"></embed></object><div style="padding: 5px 0pt 12px;">View more <a href="http://www.slideshare.net/">presentations</a> from <a href="http://www.slideshare.net/anopetra2">anopetra2</a>.</div></div>Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-40154950537708027682010-05-18T16:31:00.008+03:002010-05-18T19:25:29.843+03:00"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_ΙΙΑπό τις καλύτερες στιγμές της συνάντησης ήταν αυτή όπου διαβάζαμε και παράλληλα συζητούσαμε την αντιπαραβολή που κυκλοφορεί τελευταία στο διαδίκτυο (μέσω προώθησης e-mail την γνώριζαν ορισμένα μέλη) και έχει τίτλο <span style="font-weight: bold;">Όργουελ εναντίον Χάξλεϋ.</span> Ας την προωθήσουμε λοιπόν κι εμείς καθώς είναι τόσο πετυχημένα τοποθετημένη.Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-22105483449049584452010-05-17T23:27:00.014+03:002010-05-18T19:25:24.156+03:00"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_Ι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi70pbnpS5DD_z6RZtlm7iZ0sj1Lq3HEtk1vafsRoI3MXJgeF2MjTpXI1qI_wQx1DaRl9_MpX9XI96os3fkf-wmcZhfdEONKEvGYejrf8d6MGx1UD6xpe5GB7W4mWBPb3WGhIf3XuNMlYk/s1600/9603824682.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 160px; height: 231px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi70pbnpS5DD_z6RZtlm7iZ0sj1Lq3HEtk1vafsRoI3MXJgeF2MjTpXI1qI_wQx1DaRl9_MpX9XI96os3fkf-wmcZhfdEONKEvGYejrf8d6MGx1UD6xpe5GB7W4mWBPb3WGhIf3XuNMlYk/s320/9603824682.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5472339936596177042" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;"><span style="font-style: italic;"><span style="font-size:85%;">Από το οπισθόφυλλο</span><br /></span></span><span style="font-size:78%;"><span style="font-style: italic;">Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις. Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμα και το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό. Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία. Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει. </span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;">Ο Γουίνστον εργάζεται στο Υπουργείο Αλήθειας...<br /></span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" >"Το τι συνέβαινε στον αόρατο λαβύρινθο όπου οδηγούσαν οι αεροσωλήνες δεν το ήξερε με λεπτομέρειες, αλλά το ήξερε σε γενικές γραμμές. Μόλις μαζεύονταν και γινόταν η αντιπαραβολή όλων των διορθώσεων που ήταν απαραίτητες για κάθε αριθμό φύλλου των Τάιμς, αυτό το φύλλο ξανατυπωνόταν, το αρχικό καταστρεφόταν και στη θέση του τοποθετούσαν στα αρχεία το διορθωμένο. Αυτή η διαδικασία των συνεχών διορθώσεων δεν αφορούσε μόνο τις εφημερίδες, αλλά και τα βιβλία, τα περιοδικά, τα φυλλάδια, τις αφίσες, τα έντυπα, τις ταινίες, τις ηχογραφήσεις, τα κινούμενα σχέδια, τις φωτογραφίες. Αφορούσε κάθε είδος λογοτεχνίας ή εγγράφου που θα μπορούσε να έχει πολιτική ή ιδεολογική σημασία. Από μέρα σε μέρα, σχεδόν από λεπτό σε λεπτό, το παρελθόν γινόταν παρόν."<br />...<br />"Από τη στιγμή που γινόταν η αλλαγή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούσες ν' αποδείξεις ότι έγινε οποιαδήποτε παραποίηση."<br />...<br />"Ήξερε ότι στο διπλανό γραφείο η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα μοχθούσε καθημερινά συγκεντρώνοντας και διαγράφοντας από τον Τύπο τα ονόματα των ανθρώπων που είχαν εξατμιστεί και επομένως ήταν σα να μην υπήρξαν ποτέ."<br />...<br />"Υπήρχαν οι στρατιές από υπαλλήλους των αρχείων που δουλειά τους ήταν να συντάσσουν καταλόγους των βιβλίων και των περιοδικών που έπρεπε να αποσυρθούν."<br /><span style="font-style: italic;"><br /></span></span><span style="font-size:85%;">Είναι τόσα πολλά τα αποσπάσματα που θα ήθελε να παραθέσει κανείς... Σήμερα, στην αρχή της συνάντησης ένιωσα λίγο σα να μην μπορούσαμε να συντονιστούμε, σα να μην ξέραμε λίγο τι να πούμε. Στην αρχή όμως! Μετά, όπως άλλωστε κάθε φορά, παρασύρθηκε η ομάδα</span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" > </span><span style="font-size:85%;">στην εξωτερίκευση των σκέψεων και των προβληματισμών που ήταν πολλοί.<br /><br />Η Λίνα επεσήμανε ένα από τα πιο εμπεριστατωμένα, κατά τη γνώμη μου, αποσπάσματα:<br /><span style="font-style: italic;">"Η φιλοσοφία του Κόμματος αρνιόταν σιωπηρά όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας, αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας. <span style="font-weight: bold;">Η αίρεση των αιρέσεων ήταν ο κοινός νους</span>. Και το φοβερό δεν ήταν ότι θα σε σκότωναν αν σκεφτόσουν διαφορετικά, αλλά ότι θα μπορούσαν να έχουν δίκιο. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, <span style="font-weight: bold;">πώς το ξέρουμε ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα; Ή ότι ισχύει ο νόμος της βαρύτητας; Ή ότι το παρελθόν είναι αμετάβλητο;</span>"<br /><span style="font-style: italic;"><br /></span></span><span>Είναι ποτέ δυνατό </span><span>να εμποδίσεις τη σκέψη; Κι όμως, καθώς αυτή είναι το θανάσιμο αμάρτημα, πρέπει και μπορείς να την εμποδίσεις. Και είναι τόσο εύκολο μέσα από την χειραγώγηση της μάζας. Ο Τριαντάφυλλος είπε ότι η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ είναι απίστευτη. Είναι εκπληκτικό το πόσο διαφορετικά λειτουργεί και σκέφτεται το κάθε άτομο ξεχωριστά σε σχέση με τη μάζα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι το παρατηρούμε αυτό γύρω μας, χωρίς ωστόσο να συνειδητοποιούμε πόσο βαθύ είναι και πόσο παράδοξο κατά κάποιον τρόπο.<br /><br />Τέλος, η πιο εύστοχη, και ίσως δύσκολη να απαντήσει κανείς, ερώτηση ήταν αυτή του Ασημάκη: "Έχει ο καθένας από μας κάποιον Μεγάλο Αδελφό; Αν ναι, ποιος είναι αυτός;"</span></span><span style="font-size:85%;"><br /></span>Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-88952970743361586972010-05-12T10:56:00.003+03:002010-05-12T11:09:04.696+03:00εκδήλωση - αφιέρωμα στο έργο της Γιώτας Φωτιάδου - Μπαλαφούτη<!--StartFragment--> <h1 align="center" style="text-align:center"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL">ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ<o:p></o:p></span></h1> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση – αφιέρωμα στο λογοτεχνικό έργο της κ. </span></span><b><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη</span></span></b><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">, το Σάββατο, 15/5/ 2010 και ώρα 8μ.μ., στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο, στην Αριδαία.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><o:p></o:p></span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;">Στην εκδήλωση θα μιλήσει η Λέτα Κουτσoχέρα, ποιήτρια και ζωγράφος και </span></span></span><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">θα παρουσιαστεί η ποιητική συλλογή</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><b><i><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">«Με τ' ασπροπούλια τ' ουρανού»</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></i></b></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">μελοποιημένη από τον συνθέτη Π. Αποστολίδη, καλλιτεχνικό Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Αριδαίας.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Ερμηνεύουν η σοπράνο Ελένη Αναγνώστου και ο Δ. Λιακόπουλος. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Πιάνο η Π. Φιρτινίδου. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Κιθάρα ο Α. Χύρτογλου.</span></span><span style="Comic Sans MS";mso-ansi-language:ELfont-family:";"> <span lang="EL"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Verdana, serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="Comic Sans MS";mso-ansi-language: ELfont-family:";"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="Comic Sans MS";mso-ansi-language: ELfont-family:";">Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από:</span></p><p class="MsoNormal"></p><ul><li><b>το Δημοτικό Ωδείο Αριδαίας</b></li><li><b>τη Λέσχη Ανάγνωσης του Μορφωτικού Συλλόγου Χρύσας-Τσάκων-Ροδωνιάς</b></li><li><b>το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Αριδαίας</b></li></ul><p></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="text-indent:-18.0pt;mso-list:l0 level1 lfo1"><br /></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="text-indent:-18.0pt;mso-list:l0 level1 lfo1"><br /></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="text-indent:-18.0pt;mso-list:l0 level1 lfo1"><br /></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="text-indent:-18.0pt;mso-list:l0 level1 lfo1"><br /></p> <p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EL" style="Comic Sans MS"; mso-ansi-language:ELfont-family:";"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EL" style="Comic Sans MS"; mso-ansi-language:ELfont-family:";"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EL" style="Comic Sans MS"; mso-ansi-language:ELfont-family:";"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoListParagraphCxSpLast"><span lang="EL" style="Comic Sans MS"; mso-ansi-language:ELfont-family:";"><i>ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ της κ. Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη</i><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><b><span style="font-family:Arial;mso-bidi-font-family:Arial;"><i>H Γιώτα Φωτιάδου</i></span></b><span style="font-family:Verdana;mso-bidi-font-family:Verdana;"><i> </i></span><span style="font-family:Arial;mso-bidi-font-family:Arial;"><i>γεννήθηκε στη Βέροια της Μακεδονίας στις 4 Δεκεμβρίου 1932, από γονείς πρόσφυγες του Πόντου. Έζησε και μεγάλωσε σε πολυμελή αγροτική οικογένεια. Στη Βέροια αποφοίτησε από το Οκτατάξιο Γυμνάσιο, σπούδασε Λογιστική στη Σχολή Στρατηγάκη και εργάστηκε σε Συμβολαιογραφείο-Υποθηκοφυλακείο. Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα (Κατοχή- Εμφύλιος). Η οικογένειά της πήρε μέρος στην Αντίσταση. Ζει στην Αθήνα και κατοικεί στην Αγία Παρασκευή με το σύζυγό της Νίκο Σεμερτζάκη. Παρακολουθεί τους κύκλους διαλέξεων του Δημοτικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής από της ιδρύσεώς του.</i><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;mso-ansi-language: ELfont-family:";color:black;"><i>Σ</i></span><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>τα γράμματα εμφανίστηκε με το βιβλίο της «Σκιρτήματα», ποιήματα, Κέδρος, 1973. Ακολούθησαν τα έργα «Ποτέ Ξανά», πεζογράφημα, Σύγχρονη Εποχή 1979, A έκδοση και 1980 Β έκδοση. «Κρα - Κρα», διηγήματα, Κέδρος, 1980. «Άσε το βιβλίο, το γάλα φέρε», μυθιστόρημα, Καστανιώτης, 1983 1985. Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο «Μενέλαου Λουντέμη» που απονέμει η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών. «Όλα τα ζωάκια αντάμα», λογοτεχνία για παιδιά, Καστανιώτης 1985. «Με τ’ ασπροπούλια τ’ ουρανού», ποιήματα, Καστανιώτης 1986. «Ποτέ Ξανά», μυθιστόρημα για τη νεανική βιβλιοθήκη, Καστανιώτης 1987, πέντε εκδόσεις.</i></span><span style="font-family:Arial; mso-bidi-font-family:Arial;"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>Απόσπασμα από το «Ποτέ Ξανά» έχει περιληφθεί στο εγχειρίδιο της Δ Δημοτικού «Η Γλώσσα μου». Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε το 1988 με το Πρώτο Βραβείο που απονέμει η πνευματική Εστία «Τάκη Τρανούλη». «Χωρίς Δικαίωση», μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1988. «Παλιού Ουρανού Χαλάσματα», διηγήματα, Γκοβόστης 1991. «Εμείς οι Βλάχοι», μυθιστόρημα, Καλέντης 1991. «Ποντιακές Ιστορίες και Αφηγήσεις», διηγήματα, Ιωλκός 1995. Η συλλογή αυτή γράφτηκε σε ποντιακή διάλεκτο με ενδογλωσσική απόδοση στα νέα Ελληνικά.</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:#222222;"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:#222222;"><o:p><i> </i></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>Απόσπασμα από το βιβλίο αυτό έχει περιληφθεί στο βιβλίο του Ενιαίου Λυκείου «Έκφραση- Έκθεση». «Πανσέληνος η Σύλληψή σου», ποίηση, Όμβρος, 1996, το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Αλβανία από τις εκδόσεις Αlcaeus το 1997 με το τίτλο « Μe</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i> </i></span><span style="font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:black;"><i>hënë të plotë ti</i></span><span style="font-family:Verdana; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:black;"><i> </i></span><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>u</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i> </i></span><span style="font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:black;"><i>ngjize». «Μία μέρα στον Πόντο», θεατρικό, Αφοι Κυριακίδη 1997. «Πέρασαν όλοι οι καιροί πάνω μας Μάρθα», μυθιστόρημα, Αφοι Κυριακίδη, 1997. «Na</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i> </i></span><span style="font-family: Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:black;"><i>Granicach</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i> </i></span><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font: minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:black;"><i>Nocy» (Στα σύνορα της νύχτας), ποίηση, Πολωνική έκδοση 2000. «Στηθέαση του Κόσμου», ποίηση, εκδόσεις Ποντοπορεία 2006.</i></span><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:#222222;"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:#222222;"><o:p><i> </i></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>‘Εργα της δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει φιλοξενηθεί από τα Μ.Μ.