Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

από την εκδήλωση για την κ. Φωτιάδου






εκδήλωση - αφιέρωμα στο έργο της Γιώτας Φωτιάδου - Μπαλαφούτη

Εκδήλωση – αφιέρωμα στο λογοτεχνικό έργο της κ. Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη πραγματοποιήθηκε το Σάββατο, 15/5/ 2010 και ώρα 8μ.μ., στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο, στην Αριδαία.

Στην εκδήλωση μίλησε η Λέτα Κουτσoχέρα, ποιήτρια και ζωγράφος και παρουσιάστηκε η ποιητική συλλογή

«Με τ' ασπροπούλια τ' ουρανού»

μελοποιημένη από τον συνθέτη Π. Αποστολίδη, καλλιτεχνικό Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Αριδαίας.

Στο τραγούδι γοήτευσε με τη φωνή και τη σκηνική παρουσία της η σοπράνο Ελένη Αναγνώστου συνοδευόμενη από την κ. Πόπη Φιρτινίδου στο πιάνο.

Το ποίημα “Σάρα”, επίσης μελοποιημένο από τον κ. Αποστολίδη, ερμήνευσε ο Δ. Λιακόπουλος με τη συνοδεία της κιθάρας του Α. Χύρτογλου.

Αποσπάσματα από το έργο της κ. Φωτιάδου, η οποία ως μαθήτρια του Γυμνασίου έζησε για λίγο στην πόλη της Αριδαίας από την οποία διατηρεί τις καλύτερες αναμνήσεις, διάβασαν οι μαθήτριες του Σ.Δ.Ε. Αριδαίας Κιουρτσίδου Όλγα και Λιάση Κατερίνα.

Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από:

το Δημοτικό Ωδείο Αριδαίας

τη Λέσχη Ανάγνωσης του Μορφωτικού Συλλόγου Χρύσας-Τσάκων-Ροδωνιάς

το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Αριδαίας

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_ΙΙΙ: όργουελ εναντίον χάξλεϋ

Check out this SlideShare Presentation:

"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_ΙΙ

Από τις καλύτερες στιγμές της συνάντησης ήταν αυτή όπου διαβάζαμε και παράλληλα συζητούσαμε την αντιπαραβολή που κυκλοφορεί τελευταία στο διαδίκτυο (μέσω προώθησης e-mail την γνώριζαν ορισμένα μέλη) και έχει τίτλο Όργουελ εναντίον Χάξλεϋ. Ας την προωθήσουμε λοιπόν κι εμείς καθώς είναι τόσο πετυχημένα τοποθετημένη.

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

"1894" Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ - ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ_Ι

Από το οπισθόφυλλο
Το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού, παρακολουθώντας συνεχώς τους πάντες και τα πάντα μέσα από αμέτρητες διαδραστικές τηλεοθόνες, ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις πράξεις και τις συνειδήσεις. Όλα προσαρμόζονται στη μία και μοναδική αλήθεια, αυτή που πρεσβεύει το Κόμμα, ο μόνος αλάθητος μηχανισμός, του οποίου προσωποποίηση είναι ο Μεγάλος Αδελφός. Όλα, ακόμα και το παρελθόν, όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον, και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν. Το έγκλημα της σκέψης είναι το θανάσιμο αμάρτημα. Γι' αυτό πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του: ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα. Και όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος: θα πεθάνει αγαπώντας τον Μεγάλο Αδελφό. Όταν ο Όργουελ έγραφε το βιβλίο του, το 1984 ήταν μέλλον. Σήμερα είναι παρελθόν. Αλλά, μετά από το έργο αυτό, το πραγματικό 1984 θα είναι πάντα μια χρονιά του μέλλοντος, η πρώτη ενός ζοφερού μιλένιουμ που απειλεί την ανθρώπινη ιστορία. Ένα από τα μεγαλύτερα βιβλία του εικοστού αιώνα, το 1984 διαβάστηκε σαν μανιφέστο και θαυμάστηκε σαν προφητεία. Η εφιαλτική του αλήθεια για το κράτος της θανατερής τρομοκρατίας απέχει μόλις ένα βήμα από το να γίνει πραγματικότητα: ήδη ο Μεγάλος Αδελφός μας βλέπει.

