Ο Παίκτης

Το τρίτο βιβλίο που διαβάσαμε ήταν " Ο Παίκτης" του Ντοστογιέφσκυ. Το δικό μας βιβλίο είναι παλιό και το φυλάμε σαν τα μάτια μας!

"Ένα από τα βίτσια του Ντοστογιέβσκι δίνει μια μορφή συμβολική, χειροπιαστή, σ' ό,τι είναι η ίδια η ουσία του Είναι του: η αρρωστιάρικη μανία για τα τυχερά παιχνίδια. Από μικρό παιδί έχει το πάθος των χαρτιών -αλλά μόνο στην Ευρώπη ανακαλύπτει το διαβολικό καθρέφτη της νευρικότητάς του: το Κόκκινο και το Μαύρο, τη ρουλέτα, αυτό το τόσο επικίνδυνο παιχνίδι μεσ' στον πρωτόγονο δυϊσμό του. Η πράσινη τσόχα του Μπάντεν, η ρουλέτα του Μόντε-Κάρλο είναι οι εντονότερες εκστάσεις του στην Ευρώπη: τον υπνωτίζουν πιο πολύ απ' τη Μαντόνα της Σιξτίνα, απ' τ' αγάλματα του Μιχαήλ Αγγέλου, απ' τα μεσημβρινά τοπία, απ' την τέχνη και τον πολιτισμό ολόκληρου του κόσμου. Επειδή εκεί βρίσκει την ένταση, την τελεσίδικη απόφαση: μαύρο ή κόκκινο, μονά ή ζυγά, ευτυχία ή εκμηδένιση, χασούρα ή κέρδος -συμπυκνωμένα στα δευτερόλεπτα εκείνα που η ρόδα γυρίζει: η ένταση συγκεντρωμένη μεσ' σ' αυτή την αστραπή του πόνου ή της απόλαυσης, όπως τη λαχταράει η ιδιοσυγκρασία του."

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η συζήτηση ήταν ενδιαφέρουσα, ήταν σχετική με το τι είναι ευτυχία και με το αν πρέπει να κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις.

Εγώ βρήκα το βιβλίο εξαιρετικό, πρώτη φορά μπήκα στη θέση του να υπερασπιστώ έναν τζογαδόρο...