Ε (τηλεόραση - ραδιόφωνο). Συνεργάστηκε με το γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον» γράφοντας το ελληνικό διήγημα. Συμμετείχε σε ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποίησή της έχει μεταφραστεί στα Aγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά και Πολωνικά και διηγήματά της στα Ουγγρικά.</i><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><o:p><i> </i></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>Ποίησή της έχει βραβευτεί και μελοποιηθεί από τους συνθέτες Παναγιώτη Αποστολίδη, Πέτρο Ρίστα και Κωνσταντίνο Ξωμερωτάκη - Μαρία Γερασίμου.</i></span><span style="font-family:Verdana; mso-fareast-font-family:"Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi; font-family:";color:#222222;"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Verdana;mso-fareast-font-family: "Times New Roman";mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman";mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:#222222;"><o:p><i> </i></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Arial;mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast;mso-bidi-Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;font-family:";color:black;"><i>Σε θεατρική διασκευή έχουν παρουσιαστεί «Όλα τα ζωάκια αντάμα», ΕΡΤ1, 1985. «Μακάρι να ’σουν έγκυος», Θεατρικό Νεανικό Εργαστήρι, Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου, 1994. «Με τ’ ασπροπούλια τ’ ουρανού», μελοποίηση για πιάνο και φωνή, σύνθεση Παναγιώτη Αποστολίδη στο Μουσείο Μπενάκη, 2006.</i></span><span lang="EL"><i><o:p></o:p></i></span></p> <p class="MsoListParagraph"><span lang="EL" style="Comic Sans MS"; mso-ansi-language:ELfont-family:";"><o:p><i> </i></o:p></span></p> <!--EndFragment-->Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-61092849639238261352010-04-24T15:33:00.005+03:002010-04-24T16:16:59.727+03:00"αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" Ισίδωρος Ζουργός<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-lNUAhGYZAFyS3g6NajtvOmPnDk-AZTHmoe5oOrk6br5nJKYFF-ar6xBeInUMrppjkWkQ1Nn-v9VEVndm-TE1-YWMfwHELPsVHiGc9FXC93pI74MfFYOY9zYCW9ZK5Q_muwLJ9GFDQ9w/s1600/DSCN3905.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-lNUAhGYZAFyS3g6NajtvOmPnDk-AZTHmoe5oOrk6br5nJKYFF-ar6xBeInUMrppjkWkQ1Nn-v9VEVndm-TE1-YWMfwHELPsVHiGc9FXC93pI74MfFYOY9zYCW9ZK5Q_muwLJ9GFDQ9w/s400/DSCN3905.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463692114512785986" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDlsiK94e9DZmkR4SiL86F_sR6gsDR2cvV6k_2EOHK7E0OIF6F0zzdCFDNnF942cO7I3SLfvzAbNTQsradxOCkEcYCmn_NGaZuZjtf7eYAW_7Fn59J770iUT9RysqjrrkZqks7APn72Gw/s1600/DSCN3904.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDlsiK94e9DZmkR4SiL86F_sR6gsDR2cvV6k_2EOHK7E0OIF6F0zzdCFDNnF942cO7I3SLfvzAbNTQsradxOCkEcYCmn_NGaZuZjtf7eYAW_7Fn59J770iUT9RysqjrrkZqks7APn72Gw/s400/DSCN3904.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463692106961877506" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygmLkluX15-nqNQktOZCh1SIIU0GnqUNzGDPilsy4Iz8_nubPcnsSWhTFFskqpSV1oxxdB9m7a2EJwXTV6iv_2Y3yGizvgl6MYZfikvwszBrIZw2ubUNukutQrSlMrHfv-F1Mxf_cnAk/s1600/DSCN3903.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygmLkluX15-nqNQktOZCh1SIIU0GnqUNzGDPilsy4Iz8_nubPcnsSWhTFFskqpSV1oxxdB9m7a2EJwXTV6iv_2Y3yGizvgl6MYZfikvwszBrIZw2ubUNukutQrSlMrHfv-F1Mxf_cnAk/s400/DSCN3903.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463692097235818738" /></a><div style="text-align: left;"><br /></div><div><div>τα αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι από τα παραμύθια του γέρου στο καράβι<div>είναι τα <i>"Ευφροσύνη", "Ο γιός του Δράκου" </i>και<i> "Ο ταξιδευτής"</i></div><div>από εκεί που παρουσιάζει την Ευφροσύνη αντιγράφω:</div><div>"... Πάντως η Ευφροσύνη, η νεαρή αρχόντισσα, τώρα άκουγε τη σιωπή της. Συμβαίνει συχνά, ακόμα και στα παραμύθια, όταν όλοι οι ήχοι σταματούν, ν' ακούς κάτι που δεν είναι το βούισμα των αυτιών σου αλλά ένας άλλος ήχος, μόνιμος και χαλαρός, που, αν ήταν εικόνα, θα ήταν άδεια πλατεία με μια μουριά στη μέση." </div><div>παρακολουθώ την Ευφροσύνη, ¨πρόσφυγα του πάνω κόσμου" στη συνάντησή της με το Δράκο, "πληγή του πεπρωμένου της"</div><div>βλέπω το γιό του Δράκου να συναντά τον άγγελο που "έφυγε από μια παλιά εικόνα"</div><div>και ρωτάω όπως η Αργυρώ : "γιατί μας γοητεύουν τα ταξίδια των άλλων περισσότερο από το προσωπικό μας ταξίδι;"</div><div>υπάρχει πάντως ένα αφρικάνικο ρητό που λέει ότι ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους γιατί του άρεσει να ακούει ιστορίες...</div><div><br /></div><div>Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από το καφενείο του Δούδη, όπου πολύ φάγαμε, πολύ ήπιαμε, πολύ μιλήσαμε, πολύ γελάσαμε!!!!!!!!!!</div><div><br /></div><div><br /></div></div></div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-12632137476835464392010-04-24T14:52:00.002+03:002010-04-24T15:31:18.052+03:00Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας (μέρος 2)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9u7tqZ-s1E2p9edSoseQQDTQf4qiCb4KaF5rxtLRFVLFBPoL2Tz_cG5WjCrl6NKoBj_gaGR5Nf-h0E0qX0cJhV29DeSYTinVqUiOAohIWvB9ACI8l1h6Fp7d6IUPoGnX9wNtLPJ7_4g0/s1600/DSCN3901.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9u7tqZ-s1E2p9edSoseQQDTQf4qiCb4KaF5rxtLRFVLFBPoL2Tz_cG5WjCrl6NKoBj_gaGR5Nf-h0E0qX0cJhV29DeSYTinVqUiOAohIWvB9ACI8l1h6Fp7d6IUPoGnX9wNtLPJ7_4g0/s400/DSCN3901.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463680463815516114" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpLtrrv5r8DrKsjZy6lhyphenhyphenKaMiadsb1AxJHTS0i-4P9QjVQNNSDOa1uJ7sSdv8Srkhiq2wKgVKMiG7cYDPyL-c9T9sia_BpzFBmvdalU7Gf4Ozj0xjoBOGAaivnf8_Fw3pzhyVqeTrHDw/s1600/DSCN3900.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFpLtrrv5r8DrKsjZy6lhyphenhyphenKaMiadsb1AxJHTS0i-4P9QjVQNNSDOa1uJ7sSdv8Srkhiq2wKgVKMiG7cYDPyL-c9T9sia_BpzFBmvdalU7Gf4Ozj0xjoBOGAaivnf8_Fw3pzhyVqeTrHDw/s400/DSCN3900.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463680456015132850" /></a><br />συνεχίζω γιατί φοβάμαι το χρόνο που κυλάει <div>το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε και μου το έδωσε η Μαρία Ζ., ένα νέο κορίτσι, μέλος της Λέσχης μας εδώ και τρία χρόνια:</div><div>"Στη γενιά μας συχνά η ζωή μας εξαντλεί από τα ίδια και τα ίδια, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να ανακαλύψουμε κάτι συναρπαστικό. Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με το χώρο, τα πρόσωπα, αλλά μάλλον μόνο στη θέαση. Έχουμε πάψει να κοιτάζουμε ουσιαστικά γύρω μας, μέσα μας, να αφουγκραζόμαστε ανθρώπους και μέρη. Να σκεφτόμαστε ότι πίσω από το παρόν υπάρχουν αλλεπάλληλα στρώματα ιστορικής μνήμης. Συμπεριφερόμαστε σχεδόν με ιεροσυλία στο χρόνο. Αντίθετα η τέχνη συνήθως εξωραΐζει, παραλείπει, αποκρύπτει, "ψεύδεται", προσδίδει επιτηδευμένη βαρύτητα και αξία. Είναι από τις ελάχιστες φορές που διακρίνω μια τέχνη που σε μαγνητίζει, σε πυρπολεί, που είναι απόλυτα δυναμική μέσα από την ίδια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης που τόσο εύστοχα και γλαφυρά μας κατατίθεται. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, να σκιαγραφεί τα γεγονότα, να τους παρουσιάζει με τις αποκορυφώσεις τους ή τις πιο ποταπές πράξεις; Σαν οι λέξεις να γράφτηκαν από το ίδια το χέρι των ηρώων. Ο ίδιος ο συγγραφέας μας απαντά: όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά! Αριστούργημα. Πόση γνώση, πόσες πληροφορίες, πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόση πίστη, πόση υπομονή, πόσες ψυχές κουβαλάτε κ. Ζουργέ;;</div><div>Ένα ντοκυμαντέρ χαρακτήρων με κεφαλαίους, ελληνικούς-ιστορικούς υπότιτλους και μουσική επένδυση την ποίηση. Ένας λόγος με τέτοια δύναμη που είναι σαν να αναγκάζει το νου να διαγράψει τις ίδιες διαδρομές των σελίδων. Ίσως η Θεσσαλονίκη να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια για εμάς τους αναγνώστες του "στη σκιά της πεταλούδας". Ευχαριστούμε!!!"</div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-89455323094143986082010-04-24T12:17:00.002+03:002010-04-24T13:14:50.626+03:00Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjub3tXAV1TbW9MgwnUCp4h8S9Z-ZMFkE5879X0FvEHOdoZWZQDwSAqGyzqazgvbTZPqhEue25Rx7ruRrzJ6yQ4MJFqs6vgkq3iuOZrXzvamJ4jDKPsrxuIpaoyz53uOWRWNEU0kqeSD7U/s1600/DSCN3899.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjub3tXAV1TbW9MgwnUCp4h8S9Z-ZMFkE5879X0FvEHOdoZWZQDwSAqGyzqazgvbTZPqhEue25Rx7ruRrzJ6yQ4MJFqs6vgkq3iuOZrXzvamJ4jDKPsrxuIpaoyz53uOWRWNEU0kqeSD7U/s400/DSCN3899.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463645171286327778" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh96ZZnIg8LAZdjAUvibPnUclWPrPNo4-puz3DXaTi2M99J1mdt402z8Ksf9FcMYCywv_r6tVxaYjOTs-7zlT7725OkBYSc_Bt8MceAf_Axmx1Zv1B2oCuZL55cHVx9MWDzBHbHZNccO-c/s1600/DSCN3898.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh96ZZnIg8LAZdjAUvibPnUclWPrPNo4-puz3DXaTi2M99J1mdt402z8Ksf9FcMYCywv_r6tVxaYjOTs-7zlT7725OkBYSc_Bt8MceAf_Axmx1Zv1B2oCuZL55cHVx9MWDzBHbHZNccO-c/s400/DSCN3898.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463645165477608850" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKiduhhzaHye5lj_U8UrirtCxEqywO9gpprRMf4iPpkpSSGxDbYNGhmnXyfXG2HG1VZuhYxIv40byfsZ3PTHJHnD07jTuJBUADPYQ2V_iBEo95cqWrK6FbOYZ_cGQfZVExeReCaSEMFcI/s1600/DSCN3897.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKiduhhzaHye5lj_U8UrirtCxEqywO9gpprRMf4iPpkpSSGxDbYNGhmnXyfXG2HG1VZuhYxIv40byfsZ3PTHJHnD07jTuJBUADPYQ2V_iBEo95cqWrK6FbOYZ_cGQfZVExeReCaSEMFcI/s400/DSCN3897.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463645153255006578" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMDipEqYwgLZtBalcASgx_CQKZ5sO0DhQ8_LAOq-O4ngcNrRxCBbIl6lkb8Pi8yNrDpUYTPAFmtusGWHPpAbGaRz5e6-v0MOktvUVqA3TT57C_8q0ewgrmp8y_Ud0KCkLO0zpLMqzrU0o/s1600/DSCN3896.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMDipEqYwgLZtBalcASgx_CQKZ5sO0DhQ8_LAOq-O4ngcNrRxCBbIl6lkb8Pi8yNrDpUYTPAFmtusGWHPpAbGaRz5e6-v0MOktvUVqA3TT57C_8q0ewgrmp8y_Ud0KCkLO0zpLMqzrU0o/s400/DSCN3896.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463645146800661490" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBxi83lK39erKeVGj4bngwlkCKp5wU4wE1qGUDYbaRokqcHtKY6xfmwm0YJv28WFXc1mwbGp9cDVehO7JHkGyWqieX1hraqOMFHtSe_97KRQTdpVOh7PqbvuxHmVR5VC9Gnyg65c_gYEs/s1600/DSCN3895.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBxi83lK39erKeVGj4bngwlkCKp5wU4wE1qGUDYbaRokqcHtKY6xfmwm0YJv28WFXc1mwbGp9cDVehO7JHkGyWqieX1hraqOMFHtSe_97KRQTdpVOh7PqbvuxHmVR5VC9Gnyg65c_gYEs/s400/DSCN3895.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5463645140193851074" /></a><br />Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα τελικά...<div>Από μέρα σε μέρα έλεγα να γράψω για την επίσκεψη του Ισίδωρου Ζουργού στη Λέσχη μας και οι μέρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω! Ήταν τόσο όμορφα, σαν να τον γνωρίζαμε από χρόνια κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχόλησαν διαβάζοντας το μυθιστόρημά του "στη σκιά της πεταλούδας" καθώς και τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" και την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού". Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού", ένα βιβλίο εξαιρετικό, που άγγιξε την ψυχή μου, που με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια, που με έφερε για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με βασικά ερωτήματα της ζωής. Ενδιαφέρων τρόπος αφήγησης, λόγος ποιητικός, φευγάτος... Προσωπικά λατρεύω τις παρομοιώσεις του Ζουργού καθώς και την ατμόσφαιρα των έργων του. Δίνω δύο αποσπάσματα από το "βιβλίο του ωκεανού". Το ένα είναι η περιγραφή της Αργυρώς και κυρίως το σημείο για τις μυρωδιές : " Η Αργυρώ έμεινε με κατεβασμένα τα βλέφαρα, ο Μάνθος την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ήταν μελαχρινή, σκέπαζε τα ξανθά μαλλιά μ΄ένα άσπρο μαντήλι που φορούσαν όλες οι κοπέλες του νησιού της, τα χέρια της ήταν λεπτά, τα δάχτυλά της βλαστοί τρυφεροί από σκούρες καλαμιές. Ο Μάνθος ήταν σίγουρος και για τις μυρωδιές. Αν μπορούσε να συρθεί δίπλα της, αν μπορούσε ν' ακουμπήσει το το πρόσωπό του στα χέρια της, στο λαιμό, εκεί που ξέφευγαν κάποιες τρίχες απ' το προστατευτικό μαντήλι. Ναι - ήταν σίγουρος - ο κόρφος της θα μύριζε σαν να έβραζες μαζί κυδώνια και δαφνόφυλλα, ο λαιμός σαν κισσός μετά τη βροχή, τα χέρια της κάτι πιο ξερό, όπως δέρμα όπου εξατμίστηκε ο ιδρώτας της αγωνίας της από την όστρια που βασίλευε στο κατάστρωμα. Κι αυτή η μυρωδιά από ξεραμένο πορτοκάλι όταν την πλησίαζε; Ή πάλι αυτή σαν σαπούνι που το ξέχασες έξω απ' το παράθυρο και ρούφηξε την πρωινή ομίχλη;" Δε χρειάζεται νομίζω να πω εγώ κάτι παραπάνω...</div><div>Το δεύτερο απόσπασμα στο επόμενο ποστ. Τώρα θέλω να βάλω μερικές φωτογραφίες από τη συνάντηση και από το τσίπουρο που ήπιαμε μετά στο καφενείο του Θανάση του Δούδη, παρότι ο θείος ο Μήτσος ήθελε κάτι πιο επίσημο, εμείς επιλέξαμε καφενείο και περάσαμε υπέροχα! Μέχρι που η Γεωργία, η γυναίκα του Ισίδωρου, ήπιε για πρώτη φορά στη ζωή της τσίπουρο! Οι φωτογραφίες το μαρτυρούν...</div><div>Στο επόμενο ποστ επίσης έχω και κάτι από τη Μαρία Ζ., αλλά να μην τα φορτώσω όλα τώρα! </div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-67612912831098091332009-09-28T20:30:00.001+03:002009-09-28T20:37:22.953+03:004ος χειμώνας!!!Θέλουμε να σας πούμε με χαρά ότι ξαναρχίζουμε στις 18 Οκτωβρίου, Κυριακή, στις 19:00 με το Βιβλίο: "ΣΑΒΒΑΤΟ" του ΙΑΝ ΜΑΚ ΓΙΟΥΑΝ.<br /><br />Είστε ευπρόσδεκτοι σε μια νέα αρχή...Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-89414722724620576152009-06-23T18:04:00.005+03:002009-06-23T21:42:46.561+03:00Καλό Καλοκαίρι!