Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας (μέρος 2)

συνεχίζω γιατί φοβάμαι το χρόνο που κυλάει

το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε και μου το έδωσε η Μαρία Ζ., ένα νέο κορίτσι, μέλος της Λέσχης μας εδώ και τρία χρόνια:

"Στη γενιά μας συχνά η ζωή μας εξαντλεί από τα ίδια και τα ίδια, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να ανακαλύψουμε κάτι συναρπαστικό. Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με το χώρο, τα πρόσωπα, αλλά μάλλον μόνο στη θέαση. Έχουμε πάψει να κοιτάζουμε ουσιαστικά γύρω μας, μέσα μας, να αφουγκραζόμαστε ανθρώπους και μέρη. Να σκεφτόμαστε ότι πίσω από το παρόν υπάρχουν αλλεπάλληλα στρώματα ιστορικής μνήμης. Συμπεριφερόμαστε σχεδόν με ιεροσυλία στο χρόνο. Αντίθετα η τέχνη συνήθως εξωραΐζει, παραλείπει, αποκρύπτει, "ψεύδεται", προσδίδει επιτηδευμένη βαρύτητα και αξία. Είναι από τις ελάχιστες φορές που διακρίνω μια τέχνη που σε μαγνητίζει, σε πυρπολεί, που είναι απόλυτα δυναμική μέσα από την ίδια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης που τόσο εύστοχα και γλαφυρά μας κατατίθεται. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, να σκιαγραφεί τα γεγονότα, να τους παρουσιάζει με τις αποκορυφώσεις τους ή τις πιο ποταπές πράξεις; Σαν οι λέξεις να γράφτηκαν από το ίδια το χέρι των ηρώων. Ο ίδιος ο συγγραφέας μας απαντά: όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά! Αριστούργημα. Πόση γνώση, πόσες πληροφορίες, πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόση πίστη, πόση υπομονή, πόσες ψυχές κουβαλάτε κ. Ζουργέ;;

Ένα ντοκυμαντέρ χαρακτήρων με κεφαλαίους, ελληνικούς-ιστορικούς υπότιτλους και μουσική επένδυση την ποίηση. Ένας λόγος με τέτοια δύναμη που είναι σαν να αναγκάζει το νου να διαγράψει τις ίδιες διαδρομές των σελίδων. Ίσως η Θεσσαλονίκη να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια για εμάς τους αναγνώστες του "στη σκιά της πεταλούδας". Ευχαριστούμε!!!"