Τι θα γίνει τελικά, αν δε γράψω εγώ σ' αυτό το μπλογκ, δε θα γράψει κανείς; Εκφράζω δημοσίως το παράπονό μου! Και - αισίως- έφτασα να γράψω για το τελευταίο βιβλίο που διαβάσαμε και συζητήσαμε, το " Μικρά Αγγλία" της Ιωάννας Καρυστιάνη.
"Το πρώτο μυθιστόρημα της Καρυστιάνη, η "Μικρά Αγγλία" δημοσιεύτηκε στα 1997. "Μικρά Αγγλία" είναι το όνομα που δίνουν με περηφάνεια στο νησί τους, την Άνδρο (μια παιδική γροθιά, θαρρείς, καταμεσίς στο Αιγαίο, που μοιάζει ωστόσο να απειλεί τον κόσμο όλο) οι θαλασσινοί της - άνδρες τολμηροί και εμπορικά δαιμόνιοι, που ρίχνονται με φανατισμό τόσο στην περιπέτεια, όσο και στον πλουτισμό. Οι άνδρες λείπουν λοιπόν, οι γυναίκες μένουν. Και περιμένουν, ενώ εκείνοι που ορίζουν τη ζωή τους οργώνουν τις θάλασσες. Έρωτες, πάθη, απώλειες, θάνατοι βιώνονται μέσα σ' αυτήν την οριακή απουσία. Το ενδοοικογενειακό αισθηματικό δράμα, στο επίκεντρο της ιστορίας (δυο αδελφές αγαπούν τον ίδιο άνδρα) είναι απλώς το πρόσχημα για να διερευνηθεί, με μεγάλο βάθος και ευαισθησία, το θέμα της στέρησης, της έλλειψης, της ανθρώπινης ερημιάς, της γυναικείας μοίρας σε μια μικρή κοινωνία, που αν και μητριαρχείται, βαρύνεται από την πανταχού παρούσα σκιά των απόντων ανδρών."
από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Η συνάντησή μας έγινε στις 23 Μαρτίου και ήταν επεισοδιακή. Καταρχήν δεν είχαμε τον κ. Μπάμπη. Φαίνεται ο κακόμοιρος για άλλη μία φορά δε διάβασε το βιβλίο και φοβήθηκε να μας αντιμετωπίσει, λες; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το ερευνήσουμε.
Τελικά με την Καρυστιάνη είμαστε μοιρασμένοι, σε άλλους αρέσει πολύ, σε άλλους καθόλου.
Ο Ασημάκης δεν το διάβασε και είπε χαρακτηριστικά ότι βρίσκει τη γραφή της "ανάποδη", περίπλοκη, χρησιμοποιεί πολλές ειδικές λέξεις και τον εκνευρίζει. Έτσι δεν έκανε τον κόπο να προχωρήσει πέρα από τις πέντε πρώτες σελίδες!
Στην Ζωή επίσης δεν άρεσε. Δεν της αρέσει γενικά η Καρυστιάνη. Το διάβασε όμως.
Α! τελικά η Καρυστιάνη μας βάζει και κάνουμε ωραίες συζητήσεις μέσα από τις διαφωνίες μας.
Η Μαρία ήταν προκατειλημμένη αλλά όσο το διάβαζε της άρεσε περισσότερο. Ο Μήτσος διάβασε το μισό και είχε απορίες για το υπόλοιπο. Η Σεβαστή δεν το διάβασε. Η Κατερίνα δεν ήρθε.
Όταν εγώ διάβασα πρώτη φορά το βιβλίο αυτό, το 1998 είχα ενθουσιαστεί. Τώρα το διάβασα ξανά για τις ανάγκες της Λέσχης και ενώ ο ενθουσιασμός με εγκατέλειψε, εξακολουθώ να το θεωρώ ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα. Έχει στοιχεία που εμένα μου αρέσουν πολύ, πλοκή, παρουσίαση ζωντανή των χαρακτηστικών μιας άλλης εποχής, τραγικότητα χαρακτήρων. Πιο πολύ ωστόσο νομίζω πως μου αρέσουν οι ήρωες της Καρυστιάνη επειδή είναι ακραίοι ως χαρακτήρες. Ίσως επειδή εγώ είμαι και πολύ άνθρωπος του μέτρου έλκομαι από αυτό που δεν έχω.
Ας δώσουμε και μερικά αποσπάσματα που μας άρεσαν και μας οδήγησαν σε συζήτηση:
σ.53: " Μακάρι να ήμασταν όλοι μεταξύ μας παραχαϊδεμένοι, να αγκαλιαζόμασταν και να φιλιόμασταν πιο συχνά, σαν παιδιά να κλαψουρίζαμε και να χαχανίζαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου προσπαθώντας να μαντέψουμε τίνος είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, δικό μας ή του δικού μας, ήταν σκέψεις που η Όρσα έκανε συχνά, είχε πάρει αμετάκλητη απόφαση στη ζωή της να δίνει βάρος μόνο στην αγάπη, από δώδεκα χρόνων αυτό, μια νύχτα που εντελώς ξαφνικά ένιωσε την κακή μοναξιά, τις χάρες της καλής δεν τις αρνιόταν."
σ. 65: "...οι ξένοι κόσμοι δε συναντιούνται ποτέ, η Μίνα Σαλταφέρου είχε ακλόνητα πιστεύω και απαράβατες αρχές."
σ. 153: " Έγειρε το κεφάλι η μεγάλη στον ώμο του πατέρα της, όπως δεν το είχε γείρει ποτέ στον ώμο της μάνας της, ούτε στους διαγωνισμούς ούτε στους πυρετούς ούτε στις γέννες της."
και άλλα πολλά που τώρα δεν προλαβαίνω να αντιγράψω.
Η επόμενη μας συνάντηση είναι στις 4 Μαϊου και έχουμε να διαβάσουμε τον "Γλάρο Ιωνάθαν". Απ' όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής ο Μήτσος είναι ενθουσιασμένος με τον Ιωνάθαν, αλλά αυτά θα τα πούμε άλλη φορά.