<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tyCpNwU7XpM&hl=en&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/tyCpNwU7XpM&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-49855341835909506552009-03-22T16:44:00.005+02:002009-03-22T17:12:19.414+02:00συναυλία με τη Μαρία Θωίδου<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOrHdkEIsRntxtkyk1d4eV_dwA0tp5wlsdp0A9pblmWllUDj6ESs86EejEdaEUEH2uWarjwCUy8csmsp-U1vl2f3Bu19BVWl6yXo6-jt-ENmD-krDOky9LXF0XAfnCiMMZoAZQ8euUZ5o/s1600-h/thoidou1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5316025098181567234" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOrHdkEIsRntxtkyk1d4eV_dwA0tp5wlsdp0A9pblmWllUDj6ESs86EejEdaEUEH2uWarjwCUy8csmsp-U1vl2f3Bu19BVWl6yXo6-jt-ENmD-krDOky9LXF0XAfnCiMMZoAZQ8euUZ5o/s400/thoidou1.jpg" border="0" /></a><br /><div>Ίσως δεν είναι κάτι που ταιριάζει ακριβώς να αναφερθεί στο blog μιας Λέσχης Ανάγνωσης, αλλά θα το κάνουμε επειδή είναι μια δραστηριότητα του Μορφωτικού μας Συλλόγου που θα θέλαμε κάπως να προβληθεί. Λοιπόν:</div><br /><div></div><br /><div>ΤΡΙΤΗ, 24 ΜΑΡΤΙΟΥ, 10μ.μ.<br /><br />στον « ΠΟΘΟ», στο Λουτράκι Αριδαίας<br /><br /><strong><em><span style="font-size:130%;">« Μεγάλος Ερωτικός και άλλα ερωτικά »<br /></span></em></strong><br />ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΘΩΙΔΟΥ<br /><br /><br /><br />Η Μαρία Θωίδου θα παρουσιάσει τραγούδια δικά της αλλά και άλλων ελλήνων και ξένων συνθετών (Χατζιδάκι, Κουρτ Βάιλ, Νίνο Ρότα κ.α.) σ’ ένα πρόγραμμα με τίτλο<br /><br />«Μεγάλος Ερωτικός και άλλα ερωτικά»<br /><br />Θα τη συνοδέψουν ο <strong><em>Κώστας Ράπτης</em></strong> στο μπαγιάν<br />και ο <strong><em>Θύμιος Ατζακάς</em></strong> στο ούτι και την κιθάρα.<br /><br /><br /><strong>ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ</strong>: ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΧΡΥΣΑΣ<br /> ΣΧΟΛΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΑΡΙΔΑΙΑΣ </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div> </div><div>Οι καλλιτέχνες:</div><div> </div><div> </div><div> </div><div><span style="font-size:130%;"><strong><em>Μαρία Θωίδου, τραγούδι</em></strong> </span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div> </div><div>Η Μαρία Θωίδου, τραγουδίστρια, στιχουργός και τραγουδοποιός, γεννήθηκε το 1968 στην Φλώρινα. Σπούδασε μουσική και κλασσικό τραγούδι στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης, στην Μουσική Ακαδημία της Κολωνίας και στην Ακαδημία Μουσικής και Θεάτρου της Λειψίας. Eπίσης, είναι απόφοιτος του τμήματος νηπιαγωγών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσσαλονίκης. Συνθέτει και ερμηνεύει την μουσική της από το 1987 δημιουργώντας έντονη αίσθηση στην σκηνή της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Έχει ηχογραφήσει 4 προσωπικούς δίσκους σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και επί σκηνής με πολλούς διακεκριμένους καλλιτέχνες, όπως οι Σωκράτης Μάλαμας, Νίκος Παπάζογλου, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Θύμιος Ατζακάς, Αντώνης Ανισέγκος, Σωκράτης Σινόπουλος, Κώστας Θεοδώρου, Goran Bregovic, B.Chemirani, H.Chisholm και πολλούς άλλους. Από το 1999 μέχρι σήμερα και σε συνεργασία με σύνολα όπως το Armos Ensemble, το Tropos Quartett, Cornucopia Berlin, έχει εμφανιστεί σε πλήθος ευρωπαικών μουσικών φεστιβάλ και έχει ηχογραφήσει για το ΒΒC καθώς και το Γερμανικό, το Ολλανδικό και το Βελγικό κρατικό ραδιόφωνο. Έχει αναπτύξει μουσικοπαιδαγωγική δράση σε σχολεία, ωδεία και πολιτιστικά κέντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μετά από μία δεκαετία περιπλάνησης στην Ευρώπη και διαμονής της στο Βερολίνο επέστρεψε πρόσφατα στην Ελλάδα, όπου, παράλληλα με τις εμφανίσεις της, εργάζεται ως μέλος του ειδικού επιστημονικού προσωπικού (Ε.Ε.ΔΙ.Π.) στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, όπου και οργανώνει τα μουσικά σύνολα των φοιτητών. </div><div> </div><div><strong><em> <span style="font-size:130%;">Κωνσταντίνος Ράπτης, μπαγιάν</span></em></strong></div><div><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong> </div><div> Ο Κωνσταντίνος Ράπτης γεννήθηκε στα Ιωάννινα, όπου πήρε τα πρώτα μαθήματα ακορντεόν στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης από τη Μ. Παπανικολαόυ. Συνέχισε τις σπουδές του στο Νέο Ωδείο Θεσσαλονίκης και στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Θεάτρου του Ανοβέρου στην τάξη της Prof. Elsbeth Moser, ως υπότροφος του Ιδρύματος «Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης». Παράλληλα σπούδασε ανώτερα θεωρητικά με τον Ι. Παπαδάτο, πιάνο με τη Ν. Μιχαηλίδου και μουσικολογία στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης έλαβε μέρος σε σεμινάρια με τον Γ. Χατζηνίκο, τον T. Anzelotti, καθώς και με τη S. Gubaidulina στα πλαίσια του φεστιβάλ της Avignon. Ο Κωνσταντίνος Ράπτης έχει δώσει συναυλίες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ως σολίστ, καθώς και με σύνολα μουσικής δωματίου, συχνά παρουσιάζοντας έργα σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση. Έχει συμπράξει μεταξύ άλλων με την ορχήστρα της όπερας Unter den Linden του Βερολίνου, την Academia Santa Cecilia, το Ensemble Modern, τις ορχήστρες της ραδιοφωνίας του Ανοβέρου και του Αμβούργου, την Καμεράτα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Έχει ηχογραφήσει για την ECM (Ελένη Καραϊνδρου «Το λιβάδι που δακρύζει») και για την Άρκυς (Γιώργος Κυριακάκης «Ουλαλούμ»). Μαζί με το Δημήτρη Κούντουρα (φλάουτο με ράμφος) ίδρυσε το Duo Goliardi. Είναι μέλος του κουαρτέτου tangos a quatro, του Trio Gorrion και του Ensemble Megaphon (ελεύθερος αυτοσχεδιασμός). Παράλληλα με τη συναυλιακή του δραστηριότητα συμμετείχε σε διαγωνισμούς ακορντεόν, λαμβάνοντας τιμητικές διακρίσεις στο Klingenthal, το Castelfidardo, το Moers, το Baden-Baden και το Ανόβερο. Από το 2005 διδάσκει ακορντεόν στο Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. </div><div> </div><div><strong><em><span style="font-size:130%;">Θύμιος Ατζακάς, ούτι και κιθάρα</span></em></strong></div><div><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong> </div><div>O Θύμιος Ατζακάς γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1971.<br />Σπούδασε κλασσική κιθάρα με τους Κώστα Κοτσιώλη, Hubert Käppel και Carlo Marchione, ενώ ούτι και τροπική μουσική διδάχθηκε δίπλα στους Ziad Radjab, Βehnam Manadjedi και Ross Daly. Eίναι απόφοιτος του Νέου Ωδείου Θεσσαλονίκης, της Μουσικής Ακαδημίας της Κολωνίας και της Ακαδημίας Μουσικής και Θεάτρου της Λειψίας. Μέχρι το 1996 βραβεύτηκε ως κιθαριστής σε τέσσερις διεθνείς διαγωνισμούς και έδωσε ρεσιτάλ σε πολλά φεστιβάλ κιθάρας. Από το 1998 ως το 2004 έζησε στο Βερολίνο. Την τελευταία δεκαπενταετία κύρια ενασχόληση του είναι η ερμηνεία και η εξερεύνηση του ουτιού και άλλων λαουτοειδών, η συγγραφή μουσικής και ο αυτοσχεδιασμός, ενώ παράλληλα εμφανίζεται και ως εκτελεστής κιθάρας στο ρεπερτόριο της παλιάς και νέας μουσικής.Μέχρι σήμερα έχει ερμηνεύσει σε διεθνή φεστιβάλ και επιμελήθηκε ή έλαβε μέρος σε πολλά projects (Ελλάδα, Κύπρος, Ρουμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Aγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Γερμανία, Ελβετία, Μαρόκκο, Κιργκιζστάν και Συρία), ενώ ηχογράφησε η μαγνητοσκόπησε για την ελληνική ραδιοτηλεόραση, το WDR, την Deutsche Welle, το MDR, το Arte και το BBC.Εμφανίστηκε και ηχογράφησε με πολλούς αναγνωρισμένους μουσικούς όπως οι: Βijan Chemirani, Madjid Bekkas, Εfren Lopez, Ahmet Misirli, Βehnam Manahenji, Chris Dahlgren, Moises Torres, Ara Malikian, Gareth Lube, Hayden Chisholm, Kemal Dinc, Taner Akyol, Σωκράτης Σινόπουλος, Αντώνης Ανισέγκος, Κώστας Θεοδώρου, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωσταντίνου, Μαρία Θωίδου κ.α., ενώ παράλληλα έχει ιδρύσει μουσικά σχήματα όπως το Armos Ensemble, το Tropos Quartett Berlin, και, μαζί με τον Αντώνη Ανισέγκο, το ΣΩΜΑ.Aπό το 2005 διδάσκει ούτι και συντονίζει μουσικά σύνολα στον τομέα ελληνικής παραδοσιακής μουσικής του τμήματος Μουσικής Τέχνης και Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και παράλληλα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας του πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη).Από το 2006 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση της διεθνούς διοργάνωσης ‘Μουσικό Χωριό’ (<a href="http://www.music-village.gr/" target="_blank">http://www.music-village.gr/</a>) που πραγματοποιείται κάθε καλοκαίρι στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου.Τέλος, είναι ενεργός στον χώρο της ψηφιακής παραγωγής ήχου και ψηφιακής αναπαραγωγής πολιτισμικών γεγονότων. </div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-87783101265023888152009-02-23T12:15:00.008+02:002009-02-23T15:56:30.306+02:00Ο γέρος και η θάλασσαη πρώτη φορά που το διάβασα ήταν πολλά πολλά χρόνια πριν, μάλλον δεν πρέπει να ήμουν ούτε είκοσι χρόνων<br />έμεινε στην ψυχή μου στην ομάδα εκείνη των βιβλίων που με διαμόρφωσαν και που θεωρώ κλασικά<br />ήθελα εδώ και πολύ καιρό να το ξαναδιαβάσω<br />ήθελα να πάω για ψάρεμα με το γέρο Σαντιάγκο στο Γλολφ Στρημ<br />μετά από τις ογδόντα τέσσερες μέρες χωρίς ψάρι, μ' αυτόν το <em><strong>"λιγνό και ξερακιανό, με το σβέρκο βαθειά αυλακωμένο" </strong></em>γέρο<br />στ' ανοιχτά<br />να είμαι το παιδί που κάθε μέρα θα ξαναλέμε το ίδιο παραμύθι,<br />τα ίδια ψέμματα να είναι το παιχνίδι μας,<br />τα ίδια ψέμματα να είναι η αλήθεια μας<br />να του λέω: <em><strong>"Υπάρχουνε πολλοί ψαράδες και κάμποσοι μεγάλοι μάλιστα. Εσένα όμως δε σε φτάνει κανένας."</strong></em> κι αυτό να είναι η πιο μεγάλη αλήθεια, γιατί ο Σαντιάγκο ήταν ο Ψαράς, γεννημένος γι' αυτό<br />να ονειρεύομαι μαζί του τα λιοντάρια στην ακρογιαλιά της Αφρικής<br />να είναι τα θέματα που θα συζητάμε λίγα<br /><em><strong>"- Θέλεις να κουβεντιάσουμε για την Αφρική ή για τη μπάλα; </strong></em><br /><em><strong>-Για τη μπάλα καλύτερα, είπε τ' αγόρι. Πες μου για το μεγάλο Τζων Τζ. Μακ Γκράου."</strong></em><br />να τον βλέπω στ' ανοιχτά προτού να φέξει, στην αναμονή του μεγάλου Ψαριού, στο κυνήγι του<br />να διαβάζω μαζί του τα σημάδια της φύσης, να τον ακούω να μιλάει μόνος<br /><strong><em>"Δε θυμότανε πότε άρχισε να μιλάει μόνος του."</em></strong><br />να τον ακούω να μιλάει στο ψάρι<br /><strong><em>"-Φάτο λίγο ακόμα. Φάτο, καλά.</em></strong><br /><strong><em>Φάτο, μέχρι να φτάσει η άκρη του αγκιστριού ίσαμε την καρδιά σου, και να σε σκοτώσει, σκεφτότανε. Έλα απάνω εύκολα, κι άσε με να χώσω το καμάκι στα ψαχνά σου. Εντάξει. Είσαι έτοιμο; Χόρτασες;"</em></strong><br />να τον βλέπω να σέρνεται από το ψάρι, να <strong><em>"προσπαθεί να μη σκέφτεται, παρά μονάχα να υπομένει"</em></strong><br />να έχει αγωνία για το ψάρι, να θέλει να το δει <strong><em>"μια φορά, μονάχα, να τόβλεπα, για να ξέρω με τι έχω να κάνω."</em></strong><br />να θέλει να μοιραστεί με το παιδί αυτό που ζει <strong><em>" - Ας είχα το παιδί μαζί μου. Να με βοηθήσει, και να ιδεί αυτό που γίνεται. "</em></strong><br />η σχέση του με το ψάρι, μοναδική, δε χορταίνω να διαβάζω τα λόγια<br /><strong><em>" Όπως είχε την πετονιά περασμένη στους ώμους του, ένοιωθε τη δύναμη του ψαριού, να τον πηγαίνει σταθερά όπου ήθελε αυτό.</em></strong><br /><strong><em>Μια και του έστησα την παγίδα, ήταν αναγκασμένο να διαλέξει, σκέφτηκε ο γέρος.</em></strong><br /><strong><em>Και διάλεξε να μείνει στ' ανοιχτά, μέσα στα βαθειά, σκοτεινά νερά, μακριά από όλες τις παγίδες, τις ενέδρες, και τις επιβουλές. Εγώ, διάλεξα να πάω να το βρω, εκεί που κανένας άνθρωπος δε θα πήγαινε. Μακριά απ' όλον τον κόσμο. Όμως, να, ανταμώσαμε, κι είμαστε μαζί από το μεσημέρι. Και δεν είναι κανένας να μας βοηθήσει, ούτε αυτό, ούτε εμένα."</em></strong><br /><strong><em>" Καλύτερα είναι ν' αφήσω ήσυχο το ψάρι, και να μην το ενοχλήσω πολύ, τώρα το λιοβασείλεμα. Το λιοβασίλεμα, είναι μια άσχημη ώρα για τα ψάρια. "</em></strong><br /><strong><em>" Πρέπει όμως να το φέρω κοντά, κοντά, πολύ κοντά, σκέφτηκε. Δεν είναι το κεφάλι που πρέπει να σημαδέψω. Πρέπει να το σημαδέψω στην καρδιά.</em></strong><br /><strong><em>- Νάσαι ήρεμος και γερός, γέρο, είπε. "</em></strong><br /><strong><em>" -Με σκοτώνεις ψάρι, είπε ο γέρος. Μα έχεις κι εσύ το δίκιο σου. Ποτέ μου δεν είδα πιο μεγάλο, πιο όμορφο, πιο ήρεμο και πιο ευγενικό πράγμα, από σένα, αδερφέ.</em></strong><strong><em>Μπρος λοιπόν, σκότωσέ με. Δε νοιάζομαι ποιος απ' τους δυό θα σκοτώσει τον άλλον. "</em></strong><br /><strong><em>" Τότε το ψάρι ζωντάνεψε, με το θάνατο μέσα του, και τινάχτηκε ψηλά απ' το νερό, δείχνοντας όλο το μπόι του, όλη του τη δύναμη και την ομορφιά."</em></strong><br />τον βλέπω στον αγώνα του να κρατήσει καθαρό το μυαλό του<br />γιατί έρχονται οι καρχαρίες<br /><strong><em>"Ήτανε πολύ καλό για να βαστάξει, συλλογίστηκε."</em></strong><br />κι ενώ ξέρω πολύ καλά το τέλος, η αγωνία μου δε μετριάζεται, λαχταρώ ένα χαζό χάπι εντ, μήπως και κάτι ως δια μαγείας αλλάξει και δεν κατασπαράξουν οι καρχαρίες το Ψάρι και φτάσει ο Γέρος στο λιμάνι όχι με τον άσπρο σκελετό αλλά με το πιο όμορφο, το πιο μεγάλο, το πιο λαμπερό ψάρι που κολύμπησε ποτέ στο Γκολφ Στρημ.<br />Τότε όμως το βιβλίο που διάβασα δε θα ήταν " Ο γέρος και η θάλασσα ".<br /><br />Και σήμερα το πρωί διάβασα το <strong>" Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς"</strong> του Ίταλο Καλβίνο και φυσικά το συνέδεσα με την πρόσφατη ανάγνωση από τη Λέσχη μας του " ο γέρος και η θάλασσα". Είναι εξαιρετικά τα δοκίμια αυτού του βιβλίου, θα γράψω όμως άλλη φορά γι' αυτό.Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-53813296704886667542009-01-19T12:43:00.009+02:002009-01-19T14:31:00.322+02:00Η παρουσίαση του "Θολού Βυθού"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRgYkxE_t3gNaah175tqgVT20rCjCI_bMC5O6fFnZtWfN9IKp4J41_6vwzJUuY0MUcWnbvUAckRiV__RdyImHXjJ-QDLIU0M168TtFhvoRLgrp9RdRUFrKz14xvX5kb9IMBWsSgwR-7UQ/s1600-h/P1040155.