Ο Γουίνστον εργάζεται στο Υπουργείο Αλήθειας...
"Το τι συνέβαινε στον αόρατο λαβύρινθο όπου οδηγούσαν οι αεροσωλήνες δεν το ήξερε με λεπτομέρειες, αλλά το ήξερε σε γενικές γραμμές. Μόλις μαζεύονταν και γινόταν η αντιπαραβολή όλων των διορθώσεων που ήταν απαραίτητες για κάθε αριθμό φύλλου των Τάιμς, αυτό το φύλλο ξανατυπωνόταν, το αρχικό καταστρεφόταν και στη θέση του τοποθετούσαν στα αρχεία το διορθωμένο. Αυτή η διαδικασία των συνεχών διορθώσεων δεν αφορούσε μόνο τις εφημερίδες, αλλά και τα βιβλία, τα περιοδικά, τα φυλλάδια, τις αφίσες, τα έντυπα, τις ταινίες, τις ηχογραφήσεις, τα κινούμενα σχέδια, τις φωτογραφίες. Αφορούσε κάθε είδος λογοτεχνίας ή εγγράφου που θα μπορούσε να έχει πολιτική ή ιδεολογική σημασία. Από μέρα σε μέρα, σχεδόν από λεπτό σε λεπτό, το παρελθόν γινόταν παρόν."
...
"Από τη στιγμή που γινόταν η αλλαγή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούσες ν' αποδείξεις ότι έγινε οποιαδήποτε παραποίηση."
...
"Ήξερε ότι στο διπλανό γραφείο η μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα μοχθούσε καθημερινά συγκεντρώνοντας και διαγράφοντας από τον Τύπο τα ονόματα των ανθρώπων που είχαν εξατμιστεί και επομένως ήταν σα να μην υπήρξαν ποτέ."
...
"Υπήρχαν οι στρατιές από υπαλλήλους των αρχείων που δουλειά τους ήταν να συντάσσουν καταλόγους των βιβλίων και των περιοδικών που έπρεπε να αποσυρθούν."

Είναι τόσα πολλά τα αποσπάσματα που θα ήθελε να παραθέσει κανείς... Σήμερα, στην αρχή της συνάντησης ένιωσα λίγο σα να μην μπορούσαμε να συντονιστούμε, σα να μην ξέραμε λίγο τι να πούμε. Στην αρχή όμως! Μετά, όπως άλλωστε κάθε φορά, παρασύρθηκε η ομάδα στην εξωτερίκευση των σκέψεων και των προβληματισμών που ήταν πολλοί.

Η Λίνα επεσήμανε ένα από τα πιο εμπεριστατωμένα, κατά τη γνώμη μου, αποσπάσματα:
"Η φιλοσοφία του Κόμματος αρνιόταν σιωπηρά όχι μόνο την εγκυρότητα της εμπειρίας, αλλά και την ύπαρξη της εξωτερικής πραγματικότητας. Η αίρεση των αιρέσεων ήταν ο κοινός νους. Και το φοβερό δεν ήταν ότι θα σε σκότωναν αν σκεφτόσουν διαφορετικά, αλλά ότι θα μπορούσαν να έχουν δίκιο. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, πώς το ξέρουμε ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα; Ή ότι ισχύει ο νόμος της βαρύτητας; Ή ότι το παρελθόν είναι αμετάβλητο;"

Είναι ποτέ δυνατό να εμποδίσεις τη σκέψη; Κι όμως, καθώς αυτή είναι το θανάσιμο αμάρτημα, πρέπει και μπορείς να την εμποδίσεις. Και είναι τόσο εύκολο μέσα από την χειραγώγηση της μάζας. Ο Τριαντάφυλλος είπε ότι η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ είναι απίστευτη. Είναι εκπληκτικό το πόσο διαφορετικά λειτουργεί και σκέφτεται το κάθε άτομο ξεχωριστά σε σχέση με τη μάζα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι το παρατηρούμε αυτό γύρω μας, χωρίς ωστόσο να συνειδητοποιούμε πόσο βαθύ είναι και πόσο παράδοξο κατά κάποιον τρόπο.

Τέλος, η πιο εύστοχη, και ίσως δύσκολη να απαντήσει κανείς, ερώτηση ήταν αυτή του Ασημάκη: "Έχει ο καθένας από μας κάποιον Μεγάλο Αδελφό; Αν ναι, ποιος είναι αυτός;"

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

εκδήλωση - αφιέρωμα στο έργο της Γιώτας Φωτιάδου - Μπαλαφούτη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση – αφιέρωμα στο λογοτεχνικό έργο της κ. Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη, το Σάββατο, 15/5/ 2010 και ώρα 8μ.μ., στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο, στην Αριδαία.

