Σουέλ

"- Ό,τι κι αν είναι αυτό, πες μου τι συμβαίνει.- Το σουέλ μου 'βαλε μπελά στο μυαλό.- Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που δε γυρίζεις;- Η θάλασσα δεν με επιστρέφει.- Τι γυρεύεις τώρα πια;- Δεν έχω θέληση για στεριά.Δώδεκα χρόνια μακριά από την οικογένειά του. Μακριά από τη στεριά, από τα αγαπημένα αλλά και λησμονημένα του πρόσωπα. Σπίτι του είναι πλέον το ATHOS III. O τόπος όπου αναμετριέται με τις μνήμες του. Το καταφύγιο όπου διαφυλάσσει ερμητικά κλεισμένα τα μυστικά του. Το μόνο μέρος απ' το οποίο μπορεί και παρακολουθεί -όπως εκείνος θέλει- τη σιωπηλή πορεία του να χαράσσεται ερήμην του· τη μοναξιά του συντροφιά με το σουέλ: το βουβό κυματισμό του ωκεανού."

από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάσαμε. Το πρότεινα εγώ, γιατί ούτως ή άλλως θα το διάβαζα, είμαι φανατική αναγνώστρια της Καρυστιάνη, έχω ρίξει πολύ βουβό κλάμα με "Μικρά Αγγλία" και "Κοστούμι στο χώμα"...

Η συνάντησή μας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Χωριστήκαμε στα δυο. Αυτοί που δεν τους άρεσε καθόλου το βιβλίο, κι αυτοί που το λάτρεψαν. Ενδιάμεση τοποθετηση δεν υπήρχε! Η συζήτησή μας κράτησε δύο ώρες και βάλε και ασχοληθήκαμε με πολλά, με την πλοκή, με το ποιος ήρωας μας άρεσε και γιατί, με το ποιο τέλος θα δίναμε εμείς στην ιστορία κ.λ.π.

Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Ίσως επειδή είμαι πολύ άνθρωπος του μέτρου, γοητεύομαι από χαρακτήρες που δεν ξέρουν τι θα πει μέτρο, π.χ. Μήτσος Αυγουστής, Λίτσα. Τραγικά πρόσωπα.

Ένας όμως χαρακτήρας είναι αυτός που με συγκίνησε πάνω απ' όλα. Αυτό το παιδί που περπατούσε με τα χέρια κάτω και τα πόδια πάνω, "Ο υιός Αυγουστής, που από τα δεκαπέντε ως τα δεκαεφτά του δέκα φορές είχε αγοράσει το Σταυρό του Νότου από λατρεία για τον Παπακωνσταντίνου και δέκα φορές τον είχε σπάσει από μίσος για τον πατέρα του,..."

Μου θύμισε μια ανάλογη περίπτωση, το Μοσκώβ Σελήμ του Βιζυηνού.