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292970335287895970" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRgYkxE_t3gNaah175tqgVT20rCjCI_bMC5O6fFnZtWfN9IKp4J41_6vwzJUuY0MUcWnbvUAckRiV__RdyImHXjJ-QDLIU0M168TtFhvoRLgrp9RdRUFrKz14xvX5kb9IMBWsSgwR-7UQ/s400/P1040155.JPG" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLRj_Em2M8x88Pc6W_G6uFkGNGZvirbMDS0YldQAanoO9CRSvT05pekdw8dKmfDZ-iFJdNAIzCrTSLPVSp23T4N2u1Q8qirXSiOP6DWN4IKto5HW2hWT6fzFgrj-jiB3zmftR2CZEdJIU/s1600-h/P1040156.JPG"></a><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja2WneD-121eFKqtI5Y3hqLyM7SI4PZQf7p7w__giPEuJOjy6vHTM0uh69Qt9HfQoBM2fxC40uhG5efZSrRjJvZr8VwEmvTqocY0xsPHo1xsfpobqgn92Zd_gJXgXfSeAiga-kOD-3d3c/s1600-h/P1040154.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292969815704180498" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja2WneD-121eFKqtI5Y3hqLyM7SI4PZQf7p7w__giPEuJOjy6vHTM0uh69Qt9HfQoBM2fxC40uhG5efZSrRjJvZr8VwEmvTqocY0xsPHo1xsfpobqgn92Zd_gJXgXfSeAiga-kOD-3d3c/s400/P1040154.JPG" border="0" /></a><br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_3Z6M0yjjXYWc4KhqNW925_Qb10K4uIqgQvKhf9SciJFVcmCa7fDsTjnqDp3bO01Xp989z5JubONbLKrshyphenhyphengffbnirqDmfwkAh2eFeAFXKZwXFHylf8rxnhMbLtpyKfWKiUMTgo8AXhQ/s1600-h/P1040153.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5292969662840653330" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_3Z6M0yjjXYWc4KhqNW925_Qb10K4uIqgQvKhf9SciJFVcmCa7fDsTjnqDp3bO01Xp989z5JubONbLKrshyphenhyphengffbnirqDmfwkAh2eFeAFXKZwXFHylf8rxnhMbLtpyKfWKiUMTgo8AXhQ/s400/P1040153.JPG" border="0" /></a><br /><br /><div>Πως να τα πω όλα τώρα; Μάλλον θα ξεκινήσω με το πως νιώθω: ικανοποίηση και χαρά. Ήταν τόσο ωραία εκεί στο πατάρι του βιβλιοπωλείου "Συμβολή", ζεστά και οικεία. Παρουσιάσαμε το βιβλίο με απλό, πολύ απλό τρόπο έτσι ώστε και αυτοί που δεν το διάβασαν να πάρουν μια ιδέα για να μπορούν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση που θα ακολουθούσε.</div><br /><div>Ήταν η πρώτη ανοικτή σε κόσμο εκδήλωση που οργανώθηκε από τη Λέσχη μας και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη. Γεμάτο το πατάρι της Συμβολής, πάρα πολλοί όρθιοι γύρω-γύρω και όλοι να παρακολουθούν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ σεβασμό προς όποιον μιλούσε. Μπορώ να πω πως η σιωπή, για να μπορούν όλοι να ακούν, ήταν σχεδόν κατανυκτική και αυτό έδωσε θάρρος και στην παρουσιάστρια και στο συγγραφέα κ. Γ. Ατζακά. Έγιναν στη συνέχεια πολύ ενδιαφέρουσες και πολλές ερωτήσεις στις οποίες ο κ. Ατζακάς απάντησε με προθυμία, άνεση και χιούμορ και μου έμειναν δύο πράγματα που θα ήθελα να αναφέρω: πρώτον ότι το τραγικό πρόσωπο είναι ο ώριμος Γιάννης Αρχοντής και δεύτερον, στην ερώτηση αν θα γύριζε πίσω και ήταν να διαλέξει, παιδόπολη ή χωριό, χωρίς καθόλου να αμφιταλαντευτεί απάντησε ότι δεν θα διάλεγε την παιδόπολη. Είναι πολλά αυτά που συζητήσαμε, πως όμως να τα μεταφέρω; Η ζωντανή επικοινωνία είναι άλλο πράγμα καθώς και το άνοιγμα της ψυχής που ακολουθεί...</div><br /><div>Χθες βράδυ είχαμε συνάτηση τα μέλη της Λέσχης μας. Από όλη τη συζήτηση που κάναμε για το "Θολό Βυθό" και για την παρουσίαση διαλέγω να παραθέσω τα λόγια της Μαρίας Ζ., που είναι μόνον 25 χρονών και γι' αυτό τα θεωρώ και πιο σημαντικά:</div><br /><div><em><strong>"Ανάμεσα σε όλα όσα έχουμε διαβάσει και ακόμη και σε όσα έχουμε δει και, είτε δεν τραβούν την προσοχή μας όπως αρμόζει, είτε μας αφήνουν αδιάφορους, αραιά και που κάποια ξεχωρίζουν, δημιουργούν μέσα μας έναν αντίκτυπο που είναι πιθανόν να τον αποκαλέσουμε ομορφιά. Και η ομορφιά δεν είναι απλά το ωραίο, είναι μια πληθώρα περίπλοκων παραγόντων που επιδρούν στο νου όχι μόνο οπτικά αλλά και ψυχικά. Και επειδή η κυρίαρχη παρόρμηση του ανθρώπου μπροστά στην ομορφιά είναι η επιθυμία του να την κάνει δική του, απλά και εγώ ήθελα να "φάω" τις σελίδες του βιβλίου. Πάντα έλεγα ότι η νοσταλγία είναι πιο δυνατή άπό όλα όσα ζήσαμε. Πρώτη φορά μου συμβαίνει και μάλιστα από έναν συγγραφέα, έναν άριστο χειριστή της γλώσσας, να διαπιστώσω το αντίθετο: όλα όσα παρατίθενται στο "Θολό Βυθό" έχουν μια τεράστια αλήθεια, μια δυναμική που η νοσταλγία απλά ωχριά μπροστά τους. Τα βιώματα υπονομεύουν κάθε συναίσθημα, που φυσικά αναπόδραστα θα δημιουργηθεί. Όλο αυτό το αποτέλεσμα, όλες αυτές οι εμπειρίες νομίζω πως είναι η ομορφιά αυτού του ανθρώπου, διότι αυτή δεν αποτελεί τίποτε άλλο πέρα από μια σπάνια συνεργασία της πρώτης ύλης, δηλ. του ανθρώπου, με τις συνθήκες και την εποχή. Χαίρομαι πολύ που η ζωή τα έφερε έτσι σ' αυτόν τον άνθρωπο και νομίζω ότι κάθε επόμενος σταθμόςστη ζωή του ήταν απλά η δική του δικαιοσύνη με αποκορύφωση την αναγνώριση του βιβλίου. Σπάνιο παράδειγμα για τους νέους που βιάζονται, που δεν έχουν υπομονή, "μνήμη", που δε μας έχει μείνει τίποτε για να θυμόμαστε, που δε ζουν τη ζωή αλλά τη συζητούν και τη διαβάζουν."</strong></em></div><br /><div>Ακόμη θα ήθελα να αναφέρω ότι είμαστε σε επαφή με τη Λέσχη Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας του Μεταίχμιου και έφτασε από εκεί στα χέρια μου μια θαυμάσια, εννοώ εύστοχη και πολύ καλογραμμένη κριτική του "Θολού Βυθού" από τον κ. Αντώνη Γκόλτσο, συντονιστή αυτής της Λέσχης. Την παραθέτω επίσης γιατί νομίζω ότι συμβάλλει πολύ στο να δημιουργήσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το βιβλίο αυτό.</div><br /><div><strong><em>" Κηφισιά, 22.12.2008<br /><br /><br />ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΤΖΑΚΑΣ<br /><br /><br />ΘΟΛΟΣ ΒΥΘΟΣ<br />(ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ - 2008)<br /><br /><br />Γιατί ο Γιάννης ο Αρχοντής είχε λογαριασμούς να κλείσει. Όπου το “γιατί” επεξηγηματικό, όχι ερωτηματικό.<br /><br />Ήταν ο Αρχοντής γονιδιακά οπλισμένος και έτοιμος για τα χρόνια που θα έρχονταν;: “Σ’ αυτόν άρεσαν πάντα οί μοναχικές διαδρομές μέσα στά πυκνά ισκιώματα καί τή σιγαλιά τού δάσους, οί μακρινές περιπλανήσεις στά ερημικά οροπέδια...” (Σελ. 11), ή “Από μικρό παιδί μιά μυστική κι ανεξήγητη κλίση τόν έσπρωχνε σταθερά στή γοητεία τού λόγου, σ’ αυτό τό πιό κοινό απ’ όλα τά γιατρικά. Εκεί αναζητούσε πάντοτε τό φτηνό αντίδοτο στό ακριβό φαρμάκι, πού τόσο νωρίς είχε ποτίσει ώς βαθιά μέσα στά σωθικά του. Εκεί γύρευε, στούς γλυκασμούς και τίς γητειές τού λόγου, τό βάλσαμο γιά τίς μυστικές λαβωματιές του” (Σελ. 14), ή “Κι αυτή ή αναχρονιστική ολιγάρκειά του, ή εμμονή του στά λίγα καί απαραίτητα.....πού μπορούσε νά έχει τήν πρώτη αρχή της;” (Σελ. 30). Οπλισμένος και έτοιμος, όσο οπλισμένο και έτοιμο μπορεί να είναι ένα παιδί, στην ελληνική εκδοχή του “Χωρίς οικογένεια”, μια εκδοχή αφάνταστα πιο επώδυνη από αυτή του Έκτορα Μαλό, αφού εκδοχή πολεμική, ακριβέστερα, εμφυλιοπολεμική, με έναν πατέρα στο βουνό, ζωντανό; νεκρό; αντάρτη-πολεμιστή; αντάρτη-προδότη; που ο μικρός Γιάννης έκανε ό,τι μπορούσε να μην τον ξεχάσει και που αυτοί, οι ανθρώπινοι Έλληνες, οι γλυκείς νικητές, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον ξεχάσει. “Τον φανταζόμουν τότε νά έρχεται καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο, νά μέ παίρνει και νά γυρίζουμε μαζί πίσω στό σπίτι μας στό χωριό. Μόνο πού δέν μπορούσα νά θυμηθώ καλά τό πρόσωπό του” (Σελ. 122), ή “Ακόμη καί στήν ιδέα πώς ούτε τόν πατέρα μου θά ξαναέβλεπα είχα μέ τόν καιρό συνηθίσει, ίσως βαθιά μέσα μου καί νά μήν τό επιθυμούσα πιά” (Σελ. 233).<br /><br />Το σκηνικό στην εντέλεια στημένο. Εκείνοι, οι ηττημένοι, έφυγαν στον Βορρά, παίρνοντας μαζί τους κάπου 30000 παιδιά. Εδώ, οι νικητές, στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, θα μαζέψουν κάπου 30000 παιδιά, ορφανά του εμφυλίου, άγνωστης “ιδεολογικής προέλευσης”, “ισοδύναμο πολιτικό αντί-βαρο” των πρώτων 30000. Κι’ ανάμεσά τους ο Γιάννης ο Αρχοντής (Αχοντής, από αβλεψία). Έξη χρόνια παιδοπόλεων, ένα πέρασμα από τον Άγιο Γεώργιο (Καβάλα), ένας χρόνος στο Καστρί (Κηφισιά), ένας χρόνος στο Ιωσηφόγλειο (Νέα Σμύρνη), τρία χρόνια στην Καλή Παναγιά (Βέροια) όπου τέλειωσε το Δημοτικό, ένας χρόνος στον Άγιο Δημήτριο (Θεσσαλονίκη). Θα μπει στα οκτώ, θα βγει “σχεδόν κλεισμένα τα δεκατέσσερα”. Πολλές οι αλλαγές, αρχικά για ένα παιδί, αργότερα για έναν προέφηβο. Μνήμες που ανανεώνονται, φίλοι που ανανεώνονται, χαμόγελα που ανανεώνονται, που σημαίνει, μνήμες και φίλοι και χαμόγελα που χάνονται.<br /><br />Και ο μικρός Αρχοντής δεν θα καταλάβει. Ούτε θα μάθει.<br /><br />“Και πώς θά μπορούσε τότε ένα παιδί κλεισμένο πίσω από μάντρες καί συρματο-πλέγματα, εντελώς άβγαλτο ακόμη στή ζωή, ...νά γνωρίζει γιά τό αγεφύρωτο χάσμα πού είχε χωρίσει στά δύο όλον τόν μεταπολεμικό κόσμο καί είχε διχάσει καί τή δική του χώρα, νά κατανοεί τίς αδιάλλακτες ιδεολογικές διαμάχες...γιά νά μπορεί έτσι νά αντιλαμβάνεται ...τίς δόλιες καί ιδιοτελείς επιδιώξεις ενός πολύ-πλοκου μηχανισμού πού είχε αναλάβει νά συγκεντρώσει καί νά προστατέψει, αλλά καί ταυτόχρονα νά χειραγωγήσει περισσότερα από τριάντα χιλιάδες ορφανά –στυφούς καρπούς ενός αδυσώπητου πολέμου Ελλήνων μέ Έλληνες;...” (Σελ. 156-157). Και πώς να παντρέψει το παιδικό μυαλό τον “χοντροκομμένο ιδεο-λογικό μονόλογο, μέσα σέ μιά κοινότητα παιδιών, πού από μόνη της αποτελούσε τήν πιό ολοκληρωμένη καί τήν πιό τέλεια αταξική μικροκοινωνία” (Σελ. 157). Αφού, ακόμα και τώρα, η προφανής αντίφαση της ιδρυτικής Χάρτας και της φιλοσοφίας των παιδοπόλεων, απέναντι στο μοντέλο “καμιά διάκριση, καμιά διαφοροποίηση”, θα κάνει τον (ενήλικα) Γιάννη να αναρωτιέται “...αν αυτό ήταν ένα δείγμα μεγαθυμίας τών νικητών ή μιά αυτονόητη εφαρμογή τής παιδαγωγικής ορθότητας” (Σελ. 158).<br /><br />Ο Αρχοντής των παιδοπόλεων είναι o μαραθωνοδρόμος της μοναξιάς. Που, επί πλέον, καταγράφει. Πρόσωπα, χαμόγελα, αποστάσεις, μετακινήσεις, τραγούδια, ποιήματα, μυθιστορήματα, εκκλησιαστικούς ύμνους, αυτός, ο μονήρης και αγοράφοβος, ο καταδικασμένος να συμβιώνει με τους αμέτρη-τους, στους θαλάμους-κώδωνες και στις εν σειρά κουκέτες των “ανταρ-τόπληκτων” και των “σεισμόπληκτων”. Αυτά τα, τελικά, “ελληνόπληκτα” παιδιά, κανείς δεν θα μάθει αν, αυτό που είναι, ή έτσι όπως αισθάνονται σήμερα, τώρα, είναι γιατί πάντα έτσι ήσαν, ή γιατί είναι έτσι, αποτέλεσμα του παιδιού “πού είχε περάσει όλα τά χρόνια του, ατέλειωτες νύχτες καί μέρες, σερνάμενο από παιδόπολη σέ παιδόπολη καί υπακούοντας τυφλά σέ οδηγίες καί άνωθεν εντολές” (Σελ. 29). Ο Αρχοντής των παιδοπόλεων δεν θα μάθει ποτέ “…Γιατί ή τόση απέχθειά του γιά τά σκληρά αλαζονικά πρόσωπα, γιά τά ψυχρά μάτια, τά ειρωνικά βλέμματα; Γιατί αυτή ή μόνιμη φοβία του γιά κάθε δημόσιο βήμα; Γιατί νά τόν ενοχλεί τόσο νά τόν αγγίζουν οί άλλοι –ακόμη καί οί πιό δικοί του; Καί τό χειρότερο, γιατί μέ τό παραμικρό σκληρό φέρσιμο νά γίνεται μιά πέτρα καί νά κλείνεται μέσα του σάν τρομαγμένο στρείδι;”. Δεν θα μάθει ποτέ αν έτσι ήταν φτιαγμένος, αν ήταν έτσι γονιδιακά πλασμένος, ή αν η παιδόπολη τον ζύμωσε έτσι.<br /><br />Και μετά τον πατριδόπληκτο ιό, ο ιός του Υιού του Θεού. Ο Αρχοντής των παιδοπόλεων, μέλος, για κάποιο διάστημα, της ομάδας των “Πεφωτισ-μένων”. Μυστικές συνάξεις, κρύφιες επαφές, γυρίσματα της πλάτης στο καθημερινό και το απτό, ο τρόμος της απομάκρυνσης του φίλου για λόγους ανεξήγητους (“...Είχα την εντύπωση ότι μου έδειχναν μιά καλά κρυμμένη περιφρόνηση, σάν νά είχα διαπράξει μιά φοβερή αμαρτία, πού δέν ήμουν σέ θέση νά αναγνωρίσω καί πολύ περισσότερο να μεταμεληθώ γι’ αυτήν. Ήταν φανερό πώς οί φίλοι μου μέ απέφευγαν, σάν νά είχα κάποια παράξενη αρρώστια καί δέν ήθελαν νά κολλήσουν καί αυτοί” Σελ. 253/254), η δοκιμασία στα μεταφυσικά, η ένταξη στο “Κατηχητικό” της Ζωής (“…Μετά ρώτησε άν αγαπώ τόν Χριστό καί άν θά μπορούσα νά θυσιάσω τά πάντα γι’ αυτόν. Περισσότερο μέ τό κεφάλι μου παρά μέ τά χείλη μου είπα πώς «ναί»” Σελ. 255). Ο Γιάννης του Καστριού, του Ιωσηφόγλειου, της Καλής Παναγιάς και του Αγίου Δημητρίου, ο ανοχύρω-τος Γιάννης (“Πρόσεχα όμως ότι ανάμεσά μας ή παλιά αθωότητα είχε χαθεί, κι’ αυτό πού νομίζαμε φιλία δεν ήταν παρά ένας κρυφός ανταγωνισμός γιά τό ποιός θά εφάρμοζε αυστηρότερα τίς εντολές τού Κυρίου μας...” Σελ. 257), ώσπου -εκφρασμένο με τα λόγια του ενήλικα Αρχοντή- “...Πολύ γρήγορα, οί εμπειρίες τής πραγματικής ζωής έκαναν τίς κυριακάτικες συναντήσεις τους σέ διάφορα πλουσιόσπιτα νά τού φαίνονται βαρετές καί ανούσιες. Εκείνο όμως πού δέν μπορούσε μέ τίποτε ν’ αντέξει ήταν τό γύρισμα από πόρτα σέ πόρτα γιά νά πουλήσει τη Ζωή τού Παιδιού καί τό Τί πιστεύω. Τά περισσότερα τεύχη τού έμεναν, κι’ αυτός από ντροπή τά ξεχρέωνε από τό φτωχό χαρτζιλίκι του.” (Σελ. 275). Όμως, ο “αδελφός” Αθανάσιος και ο “αδελφός” Αστέριος αμύνονταν και “Τού πήρε πάνω από χρόνο νά σπάσει τό σφιχτό «αδελφικό» δίχτυ καί νά ελευθερωθεί” (Σελ. 275). Δύσκολο, πολύ δύσκολο να το σπάσεις, αν δεν είσαι ο Γιάννης που “Εμένα ο αγαπημένος ήρωας ήταν ο Διγενής Ακρίτας που κρατούσε έξω από τά ανατολικά σύνορα Άραβες και Απελάτες, κι είχε παλέψει ακόμα καί μέ τό Χάρο στα «μαρμαρένια αλώνια»” (Σελ. 167).