Στην εκδήλωση θα μιλήσει η Λέτα Κουτσoχέρα, ποιήτρια και ζωγράφος και θα παρουσιαστεί η ποιητική συλλογή

«Με τ' ασπροπούλια τ' ουρανού»

μελοποιημένη από τον συνθέτη Π. Αποστολίδη, καλλιτεχνικό Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Αριδαίας.

Ερμηνεύουν η σοπράνο Ελένη Αναγνώστου και ο Δ. Λιακόπουλος.

Πιάνο η Π. Φιρτινίδου.

Κιθάρα ο Α. Χύρτογλου.


Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από:

  • το Δημοτικό Ωδείο Αριδαίας
  • τη Λέσχη Ανάγνωσης του Μορφωτικού Συλλόγου Χρύσας-Τσάκων-Ροδωνιάς
  • το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Αριδαίας





ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ της κ. Γιώτας Φωτιάδου – Μπαλαφούτη

H Γιώτα Φωτιάδου γεννήθηκε στη Βέροια της Μακεδονίας στις 4 Δεκεμβρίου 1932, από γονείς πρόσφυγες του Πόντου. Έζησε και μεγάλωσε σε πολυμελή αγροτική οικογένεια. Στη Βέροια αποφοίτησε από το Οκτατάξιο Γυμνάσιο, σπούδασε Λογιστική στη Σχολή Στρατηγάκη και εργάστηκε σε Συμβολαιογραφείο-Υποθηκοφυλακείο. Τα παιδικά της χρόνια ήταν δύσκολα (Κατοχή- Εμφύλιος). Η οικογένειά της πήρε μέρος στην Αντίσταση. Ζει στην Αθήνα και κατοικεί στην Αγία Παρασκευή με το σύζυγό της Νίκο Σεμερτζάκη. Παρακολουθεί τους κύκλους διαλέξεων του Δημοτικού Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγίας Παρασκευής από της ιδρύσεώς του.

Στα γράμματα εμφανίστηκε με το βιβλίο της «Σκιρτήματα», ποιήματα, Κέδρος, 1973. Ακολούθησαν τα έργα «Ποτέ Ξανά», πεζογράφημα, Σύγχρονη Εποχή 1979, A έκδοση και 1980 Β έκδοση. «Κρα - Κρα», διηγήματα, Κέδρος, 1980. «Άσε το βιβλίο, το γάλα φέρε», μυθιστόρημα, Καστανιώτης, 1983 1985. Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο «Μενέλαου Λουντέμη» που απονέμει η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών. «Όλα τα ζωάκια αντάμα», λογοτεχνία για παιδιά, Καστανιώτης 1985. «Με τ’ ασπροπούλια τ’ ουρανού», ποιήματα, Καστανιώτης 1986. «Ποτέ Ξανά», μυθιστόρημα για τη νεανική βιβλιοθήκη, Καστανιώτης 1987, πέντε εκδόσεις.

Απόσπασμα από το «Ποτέ Ξανά» έχει περιληφθεί στο εγχειρίδιο της Δ Δημοτικού «Η Γλώσσα μου». Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε το 1988 με το Πρώτο Βραβείο που απονέμει η πνευματική Εστία «Τάκη Τρανούλη». «Χωρίς Δικαίωση», μυθιστόρημα, Επικαιρότητα 1988. «Παλιού Ουρανού Χαλάσματα», διηγήματα, Γκοβόστης 1991. «Εμείς οι Βλάχοι», μυθιστόρημα, Καλέντης 1991. «Ποντιακές Ιστορίες και Αφηγήσεις», διηγήματα, Ιωλκός 1995. Η συλλογή αυτή γράφτηκε σε ποντιακή διάλεκτο με ενδογλωσσική απόδοση στα νέα Ελληνικά.

Απόσπασμα από το βιβλίο αυτό έχει περιληφθεί στο βιβλίο του Ενιαίου Λυκείου «Έκφραση- Έκθεση». «Πανσέληνος η Σύλληψή σου», ποίηση, Όμβρος, 1996, το οποίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Αλβανία από τις εκδόσεις Αlcaeus το 1997 με το τίτλο « Μe hënë të plotë ti u ngjize». «Μία μέρα στον Πόντο», θεατρικό, Αφοι Κυριακίδη 1997. «Πέρασαν όλοι οι καιροί πάνω μας Μάρθα», μυθιστόρημα, Αφοι Κυριακίδη, 1997. «Na Granicach Nocy» (Στα σύνορα της νύχτας), ποίηση, Πολωνική έκδοση 2000. «Στηθέαση του Κόσμου», ποίηση, εκδόσεις Ποντοπορεία 2006.

