Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα τελικά...
Από μέρα σε μέρα έλεγα να γράψω για την επίσκεψη του Ισίδωρου Ζουργού στη Λέσχη μας και οι μέρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω! Ήταν τόσο όμορφα, σαν να τον γνωρίζαμε από χρόνια κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχόλησαν διαβάζοντας το μυθιστόρημά του "στη σκιά της πεταλούδας" καθώς και τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" και την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού". Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού", ένα βιβλίο εξαιρετικό, που άγγιξε την ψυχή μου, που με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια, που με έφερε για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με βασικά ερωτήματα της ζωής. Ενδιαφέρων τρόπος αφήγησης, λόγος ποιητικός, φευγάτος... Προσωπικά λατρεύω τις παρομοιώσεις του Ζουργού καθώς και την ατμόσφαιρα των έργων του. Δίνω δύο αποσπάσματα από το "βιβλίο του ωκεανού". Το ένα είναι η περιγραφή της Αργυρώς και κυρίως το σημείο για τις μυρωδιές : " Η Αργυρώ έμεινε με κατεβασμένα τα βλέφαρα, ο Μάνθος την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ήταν μελαχρινή, σκέπαζε τα ξανθά μαλλιά μ΄ένα άσπρο μαντήλι που φορούσαν όλες οι κοπέλες του νησιού της, τα χέρια της ήταν λεπτά, τα δάχτυλά της βλαστοί τρυφεροί από σκούρες καλαμιές. Ο Μάνθος ήταν σίγουρος και για τις μυρωδιές. Αν μπορούσε να συρθεί δίπλα της, αν μπορούσε ν' ακουμπήσει το το πρόσωπό του στα χέρια της, στο λαιμό, εκεί που ξέφευγαν κάποιες τρίχες απ' το προστατευτικό μαντήλι. Ναι - ήταν σίγουρος - ο κόρφος της θα μύριζε σαν να έβραζες μαζί κυδώνια και δαφνόφυλλα, ο λαιμός σαν κισσός μετά τη βροχή, τα χέρια της κάτι πιο ξερό, όπως δέρμα όπου εξατμίστηκε ο ιδρώτας της αγωνίας της από την όστρια που βασίλευε στο κατάστρωμα. Κι αυτή η μυρωδιά από ξεραμένο πορτοκάλι όταν την πλησίαζε; Ή πάλι αυτή σαν σαπούνι που το ξέχασες έξω απ' το παράθυρο και ρούφηξε την πρωινή ομίχλη;" Δε χρειάζεται νομίζω να πω εγώ κάτι παραπάνω...
Το δεύτερο απόσπασμα στο επόμενο ποστ. Τώρα θέλω να βάλω μερικές φωτογραφίες από τη συνάντηση και από το τσίπουρο που ήπιαμε μετά στο καφενείο του Θανάση του Δούδη, παρότι ο θείος ο Μήτσος ήθελε κάτι πιο επίσημο, εμείς επιλέξαμε καφενείο και περάσαμε υπέροχα! Μέχρι που η Γεωργία, η γυναίκα του Ισίδωρου, ήπιε για πρώτη φορά στη ζωή της τσίπουρο! Οι φωτογραφίες το μαρτυρούν...
Στο επόμενο ποστ επίσης έχω και κάτι από τη Μαρία Ζ., αλλά να μην τα φορτώσω όλα τώρα!
2 σχόλια:
Από τις ωραιότερες συναντήσεις που δεν είχα την τιμή να γευτώ...
Χαίρομαι όμως τόσο πολύ που παίρνω αυτή τη μικρή γεύση μέσα από τις φωτογραφίες.
Το σχόλιο της Μαρίας σε βάζει στο βιβλίο χωρίς καν να το διαβάσει κανείς..συγχαρητήρια.
Δημοσίευση σχολίου