<br /><br />Ο “Θολός βυθός” σημαδεύει την απομάκρυνση του Ατζακά από τον “εκδημοτικισμένο Παπαδιαμάντη” και την περίπου ντοπιολαλιά του “Διπλω-μένα φτερά” (ΑΓΡΑ-2007). Ο λυρισμός περιορίζεται, σε έκταση και τόνο, και τη σειρά παίρνει η καταγραφή της μνήμης, πίσω από τα Ελληνικά ενός παιδιού, του Γιάννη του Αρχοντή, όνομα της πένας του Ατζακά, που ο ίδιος είναι εξαιρετικά συνεπής για να αρνηθεί την ταυτοπροσωπία. Όμως η άτρωτη γλώσσα είναι πάντα παρούσα. Οι σκέψεις, ή, πιο σωστά, η έλλειψη σκέψης, το συναίσθημα του εξοστρακισμένου παιδιού «βγαίνουν» πειστικά, και, κατ’ αυτό, σπαρακτικά, στην απλότητά του συντακτικού τους. Κι’ αν ο αναγνώστης επιμένει να αναζητήσει το αυστηρά «λογοτεχνικό», ας μην ανησυχεί, ο Ατζακάς θα τον φροντίσει μέσα από τα λόγια του ενήλικα Αρχοντή, συνδυασμό σισύφειου έρωτα με τη γλώσσα και εσώτερου διάλο-γου του μυαλού με την καρδιά: “Ο «Άνεμος» -έτσι λέγανε το φωταγωγημένο πλοίο που κάθε Πέμπτη κατέβαινε από Θεσσαλονίκη για Κρήτη –κόντευε πια να χαθεί πέρα στο Νότο, στο νυχτωμένο πέλαγος. Εκείνο τό άλλο όμως, τό μαύρο και άραχλο καράβι, τό λέγανε «Νίκη ‘49», το λέγανε «Νέμεσις ‘49»;” (Σελ. 31), αισθητικά η λογοτεχνική έκδοση του Φελλίνιου “E la nave va”; Και το εύρημα του -ενήλικα- Γιάννη, να ξεχωρίζει σε πλάγια γραφή και σε -συγκριτικά- λόγια Ελληνικά, του Γιάννη του σήμερα (του Γιάννη του Αχοντή, του Αρχοντή, του Ατζακά, δεν έχει σημασία), παραπέμπει στον “Common Man”, τον Κοινό Άνθρωπο του “A Man for All Seasons” του Robert Bolt, στην πλευρά του σχολιαστή-συνδέσμου με τον ακροατή-θεατή, αναγνώστη στην προκείμενη περίπτωση, προσδίδοντας μια έμμεση θεατρικότητα στο μύθο, ανακλώντας σε συνεχή επαφή με τον αναγνώστη του, κομψά και αποτελεσματικά, πότε ιδιοφυώς γελαστικά, πότε καταθλι-πτικά σοβαρά, ποτέ με εμπάθεια, τη χρονική απόσταση, τα ερωτηματικά που επιμένουν, τις απαντήσεις που αναβάλλονται, όταν δεν κρύβονται.<br /><br />Έξη χρόνια είναι περίπου η μισή συνειδητοποιημένη διαδρομή ενός παιδιού. Και για τον κάθε Γιάννη, ένας περίπλους έξη χρόνων θα ήταν ατέλειωτος. Ατέλειωτος για το παιδί που τον έζησε, και για τον ενήλικα που θα τον θυμάται. Και ο Γιάννης ο Ατζακάς έχει λογαριασμούς να κλείσει. Με τον Αχοντή, ή, πιο σωστά, με τον Αρχοντή, ή, ακόμα πιο σωστά, με τον Γιάννη των παιδοπόλεων, και με τα παιχνίδια του μυαλού.<br /><br />Και εγώ στοιχηματίζω ότι δεν θα τα καταφέρει.<br /><br />Γιατί, απλά, και είναι κρίσιμη αυτή η αρχή της ανθρώπινης λογιστικής, κάποιοι λογαριασμοί δεν κλείνουν.<br /><br />Είτε γιατί δεν γίνεται.<br /><br />Είτε γιατί δεν πρέπει...<br /><br /><br />Αντώνης Γκόλτσος </em></strong><strong><em><br /><br /></em></strong>Και κλείνω εδώ με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν κάποιοι που θα διαβάσουν αυτό το ποστ μέχρι τέλους<strong><em>,</em></strong> πρώτη φορά γράφω τόσα πολλά!...</div></div></div></div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-52003644516680233532009-01-12T12:11:00.007+02:002009-01-12T13:50:16.270+02:00ΘΟΛΟΣ ΒΥΘΟΣ<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNzx5kWol0n6p1dnrdU4dqlKu2E5kweT14S7BgN9GOwJ75PTqqb7QRZzy0vhVwEMGE1LqHx43pMWGZRA9qCH0gPGVDKNFIRNchh5P2kq6pidTiCOdV6B9R3X3CbmXaYD7RxATOPlw8mA/s1600-h/%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%82+%CE%B2%CF%85%CE%B8%CF%8C%CF%82.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5290367129315092338" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 160px; CURSOR: hand; HEIGHT: 266px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZNzx5kWol0n6p1dnrdU4dqlKu2E5kweT14S7BgN9GOwJ75PTqqb7QRZzy0vhVwEMGE1LqHx43pMWGZRA9qCH0gPGVDKNFIRNchh5P2kq6pidTiCOdV6B9R3X3CbmXaYD7RxATOPlw8mA/s400/%CE%B8%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%82+%CE%B2%CF%85%CE%B8%CF%8C%CF%82.jpg" border="0" /></a><br /><div>Λοιπόν, στη Λέσχη μας είμαστε πολύ περήφανοι γιατί την Τετάρτη, 14 Ιανουαρίου, το βράδυ, στις 7 μ.μ. παρουσιάζουμε ένα εξαιρετικό βιβλίο.</div><div>Είναι ο <strong><span style="font-size:130%;">"Θολός Βυθός"</span></strong> του Γιάννη Ατζακά.</div><br /><div>Η παρουσίαση θα γίνει στο <strong><span style="font-size:130%;">βιβλιοπωλείο "Συμβολή", στην Αριδαία</span></strong> και θα είναι ανοιχτή για το κοινό. <strong><span style="font-size:130%;">Ο συγγραφέας Γιάννης Ατζακάς</span></strong> θα μας τιμήσει με την παρουσία του και θα είναι στη διάθεση του κοινού για να απαντήσει σε ερωτήσεις.</div><div>Παραθέτουμε παρακάτω την κριτική της <strong><span style="font-size:130%;">Μικέλας Χαρτουλάρη</span></strong>, από την εφημερίδα <span style="font-size:130%;">"ΤΑ ΝΕΑ",</span> 6 Δεκεμβρίου 2008:</div><br /><div></div><div>"<strong><span style="font-size:130%;">Σαν βουβή γροθιά</span></strong> </div><div><br /></div><div><a href="http://assets.in.gr/assetservice/Image.ashx?c=9311313&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=450&h=" rel="lightbox[fotos]"></a>Δεν μπόρεσε ποτέ του να χορέψει,γιατί του παρέλυαν, λέει, τα πόδια οι βαριοί ρυθμοί των εμβατηρίων με τα οποία είχε μεγαλώσει... Ο Γιάννης Ατζακάς έζησε από τα οκτώ ώς τα δεκατέσσερα σε παιδοπόλεις της Φρειδερίκης. Είναι ένα παιδί του Εμφυλίου, «πικρός καρπός από τα στάχυα που θέρισε το δίκοπο δρεπάνι», και μόλις κυκλοφόρησε τον Θολό Βυθό (Άγρα). Ένα αφήγημα αυτοβιογραφικό, αναπάντεχο σαν βουβή γροθιά, για εκείνα τα «κλειδωμένα χρόνια» και εκείνα τα περίπου 30.000 ορφανεμένα παιδιά στα οποία η παράταξη των νικητών θέλησε μεταπολεμικά να προσφέρει στέγη, παιδεία και, κυρίως, μια συνείδηση με ανοσία στο μικρόβιο του κομμουνισμού. Στο βιβλίο ακούγονται δύο φωνές του Γιάννη Αρχοντή, ο οποίος είναι το διαφανές alter ego του Ατζακά. Σε πρώτο πρόσωπο ακούγεται η φωνή του παιδιού- μαθητή που αναζητά στους θολούς βυθούς της μνήμης του τα σπαράγματα μιας πρώιμα ραγισμένης ζωής και τα παρουσιάζει ανεπεξέργαστα, όπως τα βίωνε τότε, φανερώνοντας και ανεκμυστήρευτα γεγονότα που τον βάρυναν. Έτσι, μπροστά στα μάτια του αναγνώστη, ξεδιπλώνεται η καθημερινότητα των παιδοπόλεων από το 1949 ώς το 1955, με έναν τρόπο ψύχραιμο και σπαρακτικό που δεν τον έχουμε διαβάσει ούτε στα μυθιστορήματα του Βασίλη Μπούτου ή του Θανάση Σκρουμπέλου ούτε στις διεισδυτικές ιστορικές προσεγγίσεις λ.χ. της Ρίκης Βαν Μπουσχότεν κ.α. Παράλληλα, σαν σφήνα, ακούγεται σε τρίτο πρόσωπο η φωνή του σημερινού, συνταξιούχου πια, άντρα- συγγραφέα ο οποίος σχολιάζει ιδεολογικά τον κρυφό μηχανισμό των παιδοπόλεων και αναστοχάζεται τον ίδιο του τον αντιφατικό χαρακτήρα ως παράγωγο των παιδικών εμπειριών του. Ο Θολός βυθός παύει έτσι να είναι μια απλή μαρτυρία και αποκτά μια κοινωνική-πολιτική-υπαρξιακή διάσταση. Άνθρωπος με μυστικές λαβωματιές, ο 67χρονος σήμερα Ατζακάς ανέπτυξε, σε πείσμα της μαύρης προπαγάνδας, μια συνείδηση αριστερή την οποία μάλιστα πλήρωσε ακριβά στη δικτατορία. Ωστόσο προσπαθεί να είναι δίκαιος και με τις δυο πλευρές. Το βιβλίο μιλά λοιπόν για τη βιομηχανία υιοθεσιών στην Αμερική που είχε στήσει η «καλλιτέρα μητέρα της Ελλάδος» προκειμένου να διαγραφεί η μνήμη των κόκκινων σπόρων, αλλά δεν επιμένει σ΄ αυτό, ούτε αναμασά την κομμουνιστική ρητορική. Κι ο Γιάννης δεν έχει να αφηγηθεί κανένα τραυματικό γεγονός, καμιά περίπτωση κακοποίησης, όπως θα περίμεναν ορισμένοι. Αυτό το βιβλίο σοκάρει γι΄ άλλο λόγο: επειδή δείχνει ανάγλυφα πώς ερήμωσε η παιδική καρδιά του, πώς ναρκώθηκαν τα αισθήματά του, πώς σβήστηκε σιγά σιγά κάθε ίχνος της ατομικότητάς του. <a href="http://assets.in.gr/assetservice/Image.ashx?c=9311317&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=800" rel="lightbox[fotos]"></a>«Δεν υπάρχει βαρύτερη μοναξιά από εκείνη μέσα στους άλλους· δεν είναι καμιά στέρηση της αγάπης σκληρότερη, από εκεί όπου η αγάπη διακηρύσσεται αλλά ποτέ δεν πραγματώνεται». Να, κάτι που συνειδητοποίησε βγαίνοντας από τα «φιλανθρωπικά ιδρύματα» και μπαίνοντας «στην πραγματική ζωή», ο Ατζακάς. Γεννημένος στη Θάσο, ορφανός από μάνα, με πατέρα κυνηγημένο και άφαντο από το ΄46, μεγάλωσε με τη γιαγιά του τη Βενετιά, συνταρακτική ηρωίδα του πρώτου του αφηγήματος Διπλωμένα φτερά (Άγρα 2007). Εκείνη, αναλφάβητη, πάμφτωχη και γερασμένη, τον έδωσε με πόνο στη βασίλισσα «για να τον σπουδάσει και να του μάθει μια τέχνη» και σε έξι χρόνια δεν κατάφερε να τον δει παρά δυο φορές. «Τέκνον πολίτου ενταχθέντος εις τους συμμορίτας», ο Ατζακάς έφθασε το 1949 στον «Απόστολο Παύλο» στο Καστρί, έβγαλε την Γ΄ Δημοτικού στο Ιωσηφόγλειο Ορφανοτροφείο της Νέας Σμύρνης, πέρασε «τα πιο ευτυχισμένα του» τρία χρόνια στην «Καλή Παναγιά» έξω από τη Βέροια και τέλειωσε την Α΄ Γυμνασίου στον «Άγιο Δημήτριο» στη Θεσσαλονίκη. Τότε τον έδιωξαν επειδή έβγαλε γενικό βαθμό 16 και όχι 17, αλλά χάρη στον ναυτικό θείο του τέλειωσε το Γυμνάσιο στη Θεσσαλονίκη. Ο αναγνώστης παρακολουθεί πώς δεν έβρισκε μέρος να απομονωθεί για να κλάψει ώσπου «ξεπόνεσε» κι έφτασε να ντρέπεται για τη γιαγιά του· πώς συνήθισε τη στρατιωτική οργάνωση και τα παραγγέλματα σαν κάτι φυσικό· πώς ξέδινε με τα ελάχιστα, με φωτογραφίες λ.χ. ποδοσφαιρικών φάσεων από πεταμένες εφημερίδες· πώς κάποιοι δάσκαλοι τον ενθάρρυναν, πώς άρχισε να αγαπά τη λογοτεχνία· πώς παρασύρθηκε στις φονταμενταλιστικές, θα λέγαμε σήμερα, Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες· και φυσικά πώς βομβαρδιζόταν με αντικομμουνιστικά κηρύγματα τα οποία δεν πολυκαταλάβαινε μέχρι που η ανελέητη σπίλωση της τιμής των ανταρτών- άρα και του πατέρα του- τού προκάλεσε αμφιβολίες και τον αφύπνισε... <a href="http://assets.in.gr/assetservice/Image.ashx?c=9311316&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=800" rel="lightbox[fotos]"></a>Τόση καλοσύνηδεν ήταν άδολη.Ο Θολός Βυθός καταδεικνύει ότι η χειραγώγηση των παιδιών του Εμφυλίου πέτυχε, επειδή ακριβώς ο μηχανισμός δεν κατέφυγε στη βία. Επειδή στις παιδοπόλεις στήθηκε μια αταξική μικροκοινωνία ίσης μεταχείρισης, με εσωτερική δικαιοσύνη και αμεροληψία. Τόση ώστε τα παιδιά με τις στολές δεν αντιλαμβάνονταν την πλύση εγκεφάλου που τους γινόταν, έπαυαν να νοιάζονται για την τύχη των γονιών τους και κατέληγαν να αρνούνται ότι οι πατεράδες τους ήταν αντάρτες. Σπίτι τους ήταν πια ο θάλαμός τους και η μνήμη τους χαρασσόταν από την αρχή. Ο κατοπινός συγγραφέας ήταν πια 16άρης όταν επιτέλους ξαναγύρισε στη Θάσο. Εκεί, το 1958 ήρθε το πρώτο γράμμα του πατέρα του από τη Βουλγαρία αλλά μόνο το 1975, όταν πια δούλευε ως δάσκαλος, κατάφερε να τον πρωτοσυναντήσει στο Μπρνο της Τσεχοσλοβακίας. Ο κόσμος είχε αλλάξει, ωστόσο ο Γιάννης Ατζακάς ακόμα να απαλλαγεί από την αίσθηση ότι ένα αυστηρό μάτι τον επιτηρεί άγρυπνα..." </div><div> </div><div> </div><div></div><div></div><div></div><div>Τα δικά μας νέα θα ακολουθήσουν μετά την παρουσίαση. Για την ώρα αυτό που θέλουμε να πούμε είναι μόνο ότι το βιβλίο μας έχει συνεπάρει με τη δύναμη της αφήγησής του. </div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-18463692866272906322008-12-14T18:02:00.006+02:002008-12-23T12:37:24.958+02:00ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ!!!Το φετινό φθινόπωρο ήταν "δύσκολο". Μας υποδέχτηκε λίγο υποτονικούς και μεταδώσαμε αυτό το κλίμα στην λέσχη μας. Το βιβλίο "ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟ ΣΚΥΛΟ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ" φάνηκε ότι άρεσε στο μεγαλύτερο μέρος των μελών, δυστυχώς όμως, συζητήθηκε ελάχιστα. Το ίδιο συνέβη και με το επόμενο βιβλίο "Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΣΕ" του Malba Tahan από τις εκδόσεις ΚΑΤΟΠΤΡΟ, το οποίο άρεσε πολύ και στον θείο Μήτσο. Ευτυχώς, η πολύτιμη ικανότητα της μνήμης του μας μεταφέρει τις ιστορίες του <span style="font-style: italic;">"ανθρώπου που μετρούσε"</span> με αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο αφήγησης των παραμυθιών από τους ηλικιωμένους. Άξιζε λοιπόν τον κόπο...<br /><br />Ας κάνω όμως μια μικρή παρουσίαση των δύο αυτών βιβλίων, για μην χάσουμε τη ροή μας...<br /><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSbd4aRv-hH-gXtRwrqDDU_WAY5ZByT25afMbDDN2p3ypjWEsilXbU08nXDYGxjQNsSwO9f5EbMOEHGQWrNWTrrZvpUTmK4kDyRaFYoUrRwQ0tcZ_0iXqap4QoWPmsg4VKMfgDGNUU0Fc/s1600-h/21891.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSbd4aRv-hH-gXtRwrqDDU_WAY5ZByT25afMbDDN2p3ypjWEsilXbU08nXDYGxjQNsSwO9f5EbMOEHGQWrNWTrrZvpUTmK4kDyRaFYoUrRwQ0tcZ_0iXqap4QoWPmsg4VKMfgDGNUU0Fc/s320/21891.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5279678671424236066" border="0" /></a><span style="font-style: italic;font-size:85%;" class="psi0" >"Ο υπέροχος κόσμος του Κρίστοφερ Μπουν Το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον αποτελεί την έκπληξη της χρονιάς. Ήρωάς του είναι ο Κρίστοφερ Μπουν, ένα παράξενο παιδί που το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο. Ξέρει όλα τα κράτη και τις πρωτεύουσες του κόσμου, ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά αλλά πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα. Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα. Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα και θα κληθεί να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό "Ποιος σκότωσε το σκύλο"… Ένα εκπληκτικό σε σύλληψη μυθιστόρημα. Οι πιο λεπτές εκφάνσεις της παλέτας των συναισθημάτων περιγράφονται από ένα αγόρι που αδυνατεί να τα κατανοήσει! Το βιβλίο είναι επί 20 εβδομάδες πρώτο σε πωλήσεις στη Μ. Βρετανία και έχει ήδη ξεπεράσει τα 1.000.000 αντίτυπα!" </span><span class="psi0"><span style="font-size:85%;">ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTTactr8Uv8onBVYezQnhH1o5mInx-DejRjTCVEFu_Iitm11PT71-euX5CpkUVliOslUUUQRyaqiFROc6ZhGlbFTUDT0WqKBChPvNj8GBHzlsWoyl_8KChIAe6kLpw32r8hdur3bGU2Cc/s1600-h/9607778537.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 160px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTTactr8Uv8onBVYezQnhH1o5mInx-DejRjTCVEFu_Iitm11PT71-euX5CpkUVliOslUUUQRyaqiFROc6ZhGlbFTUDT0WqKBChPvNj8GBHzlsWoyl_8KChIAe6kLpw32r8hdur3bGU2Cc/s320/9607778537.