‘Εργα της δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει φιλοξενηθεί από τα Μ.Μ.Ε (τηλεόραση - ραδιόφωνο). Συνεργάστηκε με το γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον» γράφοντας το ελληνικό διήγημα. Συμμετείχε σε ανθολογίες και συλλογικές εκδόσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποίησή της έχει μεταφραστεί στα Aγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά και Πολωνικά και διηγήματά της στα Ουγγρικά.

Ποίησή της έχει βραβευτεί και μελοποιηθεί από τους συνθέτες Παναγιώτη Αποστολίδη, Πέτρο Ρίστα και Κωνσταντίνο Ξωμερωτάκη - Μαρία Γερασίμου.

Σε θεατρική διασκευή έχουν παρουσιαστεί «Όλα τα ζωάκια αντάμα», ΕΡΤ1, 1985. «Μακάρι να ’σουν έγκυος», Θεατρικό Νεανικό Εργαστήρι, Θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου, 1994. «Με τ’ ασπροπούλια τ’ ουρανού», μελοποίηση για πιάνο και φωνή, σύνθεση Παναγιώτη Αποστολίδη στο Μουσείο Μπενάκη, 2006.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

"αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" Ισίδωρος Ζουργός




τα αγαπημένα μου αποσπάσματα είναι από τα παραμύθια του γέρου στο καράβι
είναι τα "Ευφροσύνη", "Ο γιός του Δράκου" και "Ο ταξιδευτής"
από εκεί που παρουσιάζει την Ευφροσύνη αντιγράφω:
"... Πάντως η Ευφροσύνη, η νεαρή αρχόντισσα, τώρα άκουγε τη σιωπή της. Συμβαίνει συχνά, ακόμα και στα παραμύθια, όταν όλοι οι ήχοι σταματούν, ν' ακούς κάτι που δεν είναι το βούισμα των αυτιών σου αλλά ένας άλλος ήχος, μόνιμος και χαλαρός, που, αν ήταν εικόνα, θα ήταν άδεια πλατεία με μια μουριά στη μέση."
παρακολουθώ την Ευφροσύνη, ¨πρόσφυγα του πάνω κόσμου" στη συνάντησή της με το Δράκο, "πληγή του πεπρωμένου της"
βλέπω το γιό του Δράκου να συναντά τον άγγελο που "έφυγε από μια παλιά εικόνα"
και ρωτάω όπως η Αργυρώ : "γιατί μας γοητεύουν τα ταξίδια των άλλων περισσότερο από το προσωπικό μας ταξίδι;"
υπάρχει πάντως ένα αφρικάνικο ρητό που λέει ότι ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους γιατί του άρεσει να ακούει ιστορίες...

Υ.Γ. οι φωτογραφίες είναι από το καφενείο του Δούδη, όπου πολύ φάγαμε, πολύ ήπιαμε, πολύ μιλήσαμε, πολύ γελάσαμε!!!!!!!!!!


Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας (μέρος 2)



συνεχίζω γιατί φοβάμαι το χρόνο που κυλάει
το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε και μου το έδωσε η Μαρία Ζ., ένα νέο κορίτσι, μέλος της Λέσχης μας εδώ και τρία χρόνια:
"Στη γενιά μας συχνά η ζωή μας εξαντλεί από τα ίδια και τα ίδια, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε να ανακαλύψουμε κάτι συναρπαστικό. Έχουμε εξοικειωθεί τόσο πολύ με το χώρο, τα πρόσωπα, αλλά μάλλον μόνο στη θέαση. Έχουμε πάψει να κοιτάζουμε ουσιαστικά γύρω μας, μέσα μας, να αφουγκραζόμαστε ανθρώπους και μέρη. Να σκεφτόμαστε ότι πίσω από το παρόν υπάρχουν αλλεπάλληλα στρώματα ιστορικής μνήμης. Συμπεριφερόμαστε σχεδόν με ιεροσυλία στο χρόνο. Αντίθετα η τέχνη συνήθως εξωραΐζει, παραλείπει, αποκρύπτει, "ψεύδεται", προσδίδει επιτηδευμένη βαρύτητα και αξία. Είναι από τις ελάχιστες φορές που διακρίνω μια τέχνη που σε μαγνητίζει, σε πυρπολεί, που είναι απόλυτα δυναμική μέσα από την ίδια την ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης που τόσο εύστοχα και γλαφυρά μας κατατίθεται. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος να γνωρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις, τους φόβους, τις ανησυχίες, να σκιαγραφεί τα γεγονότα, να τους παρουσιάζει με τις αποκορυφώσεις τους ή τις πιο ποταπές πράξεις; Σαν οι λέξεις να γράφτηκαν από το ίδια το χέρι των ηρώων. Ο ίδιος ο συγγραφέας μας απαντά: όλα τα πρόσωπα είναι φανταστικά! Αριστούργημα. Πόση γνώση, πόσες πληροφορίες, πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόση πίστη, πόση υπομονή, πόσες ψυχές κουβαλάτε κ. Ζουργέ;;
Ένα ντοκυμαντέρ χαρακτήρων με κεφαλαίους, ελληνικούς-ιστορικούς υπότιτλους και μουσική επένδυση την ποίηση. Ένας λόγος με τέτοια δύναμη που είναι σαν να αναγκάζει το νου να διαγράψει τις ίδιες διαδρομές των σελίδων. Ίσως η Θεσσαλονίκη να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια για εμάς τους αναγνώστες του "στη σκιά της πεταλούδας". Ευχαριστούμε!!!"