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5279679483385044978" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;"><br /><br />"Malba Tahan είναι το ψευδώνυμο ενός διάσημου βραζιλιάνου μαθηματικού και συγγραφέα, του Julio Cesar de Mello e Souza, ο οποίος εθήτευσε ως καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ρίο ντε Ζανέιρο. Το βιβλίο αποτελεί μια απολαυστική συλλογή μαθηματικών γρίφων, παρουσιασμένων μέσα από μια ιστόρηση που θυμίζει Χίλιες και μία νύχτες. Ο άνθρωπος που μετρούσε, ο ήρωας του βιβλίου, ταξιδεύει τον αναγνώστη στον εξωτικό αραβικό κόσμο του 1300, όπου με τις εξαιρετικές μαθηματικές ικανότητές του επιλύει διαφωνίες, παρέχει σοφές συμβουλές, αντιμετωπίζει και νικάει επικίνδυνους εχθρούς, κερδίζει φήμη και πλούτη, και τέλος αμείβεται αισθηματικά αφού καταφέρνει να παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του. Στο τέλος της ελληνικής έκδοσης παρατίθενται σχόλια και επεξηγήσεις που αφορούν το μαθηματικό περιεχόμενο του βιβλίου." </span></span><span class="psi0"><span style="font-size:85%;">ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ</span></span><span style="font-size:85%;"><span style="font-style: italic;"></span> </span><span style="font-style: italic;font-size:85%;" class="psi0" ><br /><br /><br /></span><span style="font-weight: bold; font-style: italic;font-size:85%;" class="psi0" >Η</span><span class="psi0" style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;"> επόμενη συνάντηση θα είναι διαφορετική... Μείνετε κοντά!</span><br /><br /></span><span style="font-size:85%;"><br /><br /><br /></span>Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-78044213166116972222008-09-04T12:23:00.002+03:002008-09-09T18:56:31.634+03:00Σας λείψαμε? ΟΧΙ???<br />Ερχόμαστε στις 14/9/08 με το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα" του Μαρκ Χάντον.<br />Για να δούμε...!<br />Καλό Φθινόπωρο!!!Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-70241710724118697812008-07-05T11:37:00.002+03:002008-07-05T11:56:33.814+03:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEN7_tJ8UM9SzzB3CptuKKB2e1Gff879PNyNR3-IhRLgKE7x2ZtyGfZqTl2r-kZ7USoHtH2HMPrglw0ZuEjjxYCRG2YgAbfLU3t6eCEJ8MleZ8zB3A5kM6ZYP-Tv2ouFydrxQ_pLmQa4q_/s1600-h/img023.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5219447121737427490" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEN7_tJ8UM9SzzB3CptuKKB2e1Gff879PNyNR3-IhRLgKE7x2ZtyGfZqTl2r-kZ7USoHtH2HMPrglw0ZuEjjxYCRG2YgAbfLU3t6eCEJ8MleZ8zB3A5kM6ZYP-Tv2ouFydrxQ_pLmQa4q_/s320/img023.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-family:georgia;">Γεια σας!<br />Πριν μιλήσω για το βιβλίο επιτρέψτε μου να συστηθώ. Είμαι η Λίνα, καινούριο μέλος του blog, αλλά όχι και της λέσχης. Συγκεκριμένα, είμαι το μέλος με τις περισσότερες απουσίες (ευτυχώς δεν ισχύουν οι τιμωρίες γιατί θα έκανα συχνά τον πελεκάνο) αλλά και αυτή που ακούγεται λιγότερο στις συζητήσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί δε μου αρέσει να είμαι στο επίκεντρο αλλά και επειδή, γενικά, είμαι λιγομίλητη λόγω χαρακτήρα. Όμως αρκετά για μένα, καιρός να πω κάποια πράγματα για το βιβλίο. </span></div><div align="justify"><span style="font-family:georgia;">Όταν πήγα να το αγοράσω η βιβλιοπώλις μου είπε πως κατά τη γνώμη της ήταν το καλύτερο που είχαμε διαβάσει ως τώρα. Δεν το συνειδητοποίησα παρά μόνο όταν το ξεκίνησα και δεν μπορούσα να «ξεκολλήσω». Η απλή γλώσσα και η λεπτομερής αλλά καθόλου κουραστική περιγραφή, ήταν από τα πρώτα στοιχεία που με αιχμαλώτισαν. Κάτι άλλο ήταν ο τρόπος που ανέλυε τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων. Ήταν τόσο παραστατική που σ’έκανε να χαίρεσαι και να λυπάσαι μαζί τους.<br />Σ’ ότι αφορά τους χαρακτήρες, κατά τη γνώμη μου, ο Γιώργης ήταν η πιο τραγική φιγούρα της ιστορίας μας. Υπέφερε σιωπηλά το μαρτύριο του και συγχρόνως ήταν σε θέση να εκτιμήσει όσα του πρόσφερε η ζωή, χωρίς να το βάλει ποτέ κάτω. Η Ελένη αντάξια του. Η ίδια όπως και ο Γιώργης δε σταμάτησε να παλεύει ούτε όταν άφηνε την τελευταία της πνοή. Όσο για την Άννα, φαινομενικά ήταν η πέτρα του σκανδάλου, αλλά εγώ θα συμφωνήσω με αυτό που είπε η Αλέξις (σ. 491) :<br />«Λοιπόν χαίρομαι που δεν ήταν δική μου μητέρα, αλλά δεν θα της έριχνα όλο το φταίξιμο. Ήταν αδύναμη, αλλά πάντοτε είχε εκείνο το απείθαρχο πνεύμα, έτσι δεν είναι; Φαίνεται λες και πάντοτε έβρισκε δυσκολότερο απ’ότι η Μαρία να κάνει αυτό που έπρεπε. Απλώς έτσι ήταν φτιαγμένη».<br />«Είσαι πολύ επιεικής, Αλέξις. Είχε σίγουρα τα ελαττώματα της, όμως δεν θα έπρεπε να παλέψει σκληρότερα με τα ένστικτά της;»<br />«Όλοι θα έπρεπε να το κάνουμε, νομίζω, αλλά δεν έχουν οι πάντες αυτή τη δύναμη. Και φαίνεται ότι ο Μανόλης εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία της όσο μπορούσε – όπως ακριβώς κάνουν πάντα αυτού του είδους οι άνθρωποι».<br />Η Άννα δυναμική αλλά στην πραγματικότητα αδύναμη. Μπορεί να ήξερε να διεκδικεί αυτό που θέλει, αλλα στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα μόνη της. Όταν ήταν μικρή είχε την Μαρία και τον πατέρα της και αργότερα την κοινωνική θέση του άνδρα της.<br />Η Μαρία ήταν το ακριβώς αντίθετο. Μια αγνή ψυχή που ήταν πάντα πρόθυμη για όλους, δυνατή και προσγειωμένη, φτιαγμένη να αντέχει στις δυσκολίες και πάντα μια διακριτική παρουσία στο χώρο.<br />Δε θα μπορούσα να κλείσω το κείμενο μου χωρίς να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο που αναλύει η συγγραφέας αλλά το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Μιλάω για τον κοινωνικό αποκλεισμό των ατόμων με μεταδοτικές ασθένειες. Οι κάτοικοι της Σπιναλόγκας δεν υπέφεραν μόνο από λέπρα, υπέφεραν και εξ’ αιτίας της προκατάληψης του κόσμου. Ήταν οι «απόβλητοι», οι στιγματισμένοι. Γι’ αυτό το λόγο οι περισσότεροι ασθενείς έφταναν σε προχωρημένο στάδιο πριν αποκαλύψουν ότι ήταν άρρωστοι.<br />Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτές τις προκαταλήψεις σχετικά με τις μεταδοτικές ασθένειες. Αρνούνται ακόμα και να ενημερωθούν από φόβο και μόνο. Δεν ξέρω αν ποτέ αλλάξει αυτό, θέλω να πιστεύω όμως πως όπως έκσυγχρονιζόμαστε σε άλλα πράγματα θα υπάρξει κάποι θετική εξέλιξη και σ΄αυτό.<br />Αυτά από μένα. Περιμένω τα δικά σας σχόλια!<br /><br />Υ.Γ. : Συγνώμη για τυχον συντακτικά λάθη.<br /> Για οποιαδήποτε απορία, απλά ρωτήστε με!<br /></div></span>Λίναhttp://www.blogger.com/profile/17289052936037316143noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-41344396605513885732008-06-19T13:45:00.004+03:002008-06-19T14:42:37.989+03:00για τη Δανειστική Βιβλιοθήκη<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibbmrlXg0_hanQLqNAdSe-KEaGN-MiTCHsd6Ld7W1-ekMBrK61BHEeD-zxMc5lixtzG3xqNt7EZZuTo3sYLk1IOrZ-JizEdo6xPF99zZ7UM1EBt0aoA43lCfRZAV__kszKTIvYHFBmORk/s1600-h/borxes.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5213550498086739250" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibbmrlXg0_hanQLqNAdSe-KEaGN-MiTCHsd6Ld7W1-ekMBrK61BHEeD-zxMc5lixtzG3xqNt7EZZuTo3sYLk1IOrZ-JizEdo6xPF99zZ7UM1EBt0aoA43lCfRZAV__kszKTIvYHFBmORk/s400/borxes.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div></div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu8Qte1xYOuZVS6y1TKwUJfeXpF2iIHVOK9ctktPxP0ix9bdXfQ9GoN8wx4H_Nh19YqpflFR1Xmy_-fgAw6Yy2jHMOw95eeelZrAotvcUfChqKiXdkLoIQJ3p-pavit_r0q1e-Tt5Zt4o/s1600-h/%CE%B7+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5213549785230627666" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu8Qte1xYOuZVS6y1TKwUJfeXpF2iIHVOK9ctktPxP0ix9bdXfQ9GoN8wx4H_Nh19YqpflFR1Xmy_-fgAw6Yy2jHMOw95eeelZrAotvcUfChqKiXdkLoIQJ3p-pavit_r0q1e-Tt5Zt4o/s400/%CE%B7+%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidC-fWo8_dId3iPeJ4RMXHnKAZ5XyUI3xK7Pq_4v1ku15Rs9Ov3GYXk6IJdfYjkHdO0zMVQLr_TFUQW1BQhv26L18-hzZvyYiU5-ePV8jSmdSs64AX7Q8FWmJnH3Yc7xbs9cKNVDur1A0/s1600-h/albatros.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5213549278528380594" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidC-fWo8_dId3iPeJ4RMXHnKAZ5XyUI3xK7Pq_4v1ku15Rs9Ov3GYXk6IJdfYjkHdO0zMVQLr_TFUQW1BQhv26L18-hzZvyYiU5-ePV8jSmdSs64AX7Q8FWmJnH3Yc7xbs9cKNVDur1A0/s400/albatros.jpg" border="0" /></a><br /></div><div>Είμαι πολύ χαρούμενη. Αυτά είναι τα εξώφυλλα των πρώτων βιβλίων που κάποιος ιδιώτης χάρισε στη Λέσχη Ανάγνωσης του χωριού μας. Είχαμε για την ώρα άλλη μία αποστολή βιβλίων από το ΕΚΕΒΙ, αλλά το σημερινό είναι κάτι διαφορετικό. Είναι σαν ένα άγγιγμα στην ψυχή. Δεν το περίμενα ποτέ ότι αυτό εδώ το μπλογκ θα μπορούσε να το διατρέξει συγκίνηση, δεν είναι βλέπετε προσωπικό, και όμως αν αυτήν τη στιγμή δεν βλέπω καλά τα πλήκτρα δεν είναι που έχουν κάτι τα γυαλιά μου, είναι η αφιέρωση στο εσώφυλλο των βιβλίων...<br /><br /><div></div></div></div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-89756715463176863802008-05-07T18:30:00.005+03:002008-05-13T22:37:16.949+03:00Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον<div style="text-align: left;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgewADOoDecSq8IfVdw1f0hj4EMLngW7KZFTewjbeT9Bcq7x7Hv7eoHWBCDlFtSgdZQE4JSr0OWxiiqwljTmtXbubTN1Pp6UFKD9lfh7CEnht9eWr7blusnmpRzOkiIicif_3fx_fIomBM/s1600-h/%C3%8E%C2%B3%C3%8E%C2%BB%C3%8E%C2%AC%C3%8F%C2%81%C3%8E%C2%BF%C3%8F%C2%82.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5197659533158785362" style="margin: 0px auto 10px; display: block; cursor: pointer; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgewADOoDecSq8IfVdw1f0hj4EMLngW7KZFTewjbeT9Bcq7x7Hv7eoHWBCDlFtSgdZQE4JSr0OWxiiqwljTmtXbubTN1Pp6UFKD9lfh7CEnht9eWr7blusnmpRzOkiIicif_3fx_fIomBM/s320/%CE%B3%CE%BB%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82.jpg" border="0" /></a><br /></div><br />Την Κυριακή 4 Μαΐου είχαμε τη συνάντηση για τον πολυδιαβασμένο "Γλάρο Ιωνάθαν"! Πριν όμως συνεχίσω με τις εντυπώσεις για το βιβλίο, θα ήθελα να πω με παράπονο ότι έλειπε ο θείος Μήτσος που τόσο πολύ του άρεσε. Καιρό πριν, αφού είχε διαβάσει το βιβλίο και του έπιασα κουβέντα μου είπε: "Αυτός ο γλάρος, πολύ πολύ ωραίος... πολύ πολύ ωραίος!"<br /><br />Με χαρά όμως σας λέω ότι είχαμε νέα μέλη αυτή τη φορά, την Άννα, την Κική και την Κική (πω πω, τρεις Κυριακές έχουμε στην ομάδα! και πως θα τις ξεχωρίζουμε; με όλο το θάρρος, θα τις πω <strong><em><span style="color: rgb(255, 102, 0);">α</span></em> </strong>και <span style="color: rgb(51, 204, 0);"><strong><em>β </em></strong></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);">με λίγο χρώμα!</span>), και, μετά από καιρό απουσίας, την Αντωνία.<br /><br />Περιττό να πω ότι εξελίχτηκε σε μία από τις αγαπημένες μου συναντήσεις. Και φυσικά, πόσο πιθανό θα ήταν να μην άρεσε σε κάποιον ο Γλάρος Ιωνάθαν?<br /><span style="font-style: italic;"><br /></span><blockquote></blockquote><span style="font-style: italic;"></span><p><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;"><<</span>Ανθρωποι που ακολουθούν τους δικούς τους νόμους όταν ξέρουν πως έχουν δίκαιο.</span> <span style="font-style: italic;">Ανθρωποι που αντλούν ιδιαίτερη χαρά από αυτό που κάνουν πολύ καλά (ακόμα κι αν είναι μόνο για τον εαυτό τους).</span> <span style="font-style: italic;">Ανθρωποι που ξέρουν ότι υπάρχει στη ζωή κάτι παραπάνω απ' ότι μπορεί να δει το μάτι.</span> <span style="font-style: italic;">Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα συμπορευθούν με τον Γλάρο Ιωνάθαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Αλλοι απλώς θα ξεφύγουν από την καθημερινότητα, ζώντας την απολαυστική περιπέτεια της ελευθερίας και της πτήσης.<span style="font-weight: bold;">>><br />από το οπισθόφυλλο του βιβλίου<br /><br /></span></span>Όλοι είχαν κάτι να πουν, να αναφέρουν το δικό τους πέταγμα στην ζωή. Όλοι ανέφεραν την ταύτιση, έστω και εν μέρει, με τον Γλάρο Ιωνάθαν. Η Κική <span style="color: rgb(255, 153, 0);"><strong><em>α </em></strong></span><span style="color: rgb(0, 0, 0);">είπε τότε: "Όλοι ταυτιζόμαστε με τον Ιωνάθαν, που είναι λοιπόν οι άλλοι γλάροι?" Και λίγο μετά, ο Ασημάκης τόνισε: "Εγώ όταν διάβαζα το βιβλίο έβλεπα τον εαυτό μου στους άλλους γλάρους και είχα τον Ιωνάθαν ως πρότυπο."</span></p>Κάπως έτσι κύλησε η βραδιά και όχι μόνο. Η Κυριακή σημείωνε ασταμάτητα, εντυπωσιασμένη και προσπαθώντας να κρατήσει ένα είδος "αρχείου" από όλο αυτό που βγαίνει εκεί μέσα.<br /><p>Η Άννα άνοιξε αμέσως το δικό της "βιβλίο" και νομίζω μας κέρδισε. Μέσα σε λίγα λεπτά είπε για τα "πετάγματά" της, τα πολύ μεγάλα θα έλεγα εγώ. Η Κική <strong><em><span style="color: rgb(51, 204, 0);">β</span></em></strong> για την αντιδραστικότητά της από μικρή. Η Αντωνία τόνισε πως ο Γλάρος πρέπει να διαβαστεί από τους νέους αλλά όλοι μαζί διαπιστώσαμε την διαχρονικότητά του καθώς, πρώτα αυτή (η Αντωνία) επεσήμανε πως εστίασε στα ίδια σημεία την πρώτη φορά που το διάβασε με τώρα. Ανακαλύψαμε επίσης ότι εγώ και η Αντωνία είχαμε 1-2 αποσπάσματα κοινά παρά την σχετική διαφορά ηλικίας.</p><p>Αυτά τα λίγα, από τα πολλά που είπαμε και νιώσαμε!</p><p>Δίνω τη σκυτάλη...<br /></p><p><br /></p><p><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;"><br /></span></span></p>Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-39297361462843898282008-04-12T14:16:00.004+03:002008-04-15T23:13:36.346+03:00Μικρά Αγγλία<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKvSxiBjKBTZWGnslTlQ1NsyuTstI9xHzipgixmtn-qpMewfORlSr913Xz2IXhTWYOVf2ZnH1Mz2aoEYrJvAMxeSbuz1zqTcykpqnW5uqeMBhv6njnZBSr3hG6k8K6m3XGV7zZkGWIZ2c/s1600-h/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC+%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5188319254825224706" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKvSxiBjKBTZWGnslTlQ1NsyuTstI9xHzipgixmtn-qpMewfORlSr913Xz2IXhTWYOVf2ZnH1Mz2aoEYrJvAMxeSbuz1zqTcykpqnW5uqeMBhv6njnZBSr3hG6k8K6m3XGV7zZkGWIZ2c/s400/%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AC+%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div>Τι θα γίνει τελικά, αν δε γράψω εγώ σ' αυτό το μπλογκ, δε θα γράψει κανείς; Εκφράζω δημοσίως το παράπονό μου! Και - αισίως- έφτασα να γράψω για το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε και συζητήσαμε, το " Μικρά Αγγλία" της Ιωάννας Καρυστιάνη.</div><div> </div><div> </div><div><em>"Το πρώτο μυθιστόρημα της Καρυστιάνη, η "Μικρά Αγγλία" δημοσιεύτηκε στα 1997. "Μικρά Αγγλία" είναι το όνομα που δίνουν με περηφάνεια στο νησί τους, την Άνδρο (μια παιδική γροθιά, θαρρείς, καταμεσίς στο Αιγαίο, που μοιάζει ωστόσο να απειλεί τον κόσμο όλο) οι θαλασσινοί της - άνδρες τολμηροί και εμπορικά δαιμόνιοι, που ρίχνονται με φανατισμό τόσο στην περιπέτεια, όσο και στον πλουτισμό. Οι άνδρες λείπουν λοιπόν, οι γυναίκες μένουν. Και περιμένουν, ενώ εκείνοι που ορίζουν τη ζωή τους οργώνουν τις θάλασσες. Έρωτες, πάθη, απώλειες, θάνατοι βιώνονται μέσα σ' αυτήν την οριακή απουσία. Το ενδοοικογενειακό αισθηματικό δράμα, στο επίκεντρο της ιστορίας (δυο αδελφές αγαπούν τον ίδιο άνδρα) είναι απλώς το πρόσχημα για να διερευνηθεί, με μεγάλο βάθος και ευαισθησία, το θέμα της στέρησης, της έλλειψης, της ανθρώπινης ερημιάς, της γυναικείας μοίρας σε μια μικρή κοινωνία, που αν και μητριαρχείται, βαρύνεται από την πανταχού παρούσα σκιά των απόντων ανδρών."</em></div><div>από το <a href="http://www.greece2001.gr/writers/IoannaKaristiani.html">Εθνικό Κέντρο Βιβλίου</a></div><div> </div><div> </div><div>Η συνάντησή μας έγινε στις 23 Μαρτίου και ήταν επεισοδιακή. Καταρχήν δεν είχαμε τον κ. Μπάμπη. Φαίνεται ο κακόμοιρος για άλλη μία φορά δε διάβασε το βιβλίο και φοβήθηκε να μας αντιμετωπίσει, λες; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ερευνήσουμε.</div><div>Τελικά με την Καρυστιάνη είμαστε μοιρασμένοι, σε άλλους αρέσει πολύ, σε άλλους καθόλου.</div><div>Ο Ασημάκης δεν το διάβασε και είπε χαρακτηριστικά ότι βρίσκει τη γραφή της "ανάποδη", περίπλοκη, χρησιμοποιεί πολλές ειδικές λέξεις και τον εκνευρίζει. Έτσι δεν έκανε τον κόπο να προχωρήσει πέρα από τις πέντε πρώτες σελίδες!</div><div>Στην Ζωή επίσης δεν άρεσε. Δεν της αρέσει γενικά η Καρυστιάνη. Το διάβασε όμως.</div><div>Α! τελικά η Καρυστιάνη μας βάζει και κάνουμε ωραίες συζητήσεις μέσα από τις διαφωνίες μας.</div><div>Η Μαρία ήταν προκατειλημμένη αλλά όσο το διάβαζε της άρεσε περισσότερο. Ο Μήτσος διάβασε το μισό και είχε απορίες για το υπόλοιπο. Η Σεβαστή δεν το διάβασε. Η Κατερίνα δεν ήρθε.</div><div>Όταν εγώ διάβασα πρώτη φορά το βιβλίο αυτό, το 1998 είχα ενθουσιαστεί. Τώρα το διάβασα ξανά για τις ανάγκες της Λέσχης και ενώ ο ενθουσιασμός με εγκατέλειψε, εξακολουθώ να το θεωρώ ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Έχει στοιχεία που εμένα μου αρέσουν πολύ, πλοκή, παρουσίαση ζωντανή των χαρακτηστικών μιας άλλης εποχής, τραγικότητα χαρακτήρων. Πιο πολύ ωστόσο νομίζω πως μου αρέσουν οι ήρωες της Καρυστιάνη επειδή είναι ακραίοι ως χαρακτήρες. Ίσως επειδή εγώ είμαι και πολύ άνθρωπος του μέτρου έλκομαι από αυτό που δεν έχω.</div><div>Ας δώσουμε και μερικά αποσπάσματα που μας άρεσαν και μας οδήγησαν σε συζήτηση:</div><div> </div><div>σ.53: <em>" Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαϊδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας, ήταν σκέψεις που η Όρσα έκανε συχνά, είχε πάρει αμετάκλητη απόφαση στη ζωή της να δίνει βάρος μόνο στην αγάπη, από δώδεκα χρόνων αυτό, μια νύχτα που εντελώς ξαφνικά ένιωσε την κακή μοναξιά, τις χάρες της καλής δεν τις αρνιόταν."</em></div><div><em></em> </div><div>σ. 65:<em> "...οι ξένοι κόσμοι δε συναντιούνται ποτέ, η Μίνα Σαλταφέρου είχε ακλόνητα πιστεύω και απαράβατες αρχές."</em></div><div><em></em> </div><div><em>σ. 153: " Έγειρε το κεφάλι η μεγάλη στον ώμο του πατέρα της, όπως δεν το είχε γείρει ποτέ στον ώμο της μάνας της, ούτε στους διαγωνισμούς ούτε στους πυρετούς ούτε στις γέννες της."</em></div><div><em></em> </div><div>και άλλα πολλά που τώρα δεν προλαβαίνω να αντιγράψω. </div><div> </div><div>Η επόμενη μας συνάντηση είναι στις 4 Μαϊου και έχουμε να διαβάσουμε τον "Γλάρο Ιωνάθαν". Απ' όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής ο Μήτσος είναι ενθουσιασμένος με τον Ιωνάθαν, αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά.</div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-75653556014858547622008-04-03T23:24:00.003+03:002008-04-04T00:30:58.216+03:00Κική ΔημουλάΉταν την Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου. Συναντηθήκαμε όπως κάθε φορά στις 7 το απόγευμα. Αυτή τη φορά δεν είχαμε να διαβάσουμε κανένα μυθιστόρημα. Τολμήσαμε να ασχοληθούμε με ποίηση, με την ποίηση της Κικής Δημουλά. Είχα ομολογουμένως μεγάλη απορία για το πως θα τα πάμε. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν σχεδόν καμία επαφή με την ποίηση.<br />Ωστόσο τα πήγαμε ανέλπιστα καλά. Αυτός που ήταν όμως μια αποκάλυψη ήταν ο κ. Μπάμπης.<br /> Πρέπει να πω λίγα λόγια γι' αυτόν. Λοιπόν, ο κ. Μπάμπης δε διαβάζει κανένα από τα βιβλία που διαβάζουμε εμείς οι υπόλοιποι, καθόλου όμως! Έρχεται όμως σε κάθε συνάντηση και θέλει πολύ να συζητάει, γι' αυτό και κάθε λίγο και λιγάκι ζητάει διευκρινίσεις για την υπόθεση του μυθιστορήματος που διαβάσαμε... Χαμός! Την προηγούμενη φορά (Γελοίοι έρωτες) του είπαμε ευγενικά ότι η Λέσχη μας είναι Λέσχη Ανάγνωσης πρωτίστως κι ότι η όποια συζήτηση στηρίζεται στην ανάγνωση ενός βιβλίου κάθε φορά και δεν είναι το ίδιο να διαβάσεις το βιβλίο με το να σου κάνουν την περίληψή του. Στο τέλος της συνάντησης μας αποφασίσαμε για την επόμενη φορά να διαβάσουμε ποίηση και αμέσως παρατήρησα ότι ο κ. Μπάμπης χάρηκε και η χαρά του έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν επιλέξαμε την Κική Δημουλά.<br />Ήρθε με έναν μεγάλο φάκελο γεμάτο με ποιήματα από διάφορες συλλογές της Δημουλά. Θέλησε να μας διαβάσει κάποια και ομολογώ ότι έκανε άριστη επιλογή. Ξεκίνησε με το "Αληθινή απάντηση" που άρεσε πολύ σε όλους μας. Το διαβάσαμε και δεύτερη φορά και συζητήσαμε πολλή ώρα γι' αυτό. Ακολούθησαν άλλα και ο ενθουσιασμός του ήταν μεγάλος και μεις είδαμε έναν άλλο άνθρωπο απ' αυτόν που ως τώρα μας έιχε δείξει. Πολύ πιο ενδιαφέροντα πολύ πιο συμπαθητικό! Τελικά το "κλειδί" του είναι η ποίηση, παράξενο κι όμως αληθινό.<br />Και η Μαρία διάλεξε ωραία ποιήματα. Παραθέτω παρακάτω ένα που μου άρεσε πολύ.<br /><br />"Σαν να διάλεξες"<br /><br />Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή<br />να κάνω έναν περίπατο στ' αποκεφαλισμένα περιβόλια<br />να δώ την ευωδιά της ρίγανης<br />σκλάβα σε ματσάκια.<br /><br />Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων<br />βρίσκεις το πράσινο εύκολο<br />σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.<br />Aκούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα<br />με την κομμένη γλώσσα των καρπών<br />ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα<br />και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση<br />στις κιτρινιάρικες παρειές<br />μιας μέσα βουβαμάρας.<br /><br />Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.<br />Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά<br />πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο<br />που έχει η εκλογή σου.<br />Eνώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.<br />Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.<br />Aσήκωτες κι αυτές. Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.<br /><br />Tο πολύ ν' αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.<br />Για εξοικείωση.<br />Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια.Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-39547413194923618332008-03-27T23:31:00.010+02:002008-03-28T02:04:15.058+02:00Γελοίοι έρωτεςμ' αυτόν τον τίτλο πρωτοκυκλοφόρησε στα ελληνικά το έργο αυτό του Μίλαν Κούντερα. Είναι από τις εκδόσεις "οδυσσέας" κι εγώ το έχω στα χέρια μου από το 1985. Ο Κούντερα είναι από παλιά ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς, κάποτε τον διάβαζα μετά μανίας... "το αστείο", "το βαλς του αποχαιρετισμού", "η ζωή είναι αλλού", "οι γελοίοι έρωτες", είναι τα πρώτα που διάβασα. Μετά έγινε τελείως διάσημος με την "αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" που είναι ένα βιβλίο που λατρεύω.<br /><br />Τώρα με τη Λέσχη Ανάγνωσης μου δόθηκε η ευκαιρία να ξαναδιαβάσω τους "γελοίους έρωτες".<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6vK6j04ZGPtF-xLF1cHv_uxaSGLS6Ul2L_Y0enpRyzCWQdHzBGtrpFglY2IW4GT9L3WyNyLtTedTCzsJdjW3aA5nypKGrOFhoq_EwjYRqX3noQWg4tC8tSpv8P6kyFBrfCFPgXeFB_Yo/s1600-h/γελοίοι+έÏÏÏεÏ.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5182553496752305186" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6vK6j04ZGPtF-xLF1cHv_uxaSGLS6Ul2L_Y0enpRyzCWQdHzBGtrpFglY2IW4GT9L3WyNyLtTedTCzsJdjW3aA5nypKGrOFhoq_EwjYRqX3noQWg4tC8tSpv8P6kyFBrfCFPgXeFB_Yo/s400/%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%AF%CE%BF%CE%B9+%CE%AD%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%82.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div></div>Τα άλλα μέλη το διάβασαν από την επανέκδοση με τον τίτλο "Κωμικοί έρωτες" από τις εκδόσεις "Εστία". Το γεγονός ότι προτιμώ την παλιά έκδοση υποθέτω ότι οφείλεται σε νοσταλγία, πάντως το εξώφυλλο της ήταν αντικειμενικά, νομίζω, ωραιότερο, ε;<br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQfBTKohDwLYZP6QQ4FKPYlJxBsnDyfdJtbEi8txEB1vbIwCR6tFcJsx1GlEoamWYWl3JyZ-rf45R6eUHHho3QDEfnf8YLuKMYLEAgyLL6cLJURUVerTN01qbD9TsGCXs-gm7POWHEYQc/s1600-h/960051349X.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5182552659233682450" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQfBTKohDwLYZP6QQ4FKPYlJxBsnDyfdJtbEi8txEB1vbIwCR6tFcJsx1GlEoamWYWl3JyZ-rf45R6eUHHho3QDEfnf8YLuKMYLEAgyLL6cLJURUVerTN01qbD9TsGCXs-gm7POWHEYQc/s400/960051349X.jpg" border="0" /></a></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div>Όπως και νάχει χάρηκα που ήρθα εκ νέου σε επαφή με τον τρόπο γραφής του Κούντερα και το οξύ του πνεύμα. Θέλω να δώσω κάποια αποσπάσματα του βιβλίου που μου άρεσαν, έτσι ενδεικτικά. Είναι από το πρώτο διήγημα, το <strong>Κανείς δεν θα γελάσει</strong>.</div><div><strong></strong></div><div><em>"... Η Κλάρα φοβήθηκε κι άρχισε να λέει ότι εγώ ήμουν υπεύθυνος. Έδιωξα τους φόβους της με μια κίνηση του χεριού μου και δήλωσα ότι το νόημα της ζωής, είναι ακριβώς να γελάς με τη ζωή, κι ότι αν η ζωή είναι απρόθυμη για το σκοπό αυτό θα πρέπει να τη βοηθήσουμε κι εμείς λίγο. Ο άνθρωπος πρέπει να ετοιμάζει συνεχώς νέες περιπέτειες, ατρόμητες έφιππες επελάσεις χωρίς τις οποίες θα σερνόταν στη σκόνη όπως ένας κουρασμένος πεζικάριος. "</em></div><div><em></em></div><div><em>"... το αδιέξοδο είναι το πεδίο των καλύτερών μου εμπνεύσεων."</em></div><div><em></em></div><div><em>"Κι έπειτα; Σου ταιριάζει να παριστάνεις τον υπερασπιστή της αλήθειας! Μήπως δεν ήταν ψέμα όταν έγραψες σ' αυτό το ανθρωπάκι ότι η γνώμη σου δεν έχει κανένα βάρος στη Vytvarna Myslenka; Μήπως δεν είπες ψέματα όταν τον κατηγόρησες ότι δεν μου συμπεριφέρθηκε καθώσπρέπει; Μήπως δεν είπες ψέματα όταν μίλησες γι' αυτή την Ελένη; Αφού λοιπόν είπες τόσα ψέματα, τι σε πειράζει να πεις ψέματα άλλη μια φορά και να γράψεις ένα ευνοϊκό σχόλιο για το άρθρο του; Είναι ο μόνος τρόπος να διευθετηθούν αμέσως όλα.</em></div><div><em>-Κλάρα, είπα, κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι όλα τα ψέματα είναι ίδια. Βέβαια μοιάζει να έχεις δίκιο, αλλά στην πραγματικότητα έχεις άδικο. Μπορώ να εφευρίσκω οτιδήποτε, να κοροϊδεύω τους άλλους, να κάνω πλάκες, να κάνω φάρσες, δεν νομίζω όμως ότι είμαι ψεύτης και δεν το έχω βάρος στη συνείδησή μου. Τα ψέματα αυτά, αν θες τα ονομάζουμε ψέματα, είναι ο εαυτός μου όπως πραγματικά είναι. Με τα ψέματα αυτά δεν κρύβω τίποτε,στην πραγματικότητα, με τα ψέματα αυτά λέω την αλήθεια. Υπάρχουν όμως πράγματα για τα οποία δεν μπορώ να πω ψέματα. Υπάρχουν πράγματα που γνωρίζω βαθιά, που έχω καταλάβει το νόημά τους, που αγαπώ και που παίρνω στα σοβαρά. Και δεν αστειεύομαι με τα πράγματα αυτά. Αν έλεγα ψέματα γι' αυτά, θα μείωνα τον εαυτό μου, και δεν μπορώ, μη μου το ζητάς, δε θα το κάνω.</em></div><div><em>Δεν καταλάβαμε ο ένας τον άλλον."</em></div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-5543768745966860832008-03-22T10:23:00.002+02:002008-03-22T10:33:34.995+02:00Το χαμόγελο της ορχιδέας<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigpwNa2D1mBb2gpokQW7qeqj6BbtfqEEHKyO2bXBYFCqJzRB8wDIwbvKcgcuqLbxo9-bJ2g80e1UIswyO2pdY1VX-ZTZazfdkrKhc7bCOrcFX1JxLVIhMXBuliz-EYjcGOIhdW-6QV8As/s1600-h/14444_xamogelo_orxideas.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5180481114902442978" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigpwNa2D1mBb2gpokQW7qeqj6BbtfqEEHKyO2bXBYFCqJzRB8wDIwbvKcgcuqLbxo9-bJ2g80e1UIswyO2pdY1VX-ZTZazfdkrKhc7bCOrcFX1JxLVIhMXBuliz-EYjcGOIhdW-6QV8As/s400/14444_xamogelo_orxideas.jpg" border="0" /></a><br /><div>της Σταυρούλας Στεφάνου</div><br /><div></div><br /><div>Εκδόσεις: Διόπτρα</div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>"Η μαγεία της Ανατολής και μια σειρά (τυχαίων;) συναντήσεων θα γίνουν οι καταλύτες που θα αλλάξουν για πάντα τις ζωές της Ελένης, μιας πρόωρα γερασμένης από τη ζωή του περιθωρίου κοπέλας, και της Λένγκως, ώριμης δημοσιογράφου που φοβάται να ανοίξει ξανά την καρδιά της και να αφεθεί στις αισθήσεις της.Δύο διαφορετικές γυναίκες, δύο διαφορετικοί κόσμοι που συναντιούνται και αφήνονται να παρασυρθούν, όπως και ο αναγνώστης, σ έναν ποταμό πρωτόγνωρων και συναρπαστικών αισθήσεων. Οι εικόνες, οι γεύσεις και τα αρώματα της Ανατολής θα φέρουν τελικά το χαμόγελο και τη λύτρωση στις καρδιές των δυο ηρωίδων.Το Χαμόγελο της Ορχιδέας αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη μέσα στις δυνατές εικόνες του από τον ωμό ρεαλισμό στη μαγεία και τον αισθησιασμό, από το μηδενισμό του περιθωρίου στην απόλυτη ένωση με το Θείο, οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη για να καταλήξουν στη λύτρωση."