Ο Ισίδωρος Ζουργός στη Λέσχη μας






Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα τελικά...
Από μέρα σε μέρα έλεγα να γράψω για την επίσκεψη του Ισίδωρου Ζουργού στη Λέσχη μας και οι μέρες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω! Ήταν τόσο όμορφα, σαν να τον γνωρίζαμε από χρόνια κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχόλησαν διαβάζοντας το μυθιστόρημά του "στη σκιά της πεταλούδας" καθώς και τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" και την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού". Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού", ένα βιβλίο εξαιρετικό, που άγγιξε την ψυχή μου, που με γύρισε στα παιδικά μου χρόνια, που με έφερε για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με βασικά ερωτήματα της ζωής. Ενδιαφέρων τρόπος αφήγησης, λόγος ποιητικός, φευγάτος... Προσωπικά λατρεύω τις παρομοιώσεις του Ζουργού καθώς και την ατμόσφαιρα των έργων του. Δίνω δύο αποσπάσματα από το "βιβλίο του ωκεανού". Το ένα είναι η περιγραφή της Αργυρώς και κυρίως το σημείο για τις μυρωδιές : " Η Αργυρώ έμεινε με κατεβασμένα τα βλέφαρα, ο Μάνθος την παρατηρούσε με την άκρη του ματιού του. Ήταν μελαχρινή, σκέπαζε τα ξανθά μαλλιά μ΄ένα άσπρο μαντήλι που φορούσαν όλες οι κοπέλες του νησιού της, τα χέρια της ήταν λεπτά, τα δάχτυλά της βλαστοί τρυφεροί από σκούρες καλαμιές. Ο Μάνθος ήταν σίγουρος και για τις μυρωδιές. Αν μπορούσε να συρθεί δίπλα της, αν μπορούσε ν' ακουμπήσει το το πρόσωπό του στα χέρια της, στο λαιμό, εκεί που ξέφευγαν κάποιες τρίχες απ' το προστατευτικό μαντήλι. Ναι - ήταν σίγουρος - ο κόρφος της θα μύριζε σαν να έβραζες μαζί κυδώνια και δαφνόφυλλα, ο λαιμός σαν κισσός μετά τη βροχή, τα χέρια της κάτι πιο ξερό, όπως δέρμα όπου εξατμίστηκε ο ιδρώτας της αγωνίας της από την όστρια που βασίλευε στο κατάστρωμα. Κι αυτή η μυρωδιά από ξεραμένο πορτοκάλι όταν την πλησίαζε; Ή πάλι αυτή σαν σαπούνι που το ξέχασες έξω απ' το παράθυρο και ρούφηξε την πρωινή ομίχλη;" Δε χρειάζεται νομίζω να πω εγώ κάτι παραπάνω...
Το δεύτερο απόσπασμα στο επόμενο ποστ. Τώρα θέλω να βάλω μερικές φωτογραφίες από τη συνάντηση και από το τσίπουρο που ήπιαμε μετά στο καφενείο του Θανάση του Δούδη, παρότι ο θείος ο Μήτσος ήθελε κάτι πιο επίσημο, εμείς επιλέξαμε καφενείο και περάσαμε υπέροχα! Μέχρι που η Γεωργία, η γυναίκα του Ισίδωρου, ήπιε για πρώτη φορά στη ζωή της τσίπουρο! Οι φωτογραφίες το μαρτυρούν...
Στο επόμενο ποστ επίσης έχω και κάτι από τη Μαρία Ζ., αλλά να μην τα φορτώσω όλα τώρα!