</div><br /><div></div><br /><div></div><br /><div>Αυτό ήταν το βιβλίο που ενθουσίασε το θείο μας το Μήτσο και φαγώθηκε να το διαβάσουμε στη Λέσχη. Να πω την αλήθεια, εγώ το έκανα από καθήκον. Εντάξει, διαβαζότανε, αλλά δε θα το επέλεγα από μόνη μου. Παρατήρησα ωστόσο πως άρεσε σε αρκετά μέλη της Λέσχης μας και μας κινητοποίησε ώστε να συζητήσουμε πολύ για το θέμα των ναρκωτικών.</div>Κυριακήhttp://www.blogger.com/profile/15925204378760007980noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5413619581222042519.post-87535842998810144612008-03-06T16:40:00.004+02:002008-03-06T17:01:20.187+02:00Η μάνα και το νόημα της ζωής<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-DR8CcX92cnHyiW4E9HectikISgJx_dQgzUQTiOu4zNqtUgl5Cyp67FWag_i7P8TWxO8a1avTLf5crYWynSaqV3Lp9_Vbx-enbbvdKpnQlE1zDj5j5D9a9WzE1Z9M5T7V_SFPSxIrFM/s1600-h/9603256919.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-DR8CcX92cnHyiW4E9HectikISgJx_dQgzUQTiOu4zNqtUgl5Cyp67FWag_i7P8TWxO8a1avTLf5crYWynSaqV3Lp9_Vbx-enbbvdKpnQlE1zDj5j5D9a9WzE1Z9M5T7V_SFPSxIrFM/s320/9603256919.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5174641069748696322" border="0" /></a><br /><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p></o:p></span><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> </p><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >Προς το παρόν, είναι το αγαπημένο μου βιβλίο από αυτά που διαβάσαμε στην λέσχη. Το δεύτερο βιβλίο αφηγημάτων του </span><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" >Irvin</span><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" > </span><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" >Yalom</span><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >. Είναι τόσο καλός σε αυτό που θέλει να προσφέρει μέσα από τα βιβλία του! Δεν μπορώ να αντισταθώ στο να μεταφέρω δύο αποσπάσματα από τα τόσα που ξεχώρισα. Θα τα παραθέσω αντί της περιγραφής που υπάρχει στο οπισθόφυλλο.<o:p></o:p></span> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" ><o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style=""><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >“</span></i></b><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >..............<b style=""><o:p></o:p></b></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Η μάνα είναι μάνα. Μόνο μία την έχουμε. Να σου πω, βέβαια, γιατρέ, η μάνα μου δε με φρόντισε και πολύ – το αντίθετο έγινε -, ενενήντα χρονών ήτανε όταν πέθανε. Όχι, δεν είχε να κάνει καθόλου μ’ αυτό – το θέμα ήταν ότι απλώς υπήρχε. Δεν ξέρω... νομίζω ότι αντιπροσώπευε κάτι, κάτι που το ‘χα ανάγκη. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Καταλαβαίνω ακριβώς τι θέλεις να πεις, Μαγνόλια. Πραγματικά καταλαβαίνω».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Μπορεί να μην είναι δική μου δουλειά να το πω, γιατρέ, αλλά μου φαίνεται ότι είσαι κι εσύ σαν κι εμένα – σου λείπει κι εσένα η μανούλα σου. Κι οι γιατροί έχουν ανάγκη τις μανούλες τους, όπως κι οι μανούλες έχουν ανάγκη τις μανούλες τους».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >..................<b style="">”</b><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: right;" align="right"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p> </o:p></span><b style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-GB" >Απο το 3</span></b><b style=""><sup><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >ο</span></sup></b><b style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" > </span></b><b style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >διήγημα</span></b><b style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-GB" > του βιβλίου: Southern Comfort<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-GB" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style=""><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><br /></span></i></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style=""><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><br /></span></i></b></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style=""><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >“</span></i></b><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >..............<b style=""><o:p></o:p></b></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >Την κοιτάζω. Μοιάζει γύρω στα πενήντα ή εξήντα, είναι δυνατή και γεροδεμένη, και κουβαλάει μια ξέχειλη κεντητή τσάντα για ψώνια με ξύλινες λαβές, χωρίς να καταβάλλει καμία προσπάθεια. Είναι άσχημη αλλά δεν το ξέρει και περπατάει με το σαγόνι ψηλά σαν να ‘ταν όμορφη. Παρατηρώ το γνώριμο περίσσευμα σάρκας που κρέμεται απ’ το μπράτσο της και τις κάλτσες της που είναι τραβηγμένες και δεμένες ακριβώς πάνω από το γόνατο. Μου δίνει ένα μεγάλο υγρό φιλί. Εγώ υποκρίνομαι ότι νιώθω τρυφερότητα.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Καλά τα πήγες. Ποιος θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα; Έγραψες τόσα βιβλία. Μ’ έκανες περήφανη. Μακάρι να ζούσε ο πατέρας σου να σε δει».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Τι εννοείς καλά τα πήγα, Μάνα; Πώς το ξέρεις; Δεν μπορείς να διαβάσεις αυτά που έχω γράψει – θέλω να πω, δεν βλέπεις».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Εγώ ξέρω. Κοίτα τι ωραία βιβλία». Ανοίγει την τσάντα της, βγάζει δυο βιβλία μου κι αρχίζει να τα χαϊδολογάει τρυφερά. «Μεγάλα βιβλία, όμορφα».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >Μ’εκνευρίζει που πιάνει τα βιβλία μου. «Σημασία έχει αυτό που έχουν μέσα τα βιβλία, Μάνα. Μπορεί να γράφουν σκέτες ανοησίες».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Όιβιν, μη λες </span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >n</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >ä</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >rrischkeit</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" > – σαχλαμάρες. Ειν’ ωραία βιβλία!»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Μα να τα κουβαλάς συνέχεια μέσα σ’ αυτή την τσάντα, Μάνα, ακόμα και στο λούνα – παρκ; Τα ‘χεις κάνει εικόνισμα. Δεν νομίζεις ότι - »<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Όλοι σε ξέρουν. Όλος ο κόσμος. Η κομμώτριά μου μου λέει ότι η κόρη της διδάσκεται τα βιβλία σου στο Πανεπιστήμιο».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Η κομμώτριά σου; Τι είναι αυτό, το υπέρτατο κριτήριο;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Όλοι. Και το λέω κι εγώ σε όλους. Γιατί να μην το πω;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Μάνα, δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις; Γιατί δεν περνάς τις Κυριακές σου με τους φίλους σου: τη Χάννα, την Γκέρτυ, τη Λιούμπα, την Ντόροθυ, τον Σαμ, τον αδελφό σου τον Σάιμον; Τι θέλεις τέλος πάντων εδώ στο Γκλεν Έκο;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Ντρέπεσαι που είμαι εδώ; Πάντα ντρεπόσουνα. Που αλλού να βρίσκομαι;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Θέλω μόνο να πω ότι έχουμε κι οι δυο μεγαλώσει. Έχω περάσει τα εξήντα. Ίσως να ήρθε πια ο καιρός να βλέπει ο καθένας μας τα δικά του όνειρα».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Συνεχίζεις να ντρέπεσαι για μένα».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Δεν είπα αυτό. Δεν με προσέχεις».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Πάντα με θεωρούσες ανόητη. Πάντα νόμιζες πως δεν καταλαβαίνω γρυ».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Δεν είπα αυτό. Έλεγα ότι δεν τα ξέρεις όλα. Φταίει ο τρόπος που – ο τρόπος σου που - »<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Ο τρόπος μου που; Για συνέχισε. Μιας κι άρχισες, πες το! Ξέρω τι θα πεις».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Τί θα πω;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Όχι, Όιβιν, εσύ να το πεις. Αν σ’ το πω εγώ, θα τ’ αλλάξεις».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Είναι που δεν μ’ ακούς. Είναι ο τρόπος που μιλάς για πράγματα για τα οποία δεν έχεις ιδέα».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Δεν σ’ ακούω; Εγώ δεν ακούω εσένα; Για πες μου, Όιβιν, εσύ μ’ ακούς εμένα; Ξέρεις τίποτα για μένα;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Έχεις δίκιο, Μάνα. Κανένας μας δεν ήταν καλός σ’ αυτό, στο ν’ ακούει τον άλλον».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Εγώ ήμουνα, Όιβιν, εγώ σ’ άκουγα πολύ καλά. Άκουγα τη σιωπή κάθε βράδυ, όταν γύριζα απ’ το μαγαζί, κι εσύ δεν έκανες ούτε τον κόπο ν’ ανέβεις απ’ το δωμάτιο όπου μελετούσες. Δεν με χαιρέταγες καν. Δεν με ρώταγες αν ήτανε δύσκολη η μέρα μου. Πως να σ’ ακούσω, όταν δεν μου μίλαγες;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Κάτι με σταματούσε. Αναμεσά μας υψωνόταν ολόκληρος τοίχος».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«Τοίχος; Ωραίο πράγμα να λες στη μητέρα σου. Τοίχος. Εγώ τον έχτισα;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Δεν είπα αυτό. Είπα μόνο ότι υπήρχε ένας τοίχος. Το ξέρω ότι εγώ απομακρύνθηκα από σένα. Γιατί; Που να θυμάμαι; Έχουν περάσει πενήντα χρόνια, Μάνα, ό,τι μου ‘λεγες πάντως εγώ το ‘νιωθα σαν κάποιου είδους επίπληξη».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" ><span style=""> </span></span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >«</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >Vos’h?</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" > Επίκληξη;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Εννοώ κριτική. Έπρεπε να κρατηθώ μακριά απ’ την κριτική σου. Εκείνα τα χρόνια ένιωθα από μόνος μου άσχημα για τον εαυτό μου, δεν χρειαζόμουνα κι άλλη κριτική».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Για ποιο πράγμα ένιωθες άσχημα; Τόσα χρόνια δουλεύαμε ο Μπαμπάς σου κι εγώ στο μαγαζί, για να μπορέσεις εσύ να σπουδάσεις. Μέχρι τις δώδεκα τη νύχτα. Και πόσες φορές μ’ έπαιρνες τηλέφωνο να σου φέρω κάτι γυρνώντας; Μολύβια ή χαρτί. Θυμάσαι τον Αλ που δούλευε στην κάβα; Εκείνον που του χαρακώσανε το πρόσωπο σε μια ληστεία;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Πως δεν τον θυμάμαι τον Αλ, Μάνα. Η μύτη του είχε μια ουλή από τη μια άκρη ως την άλλη».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Λοιπόν ο Αλ σήκωνε το τηλέφωνο και φώναζε απ’ το βάθος του μαγαζιού του: “Ο βασιλιάς! Ο βασιλιάς στο τηλέφωνο! Άσ’ τον μια φορά τον βασιλιά να πάει ν’ αγοράσει μόνος του τα μολύβια του. Καλό θα του κάνει να περπατήσει και λίγο”. Ο Αλ σε ζήλευε. Οι δικοί του γονείς δεν του χάριζαν τίποτα. Εγώ ποτέ δεν έδινα σημασία σε όσα έλεγε. Αλλά είχε δίκιο. Σου φερόμουνα σα να ‘σουν βασιλιάς. Όποτε τηλεφωνούσες, μέρα ή νύχτα, άφηνα τον Μπαμπά σου με το μαγαζί γεμάτο πελάτες κι έτρεχα στο ψιλικατζίδικο του Μενς, στο άλλο τετράγωνο. Χρειαζόσουνα γραμματόσημα. Και τετράδια, και μελάνι. Κι έπειτα στυλό. Όλα τα ρούχα σου ήτανε λεκιασμένα με μελάνι. Σαν να ‘σουνα βασιλιάς. Καμιά κριτική».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Μάνα, τώρα συζητάμε, κι αυτό είναι καλό. Ας μην αρχίσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε. Ας πούμε ότι εγώ ένιωθα σαν να μου έκανες κριτική. Το ξέρω ότι έλεγες καλά πράγματα για μένα στους άλλους. Περηφανευόσουνα για μένα. Εμένα όμως ποτέ δεν μου τα είπες. Καταπρόσωπο».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Δεν ήταν και τόσο εύκολο να σου μιλήσω τότε, Όιβιν. Κι όχι μόνο εγώ, κανένας. Όλα τα ήξερες. Όλα τα διάβαζες. Ίσως και να σε φοβόντουσαν λιγο οι άνθρωποι. Ίσως κι εγώ ακόμα να σε φοβόμουνα. </span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >Ver</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" > </span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >veys</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >’</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="EN-US" >h</span></i><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >? Ποιος ξέρει; Θα σου πω κάτι, όμως, Όιβιν, εγώ περνούσα χειρότερα από σένα. Πρώτα απ’ όλα, ούτε εσύ μου έλεγες καμιά καλή κουβέντα. Εγώ έκανα το νοικοκυριό, σου μαγείρευα. Είκοσι χρόνια έτρωγες το φαΐ που σου ‘φτιαχνα. Και το ξέρω πως σ’ άρεσε. Αλλά ποτέ δεν μου το’ πες. Ούτε μια φορά στη ζωή σου. Ε; Το ‘πες καμιά φορά;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>Ντρέπομαι, σκύβω το κεφάλι, τι άλλο να κάνω.<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>«Έπειτα, εγώ ήξερα ότι δεν έλεγες ούτε μια καλή κουβέντα από πίσω μου – τουλάχιστον εσύ αυτό το είχες, Όιβιν, εσύ ήξερες ότι πίσω από την πλάτη σου εγώ καμάρωνα για σένα μπροστά στους άλλους. Εγώ όμως ήξερα ότι εσύ ντρεπόσουνα για μένα. Ντρεπόσουνα κανονικά – κι μπροστά μου και πίσω μου. Ντρεπόσουνα για τ’ αγγλικά μου, για την προφορά μου. Για όλ’ αυτά που δεν ήξερα. Και για τα λάθη που έκανα. Άκουγα πως με κοροϊδεύατε εσύ κι οι φίλοι σου – η Τζούλυ, ο Σέλλυ, ο Τζέρρυ. Όλα τ’ άκουγα. Τί νόμιζες;»<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><span style=""> </span>Έσκυψα ακόμα πιο χαμηλά το κεφάλι. «Ποτέ δεν σου ξέφευγε τίποτα, Μάνα».<o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >....................<b style="">”</b><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: right;" align="right"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p> </o:p></span></i><b style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" >Απο το 1º διήγημα του βιβλίου: Η μάνα και το νόημα της ζωής<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br /><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" lang="ES" ><o:p></o:p></span></i></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><i style=""><span style=";font-family:Verdana;font-size:11;" ><o:p><br /></o:p></span></i></p>Μαρίαhttp://www.blogger.com/profile/05838678206991789860noreply@blogger.com1